Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα κ. Ντάνιελ Μπένετ Σμιθ: "Είμαστε περισσότερο από πρόθυμοι να παράσχουμε βοήθεια εφόσον ζητηθεί"

Συνέντευξη στον Δημήτρη Μπεκιάρη

"Είμαστε περισσότερο από πρόθυμοι να παράσχουμε οποιαδήποτε βοήθεια μπορούμε αλλά και συμβουλές τεχνικού χαρακτήρα" για την ελληνική οικονομία δηλώνει ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, κ. Ντάνιελ Μπένετ Σμιθ, ο οποίος παραχωρεί αποκλειστική συνέντευξη στην "Α".

Ο κ. Σμιθ αποκαλύπτει το έντονο ενδιαφέρον πολλών αμερικανικών εταιρειών για την ανάπτυξη μακροπρόθεσμων επενδύσεων στην Ελλάδα. Ακόμη, επιβεβαιώνει ότι οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα ισχυρές και ότι υπάρχει στενή συνεργασία σε διμερή και διεθνή θέματα, ενώ πραγματοποιεί ειδική αναφορά στη βοήθεια την οποία έχουν παράσχει οι ΗΠΑ προς την Ελλάδα στον τομέα της φορολογικής μεταρρύθμισης, αλλά στη συνεργασία των ελληνικών και αμερικανικών υπηρεσιών σε ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του "ξεπλύματος" χρήματος και των οικονομικών εγκλημάτων.

Μάλιστα, όπως λέει στην "Α" ο κ. Σμιθ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Μπαράκ Ομπάμα εξέφρασε τη σταθερή συμπαράστασή του προς την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τελευταίας τηλεφωνικής επικοινωνίας την οποία είχε με τον Ελληνα πρωθυπουργό.

Ο πρέσβης των ΗΠΑ επισημαίνει τους κινδύνους τους οποίους εγκυμονεί η ευρωπαϊκή κρίση χρέους για τα αμερικανικά συμφέροντα και την αμερικανική οικονομία, αναφέρεται στο περιεχόμενο της επικείμενης επίσκεψης του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν στην Αθήνα και τονίζει ότι οι ΗΠΑ έχουν ενθαρρύνει τους Ευρωπαίους ηγέτες στις προσπάθειες που καταβάλλουν για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη.

Ο κ. Σμιθ μιλάει για το ενδεχόμενο διάσπασης της Ευρωζώνης, για το δικαίωμα της Ελλάδας να καθορίσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, για το πώς οι ΗΠΑ παρακολουθούν στην παρούσα συγκυρία την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων, για τη στήριξη που παρέχουν στην Κύπρο ώστε να αναπτύξει τους φυσικούς της πόρους, για το Κυπριακό, για την "Αραβική Άνοιξη", για το φαινόμενο της ελληνικής τρομοκρατίας και για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η ευρωπαϊκή κρίση χρέους στη λειτουργία και τη δομή του ΝΑΤΟ.


- Σε ποιο επίπεδο βρίσκονται σήμερα οι σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον και πόσο επηρεάζονται από τα δεδομένα που έχει δημιουργήσει η ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση χρέους; 

- Οι σχέσεις μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ελλάδας είναι ισχυρές. Συνεργαζόμαστε στενά σε μια ευρεία κλίμακα που αφορά διμερή περιφερειακά και διεθνή θέματα. Οπως ανέφερε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ στην τηλεφωνική συνομιλία που είχε με τον πρωθυπουργό, οι Ηνωμένες Πολιτείες συμπαραστέκονται σταθερά στην Ελλάδα, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή όχι μόνο για την ελληνική ιστορία αλλά και για την ιστορία της Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθούμε πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος, που είναι η κρίση στην Ευρωζώνη και στην Ευρώπη, και αυτό σίγουρα επηρεάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εχουμε ενθαρρύνει τους Ευρωπαίους ηγέτες να αντιμετωπίσουν αυτή την κρίση με έναν τρόπο προληπτικό, ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στις χρηματοπιστωτικές αγορές και να δημιουργηθεί ένα οικονομικό κλίμα μέσα στο οποίο η ανάπτυξη θα ξαναρχίσει, για να μπορέσουμε να εξέλθουμε από την κρίση χρέους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν μείνει ανεπηρέαστες από αυτά τα ζητήματα, καθώς αυτά έχουν επίδραση στα αμερικανικά συμφέροντα και την αμερικανική οικονομία. Σε αυτό το θέμα, έχουμε κι εμείς τις δικές μας προκλήσεις να αντιμετωπίσουμε.

- Δεδομένης της σφοδρής οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα, υπάρχουν δυνατότητες για την ανάπτυξη αμερικανικών επενδύσεων στην Ελλάδα;

- Ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν. Προφανώς αυτή τη στιγμή το οικονομικό κλίμα είναι δύσκολο, αλλά έχω επικοινωνήσει με πολλές αμερικανικές εταιρείες που ενδιαφέρονται για μακροπρόθεσμες επενδύσεις στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στους τομείς του τουρισμού και της πράσινης ενέργειας. Επιπλέον, θεωρώ ότι, εφόσον η Ελλάδα προβεί στις ανάλογες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα διευκολύνουν εγχώριες και διεθνείς επενδύσεις, μακροπρόθεσμα θα δούμε και περισσότερες αμερικανικές επενδύσεις. 

- Αν η Ελλάδα καθόριζε ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη), ποια θα ήταν η στάση των ΗΠΑ με δεδομένη την επιθετική τακτική της Τουρκίας;

- Δεν κάνουμε υποθέσεις για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Αν η Ελλάδα αποφασίσει να επεκτείνει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της ή όχι, αυτό αποτελεί απόφαση της Ελλάδας. Πιστεύουμε όμως ότι τα ζητήματα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, στο πλήρες φάσμα τους, λύνονται καλύτερα μέσω διαλόγου και είμαστε ευχαριστημένοι με τον διάλογο που έχει λάβει χώρα μέχρι τώρα. Θεωρούμε ότι ο διάλογος αυτός πρέπει να διαπνέεται από πνεύμα φιλίας και συνεργασίας και όχι εκφοβισμού. 

- Οι ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει και εξακολουθούν να υποστηρίζουν σταθερά την προσπάθεια της Ελλάδας για έξοδο από την κρίση. Θα μπορούσε η Ελλάδα να υπολογίζει σε περαιτέρω τεχνική και τραπεζική βοήθεια από τις ΗΠΑ μέσα στα επόμενα χρόνια;

- Ασφαλώς. Βέβαια, η βοήθεια που λαμβάνει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, στο μεγαλύτερο μέρος της, προέρχεται από τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. ή το ΔΝΤ, όμως, έχουμε εδώ και καιρό προσφέρει τη βοήθειά μας, την οποία μάλιστα έχουμε παράσχει και στο παρελθόν, είτε αυτή αφορά τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, είτε την αντιμετώπιση ζητημάτων που αφορούν "ξέπλυμα" χρήματος ή οικονομικά εγκλήματα. Οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου των χωρών μας συνεργάζονται στενά σε ό,τι αφορά αυτά τα θέματα. Είμαστε λοιπόν περισσότερο από πρόθυμοι να παράσχουμε οποιαδήποτε βοήθεια μπορούμε καθώς και συμβουλές τεχνικού χαρακτήρα, εφόσον μας ζητηθεί, αλλά, όπως προανέφερα, αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μέρος της βοήθειας προέρχεται από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. 

- Ανησυχούν οι ΗΠΑ για το ενδεχόμενο αύξησης της κοινωνικής έντασης και ξεσπάσματος εξέγερσης, που, με αφετηρία την Ελλάδα, θα μπορούσε να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως επίσης και για το ενδεχόμενο όξυνσης του φαινομένου της ελληνικής τρομοκρατίας εξαιτίας των κοινωνικών συνθηκών που δημιουργεί η οικονομική κρίση; Επίσης, οι ΗΠΑ ανησυχούν για το ενδεχόμενο εμφάνισης νέων τρομοκρατικών ή εξτρεμιστικών οργανώσεων;

- Νομίζω ότι είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τους ανθρώπους που διαδηλώνουν ή απεργούν από τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη βία για να προωθήσουν δικούς τους πολιτικούς σκοπούς. Αναμφίβολα, η Ελλάδα βιώνει δύσκολους, οικονομικά, καιρούς και έχουμε δει πολλούς ανθρώπους να διαδηλώνουν με απεργίες ή με άλλους τρόπους. Στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι άνθρωποι ειρηνικοί και θεωρώ ότι είναι σημαντικό αυτό να αναγνωριστεί, όχι μόνο από εμάς αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο. Συγχρόνως, υπάρχουν ομάδες που θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν από αυτή την κατάσταση. Πρόκειται για ομάδες ατόμων που συμμετέχουν σε επεισόδια και σε συγκρούσεις με την αστυνομία, σε καταστροφές δημόσιας περιουσίας ή και σε χειρότερες ενέργειες. Σε κάποιες περιπτώσεις, θα μπορούσαν να είναι τρομοκρατικές ομάδες που αναζητούν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για δικούς τους σκοπούς. Υπάρχει ωστόσο μακρόχρονη, στενή συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας σε θέματα τρομοκρατίας, η οποία θα συνεχιστεί και στο μέλλον.

- Ποιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το περιεχόμενο της ατζέντας της επίσκεψης του Αμερικανού αντιπροέδρου στις 5 Δεκεμβρίου στην Ελλάδα και μάλιστα σε μια κρίσιμη συγκυρία για το μέλλον της χώρας; 

- Οπως καταλαβαίνετε, βρισκόμαστε ακόμη στα αρχικά στάδια της προετοιμασίας αυτής της επίσκεψης και ανυπομονούμε για αυτήν, μετά και την επίσκεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ τον περασμένο Ιούλιο. Επιθυμούμε, αν είναι δυνατόν, μια ενδεχόμενη συνάντηση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ με τον Ελληνα πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θεωρώ ότι αυτή η συνάντηση θα είναι μια ακόμη ευκαιρία να τονίσουμε τη στενή σχέση μεταξύ των δύο χωρών καθώς και την υποστήριξη των ΗΠΑ προς την Ελλάδα σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. 

- Ποια είναι η θέση των ΗΠΑ για τη συνεργασία της Κύπρου με το Ισραήλ στον τομέα της εξόρυξης των υδρογονανθράκων που έχουν εντοπιστεί εντός των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών των δύο χωρών και σε συνάρτηση με τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται η Τουρκία τις υποθέσεις της Ανατολικής Μεσογείου; 

- Πρέπει ξεκαθαρίσουμε ότι η Κύπρος, ως χώρα του Νότου, έχει το δικαίωμα να "αναπτύξει" τους πόρους της. Μάλιστα, θεωρούμε ότι αυτή η ανάπτυξη θα ενισχύσει την ενεργειακή ασφάλεια αλλά και την ποικιλία των πηγών στην περιοχή συνολικά. Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος της Κύπρου, κ. Δημήτρης Χριστόφιας, έχει τονίσει πως είναι ανοιχτός σε αυτή την ιδέα ή ότι είναι προσηλωμένος στην ιδέα πως η ανάπτυξη αυτών των πηγών θα πρέπει να γίνει προς όφελος όλου του κυπριακού λαού. Θεωρούμε ότι, στο πλαίσιο μιας λύσης του κυπριακού ζητήματος, αυτό θα είχε νόημα, δηλαδή όλος ο λαός της Κύπρου να έχει πρόσβαση σε αυτές τις πηγές. Υποστηρίζουμε έντονα τις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη από τα Ηνωμένα Εθνη ώστε να επιτευχθεί η επίλυση αυτού του ζητήματος, επίλυση που βασίζεται στην ίδρυση μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας της Κύπρου. Επιθυμούμε μεγαλύτερη πρόοδο προς την επίτευξη αυτού του στόχου, αλλά θα χρειαστούν, νομίζω, θαρραλέες και τολμηρές αποφάσεις και από τις δύο πλευρές, ώστε να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Και ασφαλώς θα χρειαστεί η υποστήριξη τόσο της Τουρκίας όσο και της Ελλάδας. 

Για την κατάσταση σε Β. Αφρική και μ. Ανατολή 

- Η παρουσία των ΗΠΑ του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα είναι διαφορετική από την παρουσία των ΗΠΑ του Τζορτζ Μπους σε ό,τι έχει να κάνει με την κατάσταση στον μεσογειακό χώρο. Πώς αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ την "Αραβική Ανοιξη" σε χώρες όπως η Λιβύη, η Τυνησία και η Αίγυπτος; Θεωρούν οι ΗΠΑ ότι θα πάμε σε πιο βαθύ ισλαμικό χαρακτήρα αυτών των κρατών ή θα έχουμε αστικοποίηση των αραβικών αυτών χωρών;

- Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει συνεργαστεί στενά με τους συμμάχους μας στην Ευρώπη, ώστε να αντιμετωπίσει την κατάσταση σε όλη τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Αναμφισβήτητα, όλοι μας, ως πολίτες δημοκρατικών χωρών, έχουμε παρακινηθεί από δράσεις οι οποίες αποσκοπούν στο να εξασφαλίσουν κάποιες από τις θεμελιώδεις ελευθερίες που κι εμείς οι ίδιοι απολαμβάνουμε. Εχει σημασία να θυμηθούμε ότι όλο αυτό ξεκίνησε από έναν υπαίθριο μικροπωλητή, που, σε μια πράξη απελπισίας, αυτοπυρπολήθηκε, εξαιτίας του ότι είχε στερηθεί την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του και την ελευθερία του, και ήταν συγκλονιστικό να παρακολουθεί κανείς την εξέλιξη αυτής της πράξης σε όλη την περιοχή. Ομως η μετάβαση στη δημοκρατία δεν είναι ποτέ εύκολη. Η δημοκρατία, όπως γνωρίζετε, σημαίνει πολλά περισσότερα από μια πράξη. Περιλαμβάνει σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων, σεβασμό σε θεμελιώδεις ελευθερίες, όπως η ελευθερία του λόγου και του Τύπου. Συμπεριλαμβάνει, ακόμη, την ιδέα ότι οι αντίπαλοί σου δεν είναι αφερέγγυοι. Αυτή η ιδέα της ευγενούς αντιπαλότητας είναι πολύ σημαντική στη δημοκρατία. Ετσι λοιπόν δεν δαιμονοποιείς τους αντιπάλους σου, αλλά τους αναγνωρίζεις το δικαίωμα να εκφράζουν εύλογες ανησυχίες και προοπτικές, ακόμη κι αν εσύ διαφωνείς με αυτές. Εχουμε συνεργαστεί στενά με την Ελλάδα, όχι μόνο σε επίπεδο ενημέρωσης σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αλλά και σε καταστάσεις όπως μεταφορά Αμερικανών από την Αίγυπτο μέσω Αθήνας και επιπλέον στην επιχείρηση "Unified Protector", κατά τη διάρκεια της οποίας η Ελλάδα παρείχε σημαντική υποστήριξη. Είχαμε στενή συνεργασία και θα συνεχίσουμε, ώστε αυτή τη συνεργασία να προχωρήσει κι άλλο, αλλά, όπως είπα, κανείς δεν πρέπει να περιμένει ότι αυτό θα είναι εύκολο. 

"Θέλουμε η Ευρώπη να πετύχει"

- Η Ευρώπη βρίσκεται σε βαριά κρίση και επισημαίνεται το ενδεχόμενο να "σπάσει" σε δύο οικονομικές ζώνες, δηλαδή σε Βορρά και σε Νότο. Οι ΗΠΑ ανησυχούν για αυτή την εξέλιξη από χρηματοπιστωτικής απόψεως; Αλλά, αν αυτό συμβεί και αποκτήσουμε δύο ζώνες, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη των "27" με τη ζώνη του δολαρίου και του ευρώ, προετοιμάζονται οι ΗΠΑ για ένα τέτοιο ενδεχόμενο; 

- Και πάλι δεν θα ήθελα να μιλήσω υποθετικά για το τι μπορεί να συμβεί σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης ή για μια πιθανή διάσπασή της. Θα πω όμως ότι οι ΗΠΑ έχουν επίμονα παροτρύνει τους Ευρωπαίους ηγέτες να δράσουν αποφασιστικά ώστε να αντιμετωπίσουν αυτή την κρίση. Και νομίζω ότι, όπως δείχνουν τα πρόσφατα γεγονότα, το ζήτημα δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά πολλές χώρες της Ευρωζώνης. Είναι πολύ σημαντικό η Ευρώπη να είναι προετοιμασμένη να δράσει αποφασιστικά και να επιλύσει αυτά τα ζητήματα, ούτως ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στις αγορές. Θέλουμε η Ευρώπη να πετύχει, καθώς έχουμε κι εμείς συμφέρον. Η Ευρώπη είναι ο πιο σημαντικός συνεργάτης μας στον κόσμο, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά. Η επιτυχία της Ευρώπης είναι και επιτυχία των ΗΠΑ.

