Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Η κίνηση του Ντέιβιντ Κάμερον να ασκήσει βέτο στην αλλαγή των συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τον τρόπο που πρότεινε ο γαλλογερμανικός άξονας δεν αποτελεί έκφραση της δήθεν «παράδοσης ανεξαρτησίας που διέπει τους Βρετανούς», όπως με απλοϊκό τρόπο υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα της παρασκηνιακής συμμαχίας της Μεγάλη Βρετανίας με τις ΗΠΑ, ώστε να αντιμετωπιστούν η επεκτατική πολιτική της Γερμανίας εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης και τα οδυνηρά αποτελέσματα της πολιτικής μυωπίας των περιφερειακών συμμάχων του Δ’ Ράιχ.
Εξάλλου, ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό της εξωτερικής πολιτικής της Μεγάλης Βρετανίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα είναι η προσκόλληση στον αμερικανικό παράγοντα, όταν και όποτε χρειάστηκε, με ή χωρίς όρους. Στην ιστορία έχουν μείνει τα δίδυμα Τσώρτσιλ - Ρούσβελτ, Θάτσερ - Ρήγκαν, Μπλερ - Μπους, τηρουμένων των αναλογιών σε κάθε περίπτωση.
Αυτή τη στιγμή στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη διεξάγεται πόλεμος στο πεδίο της οικονομίας, ο οποίος έχει προσλάβει διαπλανητικά χαρακτηριστικά. Αν πραγματοποιηθεί Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αυτός θα είναι οικονομικός. Αν είναι οικονομικός, τότε έχει ξεκινήσει ήδη.
Οι ΗΠΑ ανησυχούν πολύ για τις επιπτώσεις που θα έχει η κρίση χρέους της Ευρωζώνης στη δική τους οικονομία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός ήρθε σε πλήρη συνεννόηση με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, ώστε να ανακοπεί ο οικονομικός ιμπεριαλισμός της Γερμανίας. Εξάλλου, ούτε μία ούτε δύο, αλλά 25 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοσή τους στο Βερολίνο, και κάτι έπρεπε να γίνει. Στον αμερικανικό Τύπο έγινε ήδη λόγος για αμερικανογερμανική σύγκρουση. Πολύ νωρίτερα, τα ξημερώματα της 28ης Νοεμβρίου, είχε υπάρξει προειδοποίηση εξ Αμερικής, αφού ο οίκος αξιολόγησης Moody’s απειλούσε τη Γερμανία με υποβάθμιση, αλλά το Βερολίνο και το Παρίσι σφύριζαν αδιάφορα.
Καθίσταται πλέον αντιληπτό ότι ο αμερικανικός παράγοντας, με τη συνδρομή της Βρετανίας, θα προβάλει σοβαρά εμπόδια στην ασύδοτη πολιτική του Βερολίνου και στις προθέσεις της Γερμανίας να εγκαταστήσει την επικυριαρχία της στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Το μόνο που μένει είναι να μπει στο παιχνίδι και η Ρωσία, η οποία ήδη σκέφτεται να συνεισφέρει οικονομική ενίσχυση στην Ευρωζώνη, ενώ μάλιστα τον προηγούμενο μήνα ο πρωθυπουργός της χώρας Βλαντιμίρ Πούτιν είχε κατακρίνει τη δομή του EFSF.
Σε διεθνές επίπεδο καθίσταται προφανές ότι οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία μπορούν να ανακόψουν τη γερμανική οικονομική και γεωγραφική διεύρυνση, όπως έπραξαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πιέζοντας το Βερολίνο απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ήταν από τους ελάχιστους Βρετανούς πολιτικούς που δεν πίστευαν στην πολιτική κατευνασμού της Γερμανίας. Κάπως έτσι έδειξε ότι σκέφτεται σήμερα ο Ντέιβιντ Κάμερον, παρά τις όποιες αντιδράσεις εκδηλώνονται στο εσωτερικό της χώρας του. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι νικητές ήταν τρεις: οι ΗΠΑ του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, η Μεγάλη Βρετανία του Ουίνστον Τσώρτσιλ και η Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών του Ιωσήφ Στάλιν.
Σήμερα, 66 χρόνια μετά, οι λαοί της Ευρώπης έχουν να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα της Γερμανίας σε βάρος τους. Το στοιχείο της αυτοσυντήρησης μεγάλων δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, ακόμη και η Βρετανία, μπορεί να οδηγήσει σ’ έναν νέο συνασπισμό απέναντι στο Δ’ Ράιχ. Οι ομοιότητες με την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι πολλές. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει ότι η «Μεσόγειος είναι το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, και ιδιαίτερα η Ιταλία», και με αυτόν τον τρόπο ήθελε να δείξει ποιο ήταν το αδύνατο σημείο τoυ Γ’ Ράιχ. Ομοίως και σήμερα η Ιταλία είναι το αδύναμο σημείο, το μαλακό υπογάστριο της Ευρωζώνης. Εδώ στον ευρωπαϊκό νότο θα ανατραπούν τα γερμανικά σχέδια.
(«Η ΑΞΙΑ», από τη στήλη «Επί ξυρού ακμής», Σάββατο 17/12/2011)
