Επίκαιρα όσο ποτέ τα αιτήματα για «λαϊκή κυριαρχία» και «εθνική ανεξαρτησία»

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Η κρίση χρέους, η οποία εξαπλώνεται με ταχύτατους, πλέον, ρυθμούς στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, αποκαλύπτει την ουσία της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης στον ευρωπαϊκό χώρο. Η «ευρωπαϊκή ενοποίηση», ως διαχρονικό και εξελισσόμενο φαινόμενο, καθίσταται αντιληπτή ως χρόνιο διαδικαστικό πλαίσιο, το οποίο οδηγεί στην κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης των λαών. Στο όνομα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», την οποία επιβάλλουν με σκληρούς όρους για τους λαούς, προς όφελος των αγορών και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, τα ανώτατα διευθυντήρια των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και της Ουάσιγκτον, η λαϊκή βούληση παρακάμπτεται για να υλοποιηθούν τα σχέδια κερδοφορίας των βασικών πυρήνων του διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου και για να τελεσφορήσει η εκτρωματική και επιζήμια για τις δημοκρατικές παραδόσεις στρατηγική της ομοσπονδιοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάτω από ενιαία κεντρική πολιτική διοίκηση.

Στον ευρωπαϊκό χώρο, εκτός από την κρίση χρέους, διαπιστώνεται μια πρωτοφανής κρίση δημοκρατίας. Οι τοποθετήσεις εντολοδόχων, όχι λαϊκά και δημοκρατικά νομιμοποιημένων «κυβερνητών», σε δύο χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, του Λουκά Παπαδήμου στην Ελλάδα και του Μάριο Μόντι στην Ιταλία, δύο γνήσιων, δηλαδή, εκπροσώπων του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, των αγορών και των «κλειστών σαλονιών» της «Παγκόσμιας Τάξης», αποτελούν το προοίμιο της «δημοκρατικής οπισθοδρόμησης».

Ο ναζί, πάλαι ποτέ στενός συνεργάτης του Αδόλφου Χίτλερ, Χέρμαν Γκέρινγκ, δήλωνε με αφορμή την κατοχική φορολογία η οποία είχε επιβληθεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε βάρος της Ελλάδας, με αποτέλεσμα την απογύμνωση της χώρας μας από τους πόρους της και την εξαθλίωση του λαού μας: «Δεν μπορούμε να ανησυχούμε πολύ για το αν λιμοκτονούν οι Ελληνες. Ισως καλώς συμβαίνει αυτό, γιατί ορισμένα έθνη πρέπει να αποδεκατιστούν. Αλλά, ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι, τίποτα δεν μπορεί να γίνει». Κάπως έτσι αντιμετωπίζονται και σήμερα κάποιοι λαοί της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός, για τον οποίο τα ανώτατα διευθυντήρια της υπερεθνικής ελίτ επεφύλασσαν τον ρόλο του πειραματόζωου, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Και αν ο «αποδεκατισμός των λαών» είναι η μια παράμετρος η οποία εμπίπτει στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα επιβολής της οικονομικής ισχύος των σύγχρονων ολιγαρχιών, η άλλη παράμετρος είναι ο αποκλεισμός των λαών από κάθε απόφαση που αφορά στο μέλλον του, μέσω κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων. Ενώ μέχρι σήμερα αποτέλεσε κοινή διαπίστωση το γεγονός ότι η ψήφος έχασε την πρακτική ισχύ της εξαιτίας της υλοποίησης διαφορετικών σε σχέση με τα εξαγγελθέντα πολιτικών προγραμμάτων από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, πλέον η λαϊκή βούληση παρακάμπτεται με τρόπο αντισυνταγματικό για να εφαρμοστούν ακόμη σκληρότερες πολιτικές.

Με βάση την εξοντωτική και εκβιαστική οικονομική πολιτική, η οποία ακολουθείται σε βάρος της Ελλάδας, με το πρόσχημα της επιβίωσης της Ευρωζώνης, η «εθνική κυριαρχία» έχει καταργηθεί στην πράξη. Αντικειμενικός σκοπός των δανειστών, οι οποίοι στο λαϊκό υποσυνείδητο είναι εγγεγραμμένοι ως «διεθνείς τοκογλύφοι», είναι η εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων από την πλευρά της Ελλάδας, η αρπαγή του εθνικού πλούτου και η ανάπτυξη επενδύσεων με όρους οι οποίοι παραπέμπουν σε αφρικανικές ή σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Με την εγκατάσταση εντολοδόχου πρωθυπουργού, η οποία ως πράξη αποτέλεσε το σχεδιασμένο και προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα της άρνησης των Βρυξελλών και της ντόπιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ και ολιγαρχίας να προσφύγουν στον λαό, ώστε, σύμφωνα με το συμφέρον και τις επιθυμίες του, να αποφασίσει για το μέλλον του, η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας» καταργήθηκε στην πράξη. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, στην Ιταλία και προσεχώς θα συμβεί και αλλού.

Οι εγκατεστημένες κυβερνήσεις ή οι τοποτηρητές, δηλαδή τα τεχνοκρατικά παραρτήματα της κεντρικής διοίκησης, όπως για παράδειγμα ο επικεφαλής της Task Force, Χορστ Ράιχενμπαχ, μετά τη σταθεροποίηση -κάπως- της ελληνικής οικονομίας, όταν και όποτε επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα αποτελέσουν τους μεσάζοντες για την υπογραφή των επενδυτικών συμβάσεων με το διεθνές τραπεζικό σύστημα και τους οργανισμούς του, περίπου όπως συνέβαινε στη δεκαετία του 1950, την περίοδο κατά την οποία δίπλα στην υπογραφή του Ελληνα υπουργού Συντονισμού δέσποζε κι εκείνη του επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής στην Ελλάδα, η οποία εν συνεχεία διαδραμάτισε κι εκείνη τον ρόλο της μεσάζουσας «αρχής».

Η Ιστορία πρέπει να γίνει οδηγός για τον λαό, ο οποίος ωριμάζει μέσα από τις παρούσες συνθήκες. Τα αιτήματα για «λαϊκή κυριαρχία» και «εθνική ανεξαρτησία» είναι επίκαιρα όσο ποτέ.

(«Η ΑΞΙΑ», από τη στήλη «Επί ξυρού ακμής», Σάββατο 19/11/2011)