Για τις αμυντικές δαπάνες 

- Στις νέες συνθήκες, με κάποιες από τις ευρωπαϊκές χώρες-μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας να πέφτουν σε κρίση η μία μετά την άλλη, ποιες θα μπορούσαν να είναι οι επιπτώσεις για τη δομή και τη λειτουργία του ΝΑΤΟ;

- Είναι σημαντικό να θυμόμαστε κατ' αρχάς ότι το ΝΑΤΟ είναι η πιο επιτυχημένη συμμαχία στην παγκόσμια Ιστορία και έχει ξεπεράσει πολύ δυσκολότερες κρίσεις στο παρελθόν. Εχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στο ΝΑΤΟ και στο μέλλον του. Πιστεύω ότι το ΝΑΤΟ απέδειξε την αξία του και στην πρόσφατη επιχείρηση στη Λιβύη. Συνεχίζει, βέβαια, να αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις σχετικά με την ευρωπαϊκή, την αμερικανική αλλά και τη διατλαντική ασφάλεια. Είναι σαφές ότι όλοι μαζί είμαστε προφανώς πιο ισχυροί απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις. Πιστεύω ότι μια από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν όλες οι κυβερνήσεις, και σίγουρα οι κυβερνήσεις που βρίσκονται τώρα σε οικονομική κρίση, είναι το πόσα χρήματα μπορούν να δώσουν και πόσα τελικά θα δώσουν στις αμυντικές δαπάνες. Αυτό προφανώς έχει επίδραση στην αποτελεσματικότητα του στρατού μας καθώς και στην ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε σε πολλούς τομείς. Προσδοκούμε ότι, αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις, οι ευρωπαϊκές χώρες θα συνεχίζουν να αποδίδουν επαρκείς πόρους στον αμυντικό τους προϋπολογισμό. Ακριβώς αυτό ελπίζουμε ότι θα συνεχίζουμε να κάνουμε και στις ΗΠΑ. 

(Συνέντευξη, την οποία μου παραχώρησε ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα κ. Ντάνιελ Μπένετ Σμιθ και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η ΑΞΙΑ" το Σάββατο 26/11/2011)

Η (φρικτή) πραγματικότητα» του 21ου αιώνα

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Σε ένα πολύ πρόσφατο άρθρο του Ross Douthat στους New York Times οι τοποθετήσεις των νέων «κυβερνητών» σε Ελλάδα και σε Ιταλία, δηλαδή του Λουκά Παπαδήμου και του Μάριο Μόντι αντίστοιχα, χαρακτηρίστηκαν ως «τεχνοκρατικά πραξικοπήματα».

Τα «τεχνοκρατικά πραξικοπήματα» αντιμετωπίζονται από ολοένα και περισσότερους αναλυτές σε ολόκληρο τον κόσμο ως τα άμεσα αποτελέσματα της ανατροπής των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων από το διεθνές τραπεζικό σύστημα και τις αγορές. Στις πλατιές λαϊκές μάζες, γίνεται πεποίθηση ότι οι τεχνοκράτες εντολοδόχοι πρωθυπουργοί αποτελούν τους αγωγούς για την επιβολή των πολιτικών και οικονομικών σχεδίων που εξυφαίνουν τα ανώτερα τμήματα της υπερεθνικής ελίτ σε βάρος των κρατών και των λαών.  Η διαδικασία παράκαμψης της λαϊκής βούλησης, τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, η παραβίαση της συνταγματικής τάξης αποτελούν τα πρώτα δείγματα της μεγιστοποίησης του ήδη υπάρχοντος ελλείμματος δημοκρατίας, το οποίο θα διευρυνθεί και θα ριζώσει στον ευρωπαϊκό χώρο κατά τη διάρκεια του 21^ου αιώνα, στις δεκαετίες, οι οποίες έρχονται. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Ross  Douthat  «Η σταθερότητα επιτυγχάνεται σε βάρος της δημοκρατίας. Ο κοινοβουλευτικός διάλογος και οι εκλογές δεν θα εξαφανιστούν. Αλλά η πραγματική εξουσία, σε ό, τι αφορά στη λήψη αποφάσεων, θα περάσει εις το διηνεκές στις δυνάμεις που εκπροσωπούν τον αποκαλούμενο “Όμιλο της Φρανκφούρτης”.  Εναν  ad hoc κλειστό κύκλο εξουσίας που συγκροτείται από τη γερμανίδα Ανγκελα Μέρκελ, το γάλλο Νικολά Σαρκοζί και μια χούφτα τραπεζίτες και ευρωκράτες, οι οποίοι διαχειρίζονται από τον Οκτώβριο την ευρωπαϊκή κρίση».

Ωστόσο το έλλειμμα δημοκρατίας δεν αποτελεί σημερινή συμπτωματολογία και αποτέλεσμα απλά και μόνο της κρίσης χρέους της ευρωζώνης. Αντίθετα αυτό το στοιχείο θα το εντοπίσει κανείς σε ολόκληρη τη διάρκεια της εξέλιξης του διαδικαστικού πλαισίου, το οποίο ονομάζεται «Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Οι πολιτικοί θεσμοί επάνω στους οποίους στηρίχθηκε η «Ευρωπαϊκή Ενοποίηση» πάντοτε εμπεριείχαν έντονο το στοιχείο του ελλείμματος της δημοκρατίας. Η νομισματική, δημοσιονομική και φορολογική πολιτική, πάντοτε επιβαλλόταν, χωρίς να ερωτώνται οι λαοί, μέσω εκλεγμένων κυβερνήσεων «μαριονετών».

 Οι ίδιες οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, συντεταγμένα και αποκρούοντας εκ των προτέρων τις ενστάσεις των ευρωσκεπτικιστικών θεωριών, λειτούργησαν προς την κατεύθυνση της διεύρυνσης του ελλείμματος δημοκρατίας τις προηγούμενες δεκαετίες, μέχρι και σήμερα. Τα προηγούμενα χρόνια τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια απώλεσαν σταδιακά το κύρος τους και το ρόλο τους ως πεδία αντιπροσώπευσης των λαών και μετατράπηκαν σε χώρους αντιπροσώπευσης των συμφερόντων των υπερεθνικών και εθνικών ελίτ. Μια απλή ιστορική αναδρομή αρκεί ώστε να πειστεί και ο πιο δύσπιστος ότι ακόμη και οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις εφάρμοσαν πολιτικά προγράμματα εκ διαμέτρου αντίθετα σε σχέση με όσα εξήγγειλαν και πάντοτε σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.  Πλέον τα ιερατεία του διεθνούς τραπεζικού συστήματος και των αγορών και τα διευρωπαϊκά και υπερεθνικά πολιτικά και οικονομικά clubs χέρι –χέρι με την medioκρατία πραγματοποιούν άλλη μια υπέρβαση επιβάλλοντας τους κανόνες της «δημοκρατικής οπισθοδρόμησης» ως δήθεν αναγκαιότητας για την «σταθερότητα στην ευρωζώνη».  

Υφαρπαγή

Στον 21^ο αιώνα τα «τεχνοκρατικά πραξικοπήματα» ή οι «χούντες της υπερεθνικής ελίτ», οι οποίες έχουν ξεκινήσει να επιβάλλονται με αφετηρία χώρες του ευρωπαϊκού νότου, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, αποτελούν άλλη μία απόδειξη ότι το διεθνές τραπεζικό σύστημα και οι αγορές επιτυγχάνουν, και μάλιστα σταδιακά και με βαθμιαίο τρόπο, την υφαρπαγή των κλασσικών και παραδοσιακών αρμοδιοτήτων του έθνους – κράτους.  Βασικό στοιχείο αυτής της μεθόδευσης αποτελεί η απώλεια από τα κράτη της εθνικής, οικονομικής και λαϊκής (όσης έχει απομείνει) κυριαρχίας. Αντικειμενικός σκοπός του συγκεκριμένου μεθοδευμένου σχεδίου βαθμιαίας υφαρπαγής των αρμοδιοτήτων των εθνών – κρατών είναι η δημιουργία ενός είδους «Πολιτικής Ένωσης της Ευρώπης». Τα υπερεθνικά κέντρα, δηλαδή πολιτικοί και οικονομικοί όμιλοι συμφερόντων, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η G20, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο ΟΟΣΑ και άλλοι, υπερ – προβάλλουν μέσω τμημάτων της medioκρατίας και αντιδραστικών ακαδημαϊκών κύκλων την αναχρονιστική διάσταση της έννοιας του «έθνους – κράτους», αποκρύπτοντας, ωστόσο, σκόπιμα ότι η υλοποίηση των στρατηγικών τους προϋποθέτει την ύπαρξη ισχυρού έθνους – κράτους, το οποίο είναι ακόμη αναγκαίο για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Εδώ, όμως, τίθεται το ερώτημα: Η κατάργηση, στην πράξη της εθνικής κυριαρχίας, μέσα και από την διαδικασία της διαρκώς εντεινόμενης κατάδειξης του αναχρονιστικού χαρακτήρα της έννοιας του «έθνους – κράτους» ισχύει για όλα τα κράτη;

Ο ρόλος κάθε ενός από τους παραπάνω οργανισμούς ή ομίλους συμφερόντων είναι κατά βάση (και) εθνικός, καθώς προϋποθέτει την συνεργασία συγκεκριμένων εθνών – κράτων και των οικονομικών και πολιτικών ελίτ τους. Ας μην ξεχνά κανείς ότι συχνά – πυκνά, τις τελευταίες δεκαετίες η έννοια του «εθνικού συμφέροντος» ταυτίστηκε με την έννοια του συμφέροντος της εθνικής ελίτ ή άλλως της ντόπιας ελίτ.

