Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους, εκτός από τους φόβους τους οποίους πυροδότησε στις Βρυξέλλες και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για το μέλλον της ευρωζώνης, οδήγησε μέσα από σχεδόν νομοτελειακές διαδικασίες στα αποκαλυπτήρια του πραγματικού προσώπου της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», δηλαδή μιας χρόνιας διαδικασίας κατάργησης της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης των λαών. Κοινή διαπίστωση είναι ότι αντιμέτωποι στη διεθνή "αρένα" βρίσκονται από τη μία οι αγορές και ο νεοφιλελευθερισμός, ως παγκόσμια ιδεολογία, και από την άλλη οι λαοί. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η λεγόμενη «επιβολή της δημοσιονομικής πειθαρχίας» προς όφελος των αγορών και όχι των λαών, εξελίσσεται σε πραξικόπημα, θύματα του οποίου είναι: η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία. Οι αγορές, το διεθνές τραπεζικό σύστημα και οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης θέτουν μόνιμα τα εξής εκβιαστικά διλήμματα: «Ναι ή Όχι στην Ενωμένη Ευρώπη;», «Ναι ή Όχι στην ευρωζώνη;» αποκρύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενο και τους σκοπούς της «ευρωπαϊκής ενοποίησης». Ταυτόχρονα αρνούνται να θέσουν τα εκβιαστικά τους διλήμματα υπό τη μορφή δημοψηφισμάτων τρέμοντας τις αποφάσεις των λαών. Το πραγματικό ερώτημα, σε μία συγκυρία που στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι θεσμοί, αλλά και οι κανόνες της δημοκρατίας παραβιάζονται με συστηματικό τρόπο είναι: «Ποια Ευρώπη θέλουμε;».
Τοποθέτηση κυβερνήσεων
Τα παραδείγματα της Ελλάδας και της Ιταλίας, δυο κρατών – μελών της ευρωζώνης, αλλά και παράλληλα δύο χωρών του ευρωπαϊκού νότου είναι ενδεικτικά. Η ελληνική και η ιταλική κρίση χρέους, ως βασικά προβλήματα για την επιβίωση της ευρωζώνης, οδήγησαν τα κεντρικά διευθυντήρια των Βρυξελλών στην τοποθέτηση κυβερνητών σε Αθήνα και Ρώμη. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι ο Μάριο Μόντι, εντολοδόχος πρωθυπουργός της Ιταλίας, όσο και ο «μεταβατικός πρωθυπουργός» της Ελλάδας Λουκάς Παπαδήμος, εκτός από άνθρωποι των αγορών και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, είναι μέλη της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission). Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα στοιχείο εξόχως αποκαλυπτικό για την προεργασία που έχει πραγματοποιηθεί, ώστε τελικά η Ελλάδα και η Ιταλία να καταλήξουν σε αυτές τις «λύσεις».
Οι διαδικασίες επιλογής μη εκλεγμένων «πρωθυπουργών» σε δύο κράτη – μέλη της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί ξεκάθαρα δείγμα δημοκρατικής οπισθοδρόμησης της Ευρώπης. Μη εκλεγμένες κυβερνήσεις, δεν είναι λαϊκά νομιμοποιημένες κυβερνήσεις.
Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές η εκχώρηση των δικαιωμάτων της εθνικής κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης των λαών συνιστούν κατάργηση της δημοκρατίας στην πράξη. Η δημοκρατία, δηλαδή η βούληση των λαών, θυσιάζεται στο βωμό της ικανοποίησης των αναγκών που προβάλλουν οι ολιγαρχίες των αγορών. Ακόμη και όσοι υποστηρίζουν ότι η «αγορά και η δημοκρατία δεν μπορούν να υπόκεινται σε διαχωρισμούς», εν τούτοις με θλίψη διαπιστώνουν ότι η αγορά υπονομεύει τη δημοκρατία.
