Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης έθεσε ένα πολύ σοβαρό ερώτημα «Αυτή την ώρα, που κατάφεραν να τα βρουν έστω και μ' αυτό τον τρόπο Παπανδρέου, Σαμαράς και Καρατζαφέρης, γιατί δεν μπορούν να τα βρουν οι δυνάμεις της ευρύτατης Αριστεράς και της Οικολογίας, καθώς και οι προοδευτικές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, σε ένα μίνιμουμ ρεαλιστικό πρόγραμμα προκειμένου να προβάλουν και να διεκδικήσουν από κοινού τη δική τους εναλλακτική πρόταση;».
Η κυβέρνηση της οποίας προεδρεύει ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission) Λουκάς Παπαδήμος σχηματίσθηκε κατόπιν της σύμπραξης ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας και ΛΑΟΣ και κυρίως κατόπιν ξακάθαρων εντολών από τα υπερεθνικά κέντρα πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων. Πολύ σωστά η γενική γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Αλέκα Παπαρήγα προσέδωσε σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα τον χαρακτηρισμό του «Μαύρου Μετώπου». Πρόκειται για μία κυβέρνηση, η οποία έχει ως κεντρική αποστολή την πτώχευση του λαού, την ένταση της ιδεολογικής τρομοκρατίας και την εξυπηρέτηση του διεθνούς και ντόπιου μεγάλου Κεφαλαίου. Αυτή η κυβέρνηση σχηματίστηκε στο πλαίσιο της διαδικασίας της αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος, η οποία αποτελεί το ενδιάμεσο στάδιο για το πέρασμα από τις αυτοδύναμες μονοκομματικές κυβέρνήσεις στις κυβερνήσεις συνεργασίας, οι οποίες θα εγγυόνται την πλήρη εφαρμογή και υλοποίηση των υπαγορευμένων από ξένα κέντρα αποφάσεων πολιτικών.
Ο σχηματισμός αυτής της κυβέρνησης, η οποια στερείται δημοκρατικής και λαϊκής νομιμοποίησης, αποκαλύπτει την ύπαρξη και πλήρη λειτουργία του «Κόμματος του Μνημονίου». Απέναντι στην καταστροφική μνημονιακή πολιτική, η οποία εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα και την οποία, ακόμη πιο σκληρά θα συνεχίσει να υλοποιεί το «Κόμμα του Μνημονίου», στάθηκαν με απόλυτη συνέπεια τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός, αλλά και τα σημαντικότερα τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Η συγκρότηση του «Μαύρου Μετώπου», στο οποίο συμμετέχουν οι εκσυγχρονιστικές και νεοφιλελεύθερες τάσεις του ΠΑΣΟΚ, η Δεξιά και η Ακροδεξιά και το οποίο υποστηρίζουν σύσσωμες οι νεοφιλελεύρες πολιτικές δυνάμεις και η ντόπια ελίτ, δημιουργεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα κόμματα της Αριστεράς, για τις αριστερές και πατριωτικές τάσεις του ΠΑΣΟΚ και για το σύνολο των προοεδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας ώστε να συμπαραταχθούν ως «Ενιαία Αριστερά» ή άλλως ως «Παναριστερά» απέναντί του.
Ωστόσο οι διαφορετικές στρατηγικές, τις οποίες υιοθετούν και ακολουθούν τα κόμματα της Αριστεράς, αποτελούν τροχοπέδη για τη συγκρότηση ενός «Δημοκρατικού Μετώπου», το οποίο θα αντιπαρατάξει τις δυνάμεις του απέναντι στην μη νομιμοποιημένη κυβέρνηση της διαπλοκής, των δομημένων συμφερόντων, των αγορών, του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και της υπερεθνικής ελίτ. Η πλέον βασική, αλλά και ουσιαστική διαφοροποίηση ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ και Συνασπισμός) στην Ελλάδα διαπιστώνεται σε ζητήματα που αφορούν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Εξάλλου το ΚΚΕ, απευθυνόμενο στον Συνασπισμό υπενθυμίζει πάντοτε ότι «κεντρική επιλογή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η υπεράσπιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ταυτόχρονα το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι καμία καµία αστική πολιτική πρόταση,σοσιαλδηµοκρατική, αριστερή, «ανανεωτική» ή φιλελεύθερη δεν µπορεί να έχει φιλολαϊκή κατεύθυνση. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει άδικο.
Οι στρατηγικές διαφοροποιήσεις των κομμάτων και των τάσεων της Αριστεράς κάθε άλλο παρά πρέπει να υποτιμώνται. Ωστόσο στην παρούσα συγκυρία οι εξελίξεις θέτουν την Αριστερά προ των ευθυνών της και η συμφωνία των ηγεσιών τους σε ένα μίνιμουμ ρεαλιστικό πρόγραμμα είναι επιβεβλημένη.
Η συνεργασία των πλέον αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων σε ένα σχήμα συγκυβέρνησης, το οποίο ελέγχεται πλήρως από τα ξενικά συμφέροντα και από την ντόπια διαπλοκή, επιβάλλουν το αντίμετρο της συμπαράταξης των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων, οι οποίες κάτω από ένα κοινό πλαίσιο και με όσο γίνεται μεγαλύτερη συμφωνία θα κατέλθουν ως ενιαίο σχήμα στις επόμενες εκλογές όποτε και όταν αυτές διενεργηθούν.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1958 η «Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά» είχε καταφέρει και είχε λάβει το 24,42% των ψήφων καταλαμβάνοντας τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σήμερα όλες οι δημοσκοπήσεις και αναλύσεις συμφωνούν ότι η Αριστερά στο σύνολό της, αν γίνουν τώρα οι εκλογές θα λάβει ποσοστό μεγαλύτερο από 20%. Η όξυνση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων και η συνέπής φιλολαϊκή στάση των κομμάτων της Αριστεράς θα δημιουργήσει προϋποθέσεις διεύρυνσης της εκλογικής τους βάσης.
Να είναι βέβαιοι οι πάντες, πως στις επόμενες εκλογές, όταν και όποτε αυτές πραγματοποιηθούν η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης θα έχει ως αποτέλεσμα τη συγκρότηση νέας κυβέρνησης συνεργασίας, ακόμη πιο αντιδραστικής και ακόμη πιο επικίνδυνης για το λαό από αυτή του διορισμένου Λουκά Παπαδήμου. Η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί πιο εύκολα, αν στο πολιτικό σύστημα δεν έχει δημιουργηθεί ένας ισχυρός απολύτως σχηματοποιημένος και με συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα αντιμνημονιακός πόλος ή άλλος ένα ισχυρό αντιμνημονιακό μέτωπο. Η αποστολή αυτή, ανατίθεται από την ίδια την Ιστορία στην Αριστερά.
Τα κόμματα της έχουν την ιστορική ευθύνη να εντοπίσουν τα σημεία στα οποία συμφωνούν και να παρουσιάσουν, ως ενιαίος πολιτικός φορέας, υπό οποιαδήποτε μορφή, την εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