 Ο οικονομικός εθνικισμός ενυπάρχει, ως στοιχείο, στους κόλπους της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, πλέον, μπορούν να τον εκφράσουν συγκεκριμένα κράτη, τα πιο ισχυρά ή το πιο ισχυρό, όπως για παράδειγμα η Γερμανία, η οποία δεν θέλει προς όφελος των δικών της εξαγωγών τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ταυτόχρονα επιδιώκει να ασκήσει την επικυριαρχία της μέσω ενός Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας.

Τα πιο ανίσχυρα, υπερχρεωμένα και εξαρτημένα από τους διεθνείς δανειστές κράτη, σχεδιάζεται να απολέσουν άμεσα την εθνική τους κυριαρχία. Ο εθνικός τους πλούτος θα περάσει στα χέρια των ξενικών, προς αυτά, συμφερόντων με αποικιακούς όρους, τα μέσα παραγωγής μετά την από – κοινωνικοποίησή τους θα απ-εθνικοποιηθούν και ο ευρωπαϊκός χώρος, ομοσπονδιοποιημένος, αλλά με την ηγεμονική παρουσία ισχυρών κρατών, όπως η Γερμανία, τα οποία θα επικυριαρχήσουν διατηρώντας προς όφελός τους ισχυρό τον χαρακτήρα του «έθνους – κράτους, θα τεθεί κάτω από ενιαία διοίκηση.  Την ώρα που η Ελλάδα και η Ιταλία υφίστανται με βίαιο τρόπο την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας και την συστηματική εξαθλίωση των λαών τους, η Γερμανία ως ηγεμονικός ευρωπαϊκός παράγοντας, ως Δ΄ Ράιχ, το οποίο εφορμά ώστε να ασκήσει την επικυριαρχία του στον Ευρωπαϊκό χώρο, ενισχύει τον χαρακτήρα του δικού της έθνους κράτους, ευρισκόμενη στην κεφαλή της εκστρατείας ενός ενιαίου σχεδίου, το οποίο περιλαμβάνει: Την πολιτική ενοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου υπό γερμανική διοίκηση, τον οικονομικό στραγγαλισμό και εξανδραποδισμό των αδύναμων κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, την απογύμνωσή των ανίσχυρων χωρών από τους εθνικούς πόρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους και τελικά την γεωγραφική διεύρυνση της ίδιας της Γερμανίας.

Η «δικτατορία των αγορών» αποτελεί πλέον ένα από τα κορυφαία θέματα συζήτησης στους κόλπους της Ευρώπης. Η έννοια της «δικτατορίας των αγορών», θεωρητικοποιείται ακόμη πιο πολύ, στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξάγεται, με τις πολιτικές ηγεσίες να παρατηρούν σαστισμένες την επιβολή των «τεχνοκρατικών πραξικοπημάτων» και αποτυπώνεται ως «υποταγή σε νεοφιλελεύθερους δομικούς εξαναγκασμούς». Τώρα, σιγά – σιγά η Ευρώπη ανακαλύπτει εκείνο το οποίο είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες, ότι δηλαδή «Ο νεοφιλελευθερισμός είναι από τη φύση του εχθρικός προς τη δημοκρατία».

Η «δικτατορία των αγορών» δεν συνιστά «απειλή»! Βρίσκεται ήδη εδώ και αποτελεί τον εφιάλτη του αιώνα που διανύουμε.

Επίκαιρα όσο ποτέ τα αιτήματα για «λαϊκή κυριαρχία» και «εθνική ανεξαρτησία»

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Η κρίση χρέους, η οποία εξαπλώνεται με ταχύτατους, πλέον, ρυθμούς στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, αποκαλύπτει την ουσία της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης στον ευρωπαϊκό χώρο. Η «ευρωπαϊκή ενοποίηση», ως διαχρονικό και εξελισσόμενο φαινόμενο, καθίσταται αντιληπτή ως χρόνιο διαδικαστικό πλαίσιο, το οποίο οδηγεί στην κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης των λαών. Στο όνομα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», την οποία επιβάλλουν με σκληρούς όρους για τους λαούς, προς όφελος των αγορών και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, τα ανώτατα διευθυντήρια των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και της Ουάσιγκτον, η λαϊκή βούληση παρακάμπτεται για να υλοποιηθούν τα σχέδια κερδοφορίας των βασικών πυρήνων του διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου και για να τελεσφορήσει η εκτρωματική και επιζήμια για τις δημοκρατικές παραδόσεις στρατηγική της ομοσπονδιοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάτω από ενιαία κεντρική πολιτική διοίκηση.

Στον ευρωπαϊκό χώρο, εκτός από την κρίση χρέους, διαπιστώνεται μια πρωτοφανής κρίση δημοκρατίας. Οι τοποθετήσεις εντολοδόχων, όχι λαϊκά και δημοκρατικά νομιμοποιημένων «κυβερνητών», σε δύο χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, του Λουκά Παπαδήμου στην Ελλάδα και του Μάριο Μόντι στην Ιταλία, δύο γνήσιων, δηλαδή, εκπροσώπων του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, των αγορών και των «κλειστών σαλονιών» της «Παγκόσμιας Τάξης», αποτελούν το προοίμιο της «δημοκρατικής οπισθοδρόμησης».

Ο ναζί, πάλαι ποτέ στενός συνεργάτης του Αδόλφου Χίτλερ, Χέρμαν Γκέρινγκ, δήλωνε με αφορμή την κατοχική φορολογία η οποία είχε επιβληθεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε βάρος της Ελλάδας, με αποτέλεσμα την απογύμνωση της χώρας μας από τους πόρους της και την εξαθλίωση του λαού μας: «Δεν μπορούμε να ανησυχούμε πολύ για το αν λιμοκτονούν οι Ελληνες. Ισως καλώς συμβαίνει αυτό, γιατί ορισμένα έθνη πρέπει να αποδεκατιστούν. Αλλά, ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι, τίποτα δεν μπορεί να γίνει». Κάπως έτσι αντιμετωπίζονται και σήμερα κάποιοι λαοί της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός, για τον οποίο τα ανώτατα διευθυντήρια της υπερεθνικής ελίτ επεφύλασσαν τον ρόλο του πειραματόζωου, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Και αν ο «αποδεκατισμός των λαών» είναι η μια παράμετρος η οποία εμπίπτει στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα επιβολής της οικονομικής ισχύος των σύγχρονων ολιγαρχιών, η άλλη παράμετρος είναι ο αποκλεισμός των λαών από κάθε απόφαση που αφορά στο μέλλον του, μέσω κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων. Ενώ μέχρι σήμερα αποτέλεσε κοινή διαπίστωση το γεγονός ότι η ψήφος έχασε την πρακτική ισχύ της εξαιτίας της υλοποίησης διαφορετικών σε σχέση με τα εξαγγελθέντα πολιτικών προγραμμάτων από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, πλέον η λαϊκή βούληση παρακάμπτεται με τρόπο αντισυνταγματικό για να εφαρμοστούν ακόμη σκληρότερες πολιτικές.

Με βάση την εξοντωτική και εκβιαστική οικονομική πολιτική, η οποία ακολουθείται σε βάρος της Ελλάδας, με το πρόσχημα της επιβίωσης της Ευρωζώνης, η «εθνική κυριαρχία» έχει καταργηθεί στην πράξη. Αντικειμενικός σκοπός των δανειστών, οι οποίοι στο λαϊκό υποσυνείδητο είναι εγγεγραμμένοι ως «διεθνείς τοκογλύφοι», είναι η εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων από την πλευρά της Ελλάδας, η αρπαγή του εθνικού πλούτου και η ανάπτυξη επενδύσεων με όρους οι οποίοι παραπέμπουν σε αφρικανικές ή σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Με την εγκατάσταση εντολοδόχου πρωθυπουργού, η οποία ως πράξη αποτέλεσε το σχεδιασμένο και προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα της άρνησης των Βρυξελλών και της ντόπιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ και ολιγαρχίας να προσφύγουν στον λαό, ώστε, σύμφωνα με το συμφέρον και τις επιθυμίες του, να αποφασίσει για το μέλλον του, η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας» καταργήθηκε στην πράξη. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, στην Ιταλία και προσεχώς θα συμβεί και αλλού.

Οι εγκατεστημένες κυβερνήσεις ή οι τοποτηρητές, δηλαδή τα τεχνοκρατικά παραρτήματα της κεντρικής διοίκησης, όπως για παράδειγμα ο επικεφαλής της Task Force, Χορστ Ράιχενμπαχ, μετά τη σταθεροποίηση -κάπως- της ελληνικής οικονομίας, όταν και όποτε επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα αποτελέσουν τους μεσάζοντες για την υπογραφή των επενδυτικών συμβάσεων με το διεθνές τραπεζικό σύστημα και τους οργανισμούς του, περίπου όπως συνέβαινε στη δεκαετία του 1950, την περίοδο κατά την οποία δίπλα στην υπογραφή του Ελληνα υπουργού Συντονισμού δέσποζε κι εκείνη του επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής στην Ελλάδα, η οποία εν συνεχεία διαδραμάτισε κι εκείνη τον ρόλο της μεσάζουσας «αρχής».

