Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Το 1974, στη μεταπολίτευση, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε πει το περίφημο «Καραμανλής ή τανκς», το οποίο ισοδυναμούσε με τον εξής εκβιασμό προς τον ελληνικό λαό: «Ή αποδέχεστε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως πρωθυπουργό που θα οδηγήσει σε ομαλές μεταπολιτευτικές διαδικασίες ή εξακολουθεί και υφίσταται ο κίνδυνος επιστροφής της δικτατορίας». Στις εκλογές του 1974, η νεοϊδρυθείσα τότε Νέα Δημοκρατία έλαβε το 54% των ψήφων παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αντιμετώπιζε με επιφύλαξη ή και τρόμο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή λόγω του αμαρτωλού παρελθόντος της συντηρητικής παράταξης.
Ο φόβος της επιστροφής των τανκς, έδωσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ένα τεράστιο ποσοστό για τα δεδομένα της ελληνικής αστικοκοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Στην παρούσα συγκυρία, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος δεν είναι ούτε «νέος Ζολώτας», ούτε «νέος Διομήδης», ανέλαβε τα καθήκοντα του ως «μεταβατικός πρωθυπουργός» ή διορισμένος κυβερνήτης (αφού είναι επικεφαλής μίας μη εκλεγμένης κυβέρνησης) του ελληνικού κράτους κατόπιν του νέου ξεκάθαρου εκβιαστικού διλήμματος, το οποίο τέθηκε στον ελληνικό λαό: «Παπαδήμος ή επιστροφή στη δραχμή». Ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και στυλοβάτης της πολιτικής και της στρατηγικής για την ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση δεν είναι ένα πρόσωπο άγνωστο στον ελληνικό λαό. Πάγια θέση αυτής της στήλης είναι ότι ηθικός αυτουργός της σημερινής κρίσης της ελληνικής οικονομίας είναι ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος άνοιξε τις «πύλες της Κολάσεως» της ζώνης του ευρώ για την Ελλάδα, χωρίς η χώρα να πληροί τις προϋποθέσεις. Συνεπώς ο Λουκάς Παπαδήμος, τον οποίο ο ελληνικός λαός θυμάται ακόμη να πανηγυρίζει στο πλευρό του Κώστα Σημίτη για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, υπήρξε ένας εκ των συνδημιουργών του σημερινού, ελληνικού, αλλά και ευρωπαϊκού προβλήματος.
Τις τελευταίες ημέρες των ατελείωτων διαβουλεύσεων ανάμεσα στα επιτελεία του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ, που αποτελούν τις εγγυήτριες πολιτικές δυνάμεις για τη λειτουργία της νέας, μη νομιμοποιημένης κοινωνικά, κυβέρνησης – συγκυβέρνησης – σύμπραξης πολιτικών φορέων και συμφερόντων, οι κυριότεροι θιασώτες των σκληρότερων αντιλαϊκών πολιτικών και οι συστημικοί «παίκτες» εξεδήλωσαν τον εκνευρισμό τους κάθε φορά που στο τραπέζι των παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων βρέθηκε οποιοδήποτε όνομα πλην του Λουκά Παπαδήμου. Με το επιχείρημα ότι πρέπει να αποτραπεί η προσφυγή στη λύση ενός μεταβατικού πρωθυπουργού - «μαριονέτας» των μηχανισμών των κομμάτων και του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, κατέστησαν σαφή την προτίμησή τους σε μία λύση «μαριονέτας» της υπερεθνικής ελίτ.
Η εκβιαστική απαίτηση των δομημένων συμφερόντων, των εξωθεσμικών κέντρων εξουσίας και των ντόπιων δουλικών της υπερεθνικής ελίτ διατυπώθηκε με κάθε σαφήνεια: «Παπαδήμος ή χάος». Η μονομερής (το άλλο μέρος είναι ο λαός) λύση Παπαδήμου υπήρξε το αποτέλεσμα της διαρκούς πίεσης για πολιτική συναίνεση και συγκρότηση «κυβέρνησης εθνικής ενότητας». Το αίτημα αυτό διατύπωσαν με απόλυτη συνέπεια, εδώ και καιρό, συγκεκριμένα τμήματα της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, χρεωκοπημένοι εκπρόσωποι της medioκρατίας, περιθωριακά και παρασιτικά νεοφιλελεύθερα γκρουπούσκουλα, «σκληροί» ευρωπαϊστές και γραφικοί επιτήδειοι οπαδοί της «σύνεσης» και της «σωφροσύνης». Αυτές οι ομάδες ως ενιαίος κακοήθης όγκος λαμβάνουν απευθείας εντολές, ως άλλοι «άνθρωποι της Ματζουρίας», από συστήματα και υποσυστήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από άλλα διεθνή πολιτικά και οικονομικά κέντρα αποφάσεων. Η εγχώρια διαπλοκή, η νεοφιλελεύθερη «Δημοκρατική Συμμαχία» της Ντόρας Μπακογιάννη, ο ΛΑΟΣ και ο Γιώργος Καρατζαφέρης – τον οποίο πολύ σωστά περιέγραψε ως «συγκολλητική ουσία» η γενική γραμματεάς του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα – οι ευρωπαιολάγνες τάσεις στο ΠΑΣΟΚ, οι φιλελεύθερες φράξιες στη Νέα Δηκοκρατία και οι, ομοτράπεζες του κυρίου Παπαδήμου στην Τριμερή Επιτροπή (Trilateral Commission) και στη Λέσχη Βilderberg, κατευθυνόμενες δημοσιογραφικές σέχτες , έχρισαν πριν ανακοινωθεί η ανάληψη των νέων του καθηκόντων, ως μοναδικό διάδοχο του «πρωθυπουργικού θρόνου» το ίδιο, απορρίπτοντας εκ των προτέρων οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο ως ανεπαρκές ή χωρίς «αυξημένο κύρος» και «ειδικό βάρος».
Οι ελιτίστικες φράξιες αφού απαίτησαν και επέβαλαν την παράκαμψη της λαϊκής βούλησης, τώρα θα θέσουν σε εφαρμογή το νέο σχέδιο: Να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι η «μεταβατική κυβέρνηση» πρέπει να παραμείνει στη θέση της, όσο γίνεται περισσότερο. Ο ελληνικός λαός πρέπει να είναι προσεκτικός από εδώ και πέρα για τα χαρακτηριστικά και το μέγεθος της προπαγάνδας. Η νέα κυβέρνηση, η οποία θα εφαρμόσει ακόμη σκληρότερες υπαγορευμένες πολιτικές δεν εκφράζει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Εκλογές πρέπει να γίνουν το συντομότερο δυνατόν.
(«Η ΑΞΙΑ», από τη στήλη «Επί ξυρού ακμής», Σάββατο 12/11/2011)