Οι λαοί αποκλεισμένοι
Πριν την επιβολή των μη λαϊκά και δημοκρατικά νομιμοποιημένων ηγεσιών στην Ελλάδα και στην Ιταλία, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» αντέδρασαν έντονα στην απόφαση του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού κου Γιώργου Παπανδρέου να εξαγγείλει δημοψήφισμα σχετικά με τις αποφάσεις της 26ης και 27ης Οκτωβρίου για το κούρεμα της τάξης του 50% του ελληνικού χρέους.
Οι πιέσεις τις οποίες δέχτηκε ο Γιώργος Παπανδρέου, από την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και από τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, εκτός του ότι δρομολόγησαν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, αποκάλυψαν τους φόβους των ευρωπαϊκών ηγεσιών για την έκφραση της λαϊκής βούλησης, η οποία ενδεχομένως θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στην υλοποίηση των στρατηγικών των αγορών για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του μεγάλου Κεφαλαίου. Η διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου ώστε να ζητείται για κάθε απόφαση, η οποία αφορά στο μέλλον των λαών της Ευρώπης, η γνώμη τους, σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Έστω και αν οι λαοί της Ευρώπης θα έπρεπε, κάθε φορά, να αποκωδικοποιούν το περιεχόμενο του ερωτημάτων των δημοψηφισμάτων, τα οποία δεν χωρεί αμφιβολία ότι θα ετίθεντο με παραπλανητικό τρόπο, εν τούτοις η διενέργειά τους θα έδινε χώρο στη λαϊκή βούληση για να εκφραστεί. Για αυτόν τον λόγο η πρόταση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δαιμονοποιήθηκε και εξακολουθεί να δαιμονοποιείται, από τους θεσμικούς και μη μηχανισμούς προπαγάνδας.
Η ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ελίτ απέρριψαν τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα γνωρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα κινδύνευαν όλες οι μελλοντικές αποφάσεις των ηγεσιών και των «ανώτερων» πολιτικών και οικονομικών διευθυντηρίων. Οι αποφάσεις αυτές ισοδυναμούν με τη γενικευμένη και βασισμένη σε ευρύτερο γεωοικονομικό πρόγραμμα νεοφιλελεύθερη επίθεση στα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης. Σε ότι έχει να κάνει, ωστόσο, με την Ελλάδα ακόμη ορθότερη επιλογή θα ήταν η άμεση προσφυγή στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Ακόμη, όμως, και η διενέργεια εκλογών στις χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα της κρίσης χρέους, απορρίφθηκε με το δήθεν αιτιολογικό πλαίσιο ότι «δεν υπάρχει χρόνος», ενώ στην πραγματικότητα οι ελίτ αρνήθηκαν να δώσουν την όποια δυνατότητα στους λαούς να αποφασίσουν για το μέλλον τους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οι λαοί θα αμφισβητούσαν τα ιερατεία του νεοφιλελευθερισμού και τις καταστροφικές πολιτικές τους.
Τις τελευταίες δεκαετίες οι λαοί αποτέλεσαν τα θύματα της πιο άγριας νεοφιλελεύθερης επίθεσης και των πιο σφοδρών πολιτικών λιτότητας. Πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση, για λογαριασμό των αγορών, καθιστά δηλωτικό στους λαούς τον αποκλεισμό τους από οποιαδήποτε απόφαση, η οποία αφορά στο μέλλον τους.
Τα τελευταία χρόνια, κατέστη ευρύτερα αντιληπτό το γεγονός ότι η λαϊκή ετυμηγορία σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει αντίκρισμα ή άλλως η ψήφος των Ευρωπαίων δεν έχει καμία ισχύ. Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες εξελέγησαν εξαγγέλοντας συγκεκριμένα πολιτικά προγράμματα, τελικά υλοποιούν πολιτικές για τις οποίες δεν υπήρξε καμία λαϊκή εντολή. Από εδώ και πέρα, όμως, η Ευρώπη περνά σε ένα άλλο, πιο επικίνδυνο στάδιο, δηλαδή στην, παρά τη θέληση των λαών, τοποθέτηση «κυβερνητών», επικεφαλής και προέδρων νέο – αποικιοκρατικών κυβερνήσεων. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Ποιο θα είναι τα επόμενα στάδια της κοινωνικής αποδόμησης και της δημοκρατικής οπισθοδρόμησης;