Η Ιστορία πρέπει να γίνει οδηγός για τον λαό, ο οποίος ωριμάζει μέσα από τις παρούσες συνθήκες. Τα αιτήματα για «λαϊκή κυριαρχία» και «εθνική ανεξαρτησία» είναι επίκαιρα όσο ποτέ.

(«Η ΑΞΙΑ», από τη στήλη «Επί ξυρού ακμής», Σάββατο 19/11/2011)

Η (όχι και τόσο αιφνιδιαστική) συμφωνία της Τουρκίας με τη Shell για πετρελαϊκές έρευνες

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Όπως ανακοίνωσε ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ, η Τουρκία και για την ακρίβεια η «Ανώνυμη Εταιρεία Πετρελαίων της Τουρκίας» (TPAO) θα υπογράψει στο άμεσο μέλλον συμφωνία που αφορά σε έρευνες για φυσικό αέριο και πετρέλαιο  με την Ολλανδο – βρετανική εταιρεία πετρελαίου Shell . Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, οι έρευνες πρόκειται να διεξαχθούν στην περιοχή ανοικτά της Αττάλειας, σε σημείο που το βάθος υπολογίζεται στα 2.500 μέτρα. Εκτός αυτού η συμφωνία περιλαμβάνει έρευνες για φυσικό αέριο στους κόλπους της Μερσίνης και της Αλεξανδρέττας. Όπως αναφέρουν πληροφορίες, οι οποίες έχουν δημοσιοποιηθεί, το κόστος της εγκατάστασης της πλατφόρμας θα το αναλάβει εξ’ ολοκλήρου η Shell, ενώ το ύψος των επενδύσεων, σε περίπτωση που βρεθεί πετρέλαιο θα υπερβεί το 1 δις. δολάρια

Αν και πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι υποδέχτηκαν την κατ’ αρχήν συμφωνία ανάμεσα στην «Ανώνυμη Εταιρεία Πετρελαίων της Τουρκίας» και στον Ολλανδο – βρετανικό κολοσσό ως αιφνιδιασμό, στην πραγματικότητα η επικείμενη συνεργασία των δύο πλευρών δεν πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη.

Ο κυπριακός αποκλεισμός της Shell

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η συμφωνία της TPAO με τη Shell αποτελεί αντίμετρο στην ενεργειακή πολιτική την οποία ακολουθεί με συνέπεια τα τελευταία χρόνια η Κυπριακή Δημοκρατία. Συγκεκριμένα αποτελεί αντίμετρο στη συνεργασία της Κύπρου με το Ισραήλ και στην εξόρυξη φυσικού αερίου από την αμερικανική εταιρεία Noble Energy. Η Άγκυρα μέχρι σήμερα έχει αντιδράσει με άκρως επιθετικό τρόπο στην στρατηγικής σημασίας απόφαση της Λευκωσίας να ασκήσει το κυριαρχικό της δικαίωμά για καθορισμό ΑΟΖ, αλλά και εκείνο για εξόρυξη και εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου. Η Ολλανδο-βρετανική Shell έχει κι εκείνη τους δικούς της λόγους να συμπράξει με την Τουρκία. Οι βασικότεροι όλων είναι ότι η συνεργασία της Κύπρου και του Ισραήλ και η εμπλοκή της Noble Energy στην υπόθεση της εξόρυξης φυσικού αερίου στο «Οικόπεδο 12» αποτέλεσαν τις βάσεις του αιτιολογικού πλαισίου της απόφασης της Λευκωσίας να διακόψει απότομα τις συζητήσεις με τη Shell για συνεργασία – συμφωνία 20ετούς διάρκειας, η οποία αφορούσε σε αποκλειστική προμήθεια φυσικού αερίου από τον Ολλανδο – βρετανικό κολοσσό.  Μία τέτοια συμφωνία θα δημιουργούσε σοβαρές επιπλοκές στην στρατηγικού χαρακτήρα προσέγγιση Κύπρου – Ισραήλ, δεδομένου ότι και η ισραηλινή πλευρά επιθυμεί και επιδιώκει να προμηθεύει την Κύπρο με φυσικό αέριο. Ταυτόχρονα ο εντοπισμός των  κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, αποτελούν εκ των προτέρων προϋπόθεση για την ενεργειακή αυτονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για ποιον λόγο, λοιπόν, η Κύπρος θα έπρεπε να υπογράψει μία εξαιρετικά οικονομικά ασύμφορη συμφωνία με τη Shell; Σε αυτό το σημείο υπενθυμίζεται ότι την 1η Μαρτίου 2011, ο πρόεδρος της ισραηλινής εταιρείας Delek Energy Gideon Tadmor εξέφρασε τις απόψεις του αναφορικά με την πρόταση της Shell χαρακτηρίζοντάς την πάρα πολύ ακριβή. Σε εκείνη τη συγκυρία ο ίδιος δεν είχε παραλείψει να αναφερθεί στην ετοιμότητα της Delek Energy, ώστε να προχωρήσει στην προμήθεια φυσικού αερίου πριν από το 2014. Η Noble Energy έχει από κοινού με την ισραηλινή Delek τα δικαιώματα στα πλούσια οικόπεδα του Ισραήλ «Λεβιάθαν», «Tamar» και «Dalit». Επίσης, ακόμη νωρίτερα, δηλαδή τον Φεβρουάριο του 2011, είχε γνωστοποιηθεί ότι είχε ξεσπάσει σκληρός παρασκηνιακός «πόλεμος» ανάμεσα στην Noble Energy και στη Shell για το θέμα της συνεργασίας με την Κυπριακή κυβέρνηση. Η Noble Energy από κοινού με την Delek είχαν  υποβάλλει πρόταση για μεταφορά φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Κύπρο, μέσω υποθαλάσσιου αγωγού, πριν από το 2014. Στη συνέχεια η ισραηλινή πλευρά έδειξε να δίνει προβάδισμα στη μεταφορά LNG (υγροποιημένο αέριο) μέσω πλωτών μέσων και στη δημιουργία κόμβου μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Κύπρο, αντί της κατασκευής υποθαλάσσιου αγωγού, ο οποίος έχει υψηλό κόστος. Ο Αβραάμ Σόφαερ, πρώην σύμβουλος της Noble Energy, είχε ήδη χαρακτηρίσει τη μεταφορά LNG ως την πιο συμφέρουσα και εξασφαλισμένη λύση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι αντιδράσεις της Shell στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο συμπίπτουν με τις μεγάλες επενδύσεις που σχεδιάζει και υλοποιεί σήμερα ο Ολλανδο – Βρετανικός Κολοσσός στον τομέα του LNG. Οι διαφωνίες ανάμεσα στη Shell και στην Noble Energy είχαν διαπιστωθεί  σε ζητήματα που αφορούν στην έρευνα και στην εξόρυξη φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου. Η διακοπή, από την πλευρά της Λευκωσίας, των συζητήσεων για την 20ετή συμφωνία με τη Shell συνεπάγεται, όπως καθίσταται αντιληπτό, απώλεια κερδών για την πετρελαϊκή πολυεθνική εταιρεία. Η Shell αναζητά νέους τρόπους για να διασφαλίσει την παρουσία της στην ανατολική Μεσόγειο .Οι παρενέργειες, σε πολιτικό επίπεδο είναι ορατές σήμερα. Ο, επί της ουσίας, ρεβανσισμός της Shell έναντι της Κύπρου και της κυπριακής κυβέρνησης διαπιστώνεται απόλυτα από τον όχι και τόσο αιφνίδιο εναγκαλισμό με την Τουρκία.

Οι προειδοποιητικές «βολές» και η WWF

Της συμφωνίας της Shell με την TPAO είχαν προηγηθεί διάφορες απόπειρες να τοποθετηθούν εμπόδια στην ενεργειακή πολιτική της Λευκωσίας και πιο συγκεκριμένα στην εξόρυξη φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα που έχουν εντοπιστεί στο «Οικόπεδο 12» ή άλλως στο «Οικόπεδο Αφροδίτη» εντός της κυπριακής ΑΟΖ.

Στις αρχές του περασμένου Ιουλίου δύο Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, η WWF, η οποία διασυνδέεται άμεσα με τμήματα της υπερεθνικής ελίτ (πολυεθνικές εταιρείες όπως οι HSBC, IKEA, CANNON, UNIROSS, ΝΟΚΙΑ κα) και η Oceana, με επιστολές τις οποίες έστειλαν στις κυπριακές και ευρωπαϊκές αρχές κατέστησαν δηλωτική την πρόθεσή τους να βάλουν εμπόδια στις γεωτρήσεις  χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι οι γεωτρήσεις εμπίπτουν στην προστατευόμενη ζώνη του υποθαλάσσιου βουνού «Ερατοσθένης».

Νωρίτερα τον Φεβρουάριο του 2011 η WWF είχε στείλει άλλη επιστολή στην οποία μεταξύ άλλων σημείωνε ότι ««Ο πυθμένας της Ανατολικής Μεσογείου είναι γεμάτος από μια ζωή για έναν τύπο πολύ ειδικό και μοναδικό. Η WWF καταδικάζει σθεναρά τις αδιάκριτες διατρήσεις των αποθεμάτων της βιοποικιλότητας που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη». Η WWF, παρότι παγκόσμια Μη Κυβερνητική Οργάνωση με περιβαλλοντικές «ευαισθησίες» διασυνδέεται άμεσα με τη Shell.

Τον Ιούλιο του 2011 είχα αποκαλύψει στο www.newscode.gr ολόκληρο το πλαίσιο της διασύνδεσης της WWF με την Ολλανδο – Βρετανική Shell. Ολόκληρο το δημοσίευμα με τίτλο «Ο ομφάλιος λώρος WWF και Shell και το «μπλόκο» στο φυσικό αέριο της Κύπρου» μπορεί κανείς να το διαβάσει εδώ: http://www.newscode.gr/epicheirhseis/story/41340/o-omfalios-lwros-wwf-kai-shell-kai-to-mploko-sto-fysiko-aerio-ths-kyproy

Προβληματισμός στην Κύπρο για τη στρατηγική της Noble

Ταυτόχρονα με την καταρχήν συμφωνία Shell και TPAO, ανησυχία σε κυπριακούς κύκλους προκαλούν πολύ πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της αμερικανικής Εταιρείας Noble Energy στο Χιούστον των ΗΠΑ. Η ανησυχία εκδηλώνεται για το ενδεχόμενο απομάκρυνσης της προοπτικής εξέλιξης της Κύπρου σε ενεργειακό κόμβο, ως διαμετακομιστικού κέντρου μεταφοράς φυσικού αερίου από την ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια 4ωρης παρουσίασης σε διεθνείς οικονομικούς αναλυτές ο πρόεδρος και ανώτατα στελέχη της Noble Energy κατέστησαν σαφές ότι η εταιρεία εξετάζει πλέον πέντε διαφορετικούς σχεδιασμούς για τη σύνδεση με υφιστάμενα τερματικά υγροποίησης στην Αίγυπτο. Επίσης η εταιρεία εξετάζει το ενδεχόμενο κατασκευής τερματικού σταθμού στο Ισραήλ ή και εκείνο της κατασκευής πλωτού τερματικού υγροποίησης. Σε ότι έχει να κάνει με την προοπτική εξαγωγής φυσικού αερίου στην Ευρώπη, ο πρόεδρος της αμερικανικής εταιρείας άφησε ανοιχτό το θέμα δηλώνοντας «Ευρώπη ή Απω Ανατολή, αυτό είναι νωρίς να το πούμε». Και όλα αυτά δεδομένου ότι πάγια θέση της αμερικανικής εταιρείας υπήρξε μέχρι σήμερα η κατασκευή τερματικού σταθμού στην Κύπρου. Εξάλλου στις 14 Απριλίου η Noble Energy υπέβαλλε συγκεκριμένη πρόταση στην κυπριακή πλευρά, χωρίς ωστόσο να έχει λάβει απάντηση. Εκτός αυτών, όμως, ο πρόεδρος της Noble Energy δήλωσε, κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης παρουσίασης στο Χιούστον ότι η ποσότητα του φυσικού αερίου στο «Οικόπεδο 12» υπολογίζεται σε 3 με 9 τρισ. κυβικά πόδια, παρά τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο χρονικό διάστημα, υπολογίζοντας ταυτόχρονα ότι κάτω από τα συγκεκριμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου βρίσκονται κοιτάσματα πετρελαίου της τάξης των 3,6 δισεκατομμυρίων βαρελιών. Εκείνο, το οποίο πρέπει να διερευνηθεί από εδώ και πέρα είναι αν την αλλαγή στάσης της αμερικανικής εταιρείας προκαλούν τεχνικά ζητήματα που έχουν προκύψει ή οι πολιτικές πιέσεις που άσκησε στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο η Άγκυρα για το θέμα της γεώτρησης στην κυπριακή ΑΟΖ ή ακόμη ενδεχόμενες τροποποιήσεις των γεωπολιτικών στρατηγικών που χαράσσουν και υλοποιούν υπερεθνικά πολιτικά και οικονομικά συστήματα στην ανατολική Μεσόγειο. Επίσης πρέπει να δοθεί ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή στα νέα κριτήρια, τα οποία θέτει η Noble Energy, δηλαδή στην «ασφάλεια της αγοράς» και στην «οικονομική απόδοση». 

Έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους, εκτός από τους φόβους τους οποίους πυροδότησε στις Βρυξέλλες και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες  για το μέλλον της ευρωζώνης, οδήγησε μέσα από σχεδόν νομοτελειακές διαδικασίες στα αποκαλυπτήρια του πραγματικού προσώπου της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», δηλαδή μιας χρόνιας διαδικασίας κατάργησης της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης των λαών. Κοινή διαπίστωση είναι ότι αντιμέτωποι στη διεθνή "αρένα" βρίσκονται από τη μία οι αγορές και ο νεοφιλελευθερισμός, ως παγκόσμια ιδεολογία, και από την άλλη οι λαοί. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η λεγόμενη «επιβολή της δημοσιονομικής πειθαρχίας» προς όφελος των αγορών και όχι των λαών, εξελίσσεται σε πραξικόπημα, θύματα του οποίου είναι: η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία. Οι αγορές, το διεθνές τραπεζικό σύστημα και οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης θέτουν μόνιμα τα εξής εκβιαστικά διλήμματα: «Ναι ή Όχι στην Ενωμένη Ευρώπη;», «Ναι ή Όχι στην ευρωζώνη;» αποκρύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενο και τους σκοπούς της «ευρωπαϊκής ενοποίησης». Ταυτόχρονα αρνούνται να θέσουν τα εκβιαστικά τους διλήμματα υπό τη μορφή δημοψηφισμάτων τρέμοντας τις αποφάσεις των λαών. Το πραγματικό ερώτημα, σε μία συγκυρία που στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι θεσμοί, αλλά και οι κανόνες της δημοκρατίας παραβιάζονται με συστηματικό τρόπο είναι: «Ποια Ευρώπη θέλουμε;».

Τοποθέτηση κυβερνήσεων

Τα παραδείγματα της Ελλάδας και της Ιταλίας, δυο κρατών – μελών της ευρωζώνης, αλλά και παράλληλα δύο χωρών του ευρωπαϊκού νότου είναι ενδεικτικά. Η ελληνική και η ιταλική κρίση χρέους, ως βασικά προβλήματα για την επιβίωση της ευρωζώνης, οδήγησαν τα κεντρικά διευθυντήρια των Βρυξελλών στην τοποθέτηση κυβερνητών σε Αθήνα και Ρώμη.  Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι ο Μάριο Μόντι, εντολοδόχος πρωθυπουργός της Ιταλίας, όσο και ο «μεταβατικός πρωθυπουργός» της Ελλάδας Λουκάς Παπαδήμος, εκτός από άνθρωποι των αγορών και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, είναι μέλη της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission). Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα στοιχείο εξόχως αποκαλυπτικό για την προεργασία που έχει πραγματοποιηθεί, ώστε τελικά η Ελλάδα και η Ιταλία να καταλήξουν σε αυτές τις «λύσεις».

Οι διαδικασίες επιλογής μη εκλεγμένων «πρωθυπουργών» σε δύο κράτη – μέλη της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί ξεκάθαρα δείγμα δημοκρατικής οπισθοδρόμησης της Ευρώπης. Μη εκλεγμένες κυβερνήσεις, δεν είναι λαϊκά νομιμοποιημένες κυβερνήσεις.

Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές η εκχώρηση των δικαιωμάτων της εθνικής κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης των λαών συνιστούν κατάργηση της δημοκρατίας στην πράξη. Η δημοκρατία, δηλαδή η βούληση των λαών, θυσιάζεται στο βωμό της ικανοποίησης των αναγκών που προβάλλουν οι ολιγαρχίες των αγορών. Ακόμη και όσοι υποστηρίζουν ότι η «αγορά και η δημοκρατία δεν μπορούν να υπόκεινται σε διαχωρισμούς», εν τούτοις με θλίψη διαπιστώνουν ότι η αγορά υπονομεύει τη δημοκρατία.

Οι λαοί αποκλεισμένοι

Πριν την επιβολή των μη λαϊκά και δημοκρατικά νομιμοποιημένων ηγεσιών στην Ελλάδα και στην Ιταλία, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» αντέδρασαν έντονα στην απόφαση του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού κου Γιώργου Παπανδρέου να εξαγγείλει δημοψήφισμα σχετικά με τις αποφάσεις της 26^ης και 27^ης Οκτωβρίου για το κούρεμα της τάξης του 50% του ελληνικού χρέους.

Οι πιέσεις τις οποίες δέχτηκε ο Γιώργος Παπανδρέου, από την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και από τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, εκτός του ότι δρομολόγησαν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, αποκάλυψαν τους φόβους των ευρωπαϊκών ηγεσιών για την έκφραση της λαϊκής βούλησης, η οποία ενδεχομένως θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στην υλοποίηση των στρατηγικών των αγορών για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του μεγάλου Κεφαλαίου. Η διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου ώστε να ζητείται για κάθε απόφαση, η οποία αφορά στο μέλλον των λαών της Ευρώπης, η γνώμη τους, σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Έστω και αν οι λαοί της Ευρώπης θα έπρεπε, κάθε φορά, να αποκωδικοποιούν το περιεχόμενο του ερωτημάτων των δημοψηφισμάτων, τα οποία δεν χωρεί αμφιβολία ότι θα ετίθεντο με παραπλανητικό τρόπο, εν  τούτοις η διενέργειά τους θα έδινε χώρο στη λαϊκή βούληση για να εκφραστεί. Για αυτόν τον λόγο η πρόταση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος δαιμονοποιήθηκε και εξακολουθεί να δαιμονοποιείται, από τους θεσμικούς και μη μηχανισμούς προπαγάνδας.

Η ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ελίτ απέρριψαν τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα γνωρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα κινδύνευαν όλες οι μελλοντικές αποφάσεις των ηγεσιών και των «ανώτερων» πολιτικών και οικονομικών διευθυντηρίων. Οι αποφάσεις αυτές ισοδυναμούν με τη γενικευμένη και βασισμένη σε ευρύτερο γεωοικονομικό πρόγραμμα νεοφιλελεύθερη επίθεση στα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης. Σε ότι έχει να κάνει, ωστόσο, με την Ελλάδα ακόμη ορθότερη επιλογή θα ήταν η άμεση προσφυγή στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Ακόμη, όμως, και η διενέργεια εκλογών στις χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα της κρίσης χρέους, απορρίφθηκε με το δήθεν αιτιολογικό πλαίσιο ότι «δεν υπάρχει χρόνος», ενώ στην πραγματικότητα οι ελίτ αρνήθηκαν να δώσουν την όποια δυνατότητα στους λαούς να αποφασίσουν για το μέλλον τους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οι λαοί θα αμφισβητούσαν τα ιερατεία του νεοφιλελευθερισμού και τις καταστροφικές πολιτικές τους.

Τις τελευταίες δεκαετίες οι λαοί αποτέλεσαν τα θύματα της πιο άγριας νεοφιλελεύθερης επίθεσης και των πιο σφοδρών πολιτικών λιτότητας. Πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση, για λογαριασμό των αγορών, καθιστά δηλωτικό στους λαούς τον αποκλεισμό τους από οποιαδήποτε απόφαση, η οποία αφορά στο μέλλον τους.

Τα τελευταία χρόνια, κατέστη ευρύτερα αντιληπτό το γεγονός ότι η λαϊκή ετυμηγορία σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει αντίκρισμα ή άλλως η ψήφος των Ευρωπαίων δεν έχει καμία ισχύ. Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες εξελέγησαν εξαγγέλοντας συγκεκριμένα πολιτικά προγράμματα, τελικά υλοποιούν πολιτικές για τις οποίες δεν υπήρξε καμία λαϊκή εντολή. Από εδώ και πέρα, όμως, η Ευρώπη περνά σε ένα άλλο, πιο επικίνδυνο στάδιο, δηλαδή στην, παρά τη θέληση των λαών, τοποθέτηση «κυβερνητών», επικεφαλής και προέδρων νέο – αποικιοκρατικών κυβερνήσεων. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Ποιο θα είναι τα επόμενα στάδια της κοινωνικής αποδόμησης και της δημοκρατικής οπισθοδρόμησης;

Παπαδήμος ή τανκς

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Το 1974, στη μεταπολίτευση, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε πει το περίφημο «Καραμανλής ή τανκς», το οποίο ισοδυναμούσε με τον εξής εκβιασμό προς τον ελληνικό λαό: «Ή αποδέχεστε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως πρωθυπουργό που θα οδηγήσει σε ομαλές μεταπολιτευτικές διαδικασίες ή εξακολουθεί και υφίσταται ο κίνδυνος επιστροφής της δικτατορίας». Στις εκλογές του 1974, η νεοϊδρυθείσα τότε Νέα Δημοκρατία έλαβε το 54% των ψήφων παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αντιμετώπιζε με επιφύλαξη ή και τρόμο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή λόγω του αμαρτωλού παρελθόντος της συντηρητικής παράταξης.

Ο φόβος της επιστροφής των τανκς, έδωσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ένα τεράστιο ποσοστό για τα δεδομένα της ελληνικής αστικοκοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Στην παρούσα συγκυρία, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος δεν είναι ούτε «νέος Ζολώτας», ούτε «νέος Διομήδης», ανέλαβε τα καθήκοντα του ως  «μεταβατικός πρωθυπουργός» ή διορισμένος κυβερνήτης (αφού είναι επικεφαλής μίας μη εκλεγμένης κυβέρνησης) του ελληνικού κράτους κατόπιν του νέου ξεκάθαρου εκβιαστικού διλήμματος, το οποίο τέθηκε στον ελληνικό λαό: «Παπαδήμος ή επιστροφή στη δραχμή». Ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και στυλοβάτης της πολιτικής και της στρατηγικής για την ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση  δεν είναι ένα πρόσωπο άγνωστο στον ελληνικό λαό. Πάγια θέση αυτής της στήλης είναι ότι ηθικός αυτουργός της σημερινής κρίσης της ελληνικής οικονομίας είναι ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος άνοιξε τις «πύλες της Κολάσεως» της ζώνης του ευρώ για την Ελλάδα, χωρίς η χώρα να πληροί τις προϋποθέσεις. Συνεπώς ο Λουκάς Παπαδήμος, τον οποίο ο ελληνικός λαός θυμάται ακόμη να πανηγυρίζει στο πλευρό του Κώστα Σημίτη για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, υπήρξε ένας εκ των συνδημιουργών του σημερινού, ελληνικού, αλλά και ευρωπαϊκού προβλήματος.

Τις τελευταίες ημέρες των ατελείωτων διαβουλεύσεων ανάμεσα στα επιτελεία του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ, που αποτελούν τις εγγυήτριες πολιτικές δυνάμεις για τη λειτουργία  της νέας, μη νομιμοποιημένης κοινωνικά, κυβέρνησης – συγκυβέρνησης – σύμπραξης  πολιτικών φορέων και συμφερόντων, οι κυριότεροι θιασώτες των σκληρότερων αντιλαϊκών πολιτικών και οι συστημικοί «παίκτες» εξεδήλωσαν τον εκνευρισμό τους κάθε φορά που στο τραπέζι των παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων βρέθηκε οποιοδήποτε όνομα πλην του Λουκά Παπαδήμου. Με το επιχείρημα ότι πρέπει να αποτραπεί η προσφυγή στη λύση ενός μεταβατικού πρωθυπουργού - «μαριονέτας» των μηχανισμών των κομμάτων και του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, κατέστησαν σαφή την προτίμησή τους σε μία λύση «μαριονέτας» της υπερεθνικής ελίτ.

Η εκβιαστική απαίτηση των δομημένων συμφερόντων, των εξωθεσμικών κέντρων εξουσίας και των ντόπιων δουλικών της υπερεθνικής ελίτ διατυπώθηκε με κάθε σαφήνεια: «Παπαδήμος ή χάος». Η μονομερής (το άλλο μέρος είναι ο λαός) λύση Παπαδήμου υπήρξε το αποτέλεσμα της διαρκούς πίεσης για  πολιτική συναίνεση και συγκρότηση «κυβέρνησης εθνικής ενότητας». Το αίτημα αυτό διατύπωσαν με απόλυτη συνέπεια, εδώ και καιρό, συγκεκριμένα τμήματα της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, χρεωκοπημένοι εκπρόσωποι της medioκρατίας, περιθωριακά και παρασιτικά νεοφιλελεύθερα γκρουπούσκουλα, «σκληροί» ευρωπαϊστές και γραφικοί επιτήδειοι οπαδοί της «σύνεσης» και της «σωφροσύνης».  Αυτές οι ομάδες ως ενιαίος κακοήθης όγκος λαμβάνουν απευθείας εντολές, ως άλλοι «άνθρωποι της Ματζουρίας», από συστήματα και υποσυστήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από άλλα διεθνή πολιτικά και οικονομικά κέντρα αποφάσεων.  Η εγχώρια διαπλοκή, η νεοφιλελεύθερη «Δημοκρατική Συμμαχία» της Ντόρας Μπακογιάννη, ο ΛΑΟΣ και ο Γιώργος Καρατζαφέρης – τον οποίο πολύ σωστά περιέγραψε ως «συγκολλητική ουσία» η γενική γραμματεάς του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα – οι ευρωπαιολάγνες τάσεις στο ΠΑΣΟΚ, οι φιλελεύθερες φράξιες στη Νέα Δηκοκρατία και οι, ομοτράπεζες του κυρίου Παπαδήμου στην Τριμερή Επιτροπή (Trilateral Commission) και στη Λέσχη  Βilderberg, κατευθυνόμενες δημοσιογραφικές σέχτες , έχρισαν πριν ανακοινωθεί η ανάληψη των νέων του καθηκόντων, ως μοναδικό διάδοχο του «πρωθυπουργικού θρόνου» το ίδιο, απορρίπτοντας εκ των προτέρων οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο ως ανεπαρκές ή χωρίς «αυξημένο κύρος» και «ειδικό βάρος».

Οι ελιτίστικες φράξιες  αφού απαίτησαν και επέβαλαν την παράκαμψη της λαϊκής βούλησης, τώρα θα θέσουν σε εφαρμογή το νέο σχέδιο: Να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι η «μεταβατική κυβέρνηση» πρέπει να παραμείνει στη θέση της, όσο γίνεται περισσότερο. Ο ελληνικός λαός πρέπει να είναι προσεκτικός από εδώ και πέρα για τα χαρακτηριστικά και το μέγεθος της προπαγάνδας. Η νέα κυβέρνηση, η οποία θα εφαρμόσει ακόμη σκληρότερες υπαγορευμένες πολιτικές δεν εκφράζει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Εκλογές πρέπει να γίνουν το συντομότερο δυνατόν.

(«Η ΑΞΙΑ», από τη στήλη «Επί ξυρού ακμής», Σάββατο 12/11/2011)

Η «Ενωμένη Αριστερά» μόνη ελπίδα στη σύγκρουση με το «Μαύρο Μέτωπο» .

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης έθεσε ένα πολύ σοβαρό ερώτημα «Αυτή την ώρα, που κατάφεραν να τα βρουν έστω και μ' αυτό τον τρόπο Παπανδρέου, Σαμαράς και Καρατζαφέρης, γιατί δεν μπορούν να τα βρουν οι δυνάμεις της ευρύτατης Αριστεράς και της Οικολογίας, καθώς και οι προοδευτικές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, σε ένα μίνιμουμ ρεαλιστικό πρόγραμμα προκειμένου να προβάλουν και να διεκδικήσουν από κοινού τη δική τους εναλλακτική πρόταση;».

Η κυβέρνηση της οποίας προεδρεύει ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission) Λουκάς Παπαδήμος σχηματίσθηκε κατόπιν της σύμπραξης ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας και ΛΑΟΣ και κυρίως κατόπιν ξακάθαρων εντολών από τα υπερεθνικά κέντρα πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων. Πολύ σωστά η γενική γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Αλέκα Παπαρήγα προσέδωσε σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα τον χαρακτηρισμό του «Μαύρου Μετώπου». Πρόκειται για μία κυβέρνηση, η οποία έχει ως κεντρική αποστολή την πτώχευση του λαού, την ένταση της ιδεολογικής τρομοκρατίας και την εξυπηρέτηση του διεθνούς και ντόπιου μεγάλου Κεφαλαίου. Αυτή η κυβέρνηση σχηματίστηκε στο πλαίσιο της διαδικασίας της αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος, η οποία αποτελεί το ενδιάμεσο στάδιο για το πέρασμα από τις αυτοδύναμες μονοκομματικές κυβέρνήσεις στις κυβερνήσεις συνεργασίας, οι οποίες θα εγγυόνται την πλήρη εφαρμογή και υλοποίηση των υπαγορευμένων από ξένα κέντρα αποφάσεων πολιτικών.

Ο σχηματισμός αυτής της κυβέρνησης, η οποια στερείται δημοκρατικής και λαϊκής νομιμοποίησης, αποκαλύπτει την ύπαρξη και πλήρη λειτουργία του «Κόμματος του Μνημονίου». Απέναντι στην καταστροφική μνημονιακή πολιτική, η οποία εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα και την οποία, ακόμη πιο σκληρά θα συνεχίσει να υλοποιεί το «Κόμμα του Μνημονίου», στάθηκαν με απόλυτη συνέπεια τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός, αλλά και τα σημαντικότερα τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Η συγκρότηση του «Μαύρου Μετώπου», στο οποίο συμμετέχουν οι εκσυγχρονιστικές και νεοφιλελεύθερες τάσεις του ΠΑΣΟΚ, η Δεξιά και η Ακροδεξιά και το οποίο υποστηρίζουν σύσσωμες οι νεοφιλελεύρες πολιτικές δυνάμεις και η ντόπια ελίτ, δημιουργεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα κόμματα της Αριστεράς, για τις αριστερές και πατριωτικές τάσεις του ΠΑΣΟΚ και για το σύνολο των προοεδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας ώστε να συμπαραταχθούν ως «Ενιαία Αριστερά» ή άλλως ως «Παναριστερά» απέναντί του.

Ωστόσο οι διαφορετικές στρατηγικές, τις οποίες υιοθετούν και ακολουθούν τα κόμματα της Αριστεράς, αποτελούν τροχοπέδη για τη συγκρότηση ενός «Δημοκρατικού Μετώπου», το οποίο θα αντιπαρατάξει τις δυνάμεις του απέναντι στην μη νομιμοποιημένη κυβέρνηση της διαπλοκής, των δομημένων συμφερόντων, των αγορών, του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και της υπερεθνικής ελίτ. Η πλέον βασική, αλλά και ουσιαστική διαφοροποίηση ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ και Συνασπισμός) στην Ελλάδα διαπιστώνεται σε ζητήματα που αφορούν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Εξάλλου το ΚΚΕ, απευθυνόμενο στον Συνασπισμό υπενθυμίζει πάντοτε ότι «κεντρική επιλογή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η υπεράσπιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ταυτόχρονα το ΚΚΕ  υποστηρίζει ότι καμία καµία αστική πολιτική πρόταση,σοσιαλδηµοκρατική, αριστερή, «ανανεωτική» ή φιλελεύθερη δεν µπορεί να έχει φιλολαϊκή κατεύθυνση. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει άδικο.

Οι στρατηγικές διαφοροποιήσεις των κομμάτων και των τάσεων της Αριστεράς κάθε άλλο παρά πρέπει να υποτιμώνται. Ωστόσο στην παρούσα συγκυρία οι εξελίξεις θέτουν την Αριστερά προ των ευθυνών της και η συμφωνία των ηγεσιών τους σε ένα μίνιμουμ ρεαλιστικό πρόγραμμα είναι επιβεβλημένη.

Η συνεργασία των πλέον αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων σε ένα σχήμα συγκυβέρνησης, το οποίο ελέγχεται πλήρως από τα ξενικά συμφέροντα και από την ντόπια διαπλοκή, επιβάλλουν το αντίμετρο της συμπαράταξης των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων, οι οποίες κάτω από ένα κοινό πλαίσιο και με όσο γίνεται μεγαλύτερη συμφωνία θα κατέλθουν ως ενιαίο σχήμα στις επόμενες εκλογές όποτε και όταν αυτές διενεργηθούν.

Στις βουλευτικές εκλογές του 1958 η «Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά» είχε καταφέρει και είχε λάβει το 24,42% των ψήφων καταλαμβάνοντας τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σήμερα όλες οι δημοσκοπήσεις και αναλύσεις συμφωνούν ότι η Αριστερά στο σύνολό της, αν γίνουν τώρα οι εκλογές θα λάβει ποσοστό μεγαλύτερο από 20%. Η όξυνση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων και η συνέπής φιλολαϊκή στάση των κομμάτων της Αριστεράς θα δημιουργήσει προϋποθέσεις διεύρυνσης της εκλογικής τους βάσης.

Να είναι βέβαιοι οι πάντες, πως στις επόμενες εκλογές, όταν και όποτε αυτές πραγματοποιηθούν η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης θα έχει ως αποτέλεσμα τη συγκρότηση νέας κυβέρνησης συνεργασίας, ακόμη πιο αντιδραστικής και ακόμη πιο επικίνδυνης για το λαό από αυτή του διορισμένου Λουκά Παπαδήμου. Η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί πιο εύκολα, αν στο πολιτικό σύστημα δεν έχει δημιουργηθεί ένας ισχυρός απολύτως σχηματοποιημένος και με συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα αντιμνημονιακός πόλος ή άλλος ένα ισχυρό αντιμνημονιακό μέτωπο. Η αποστολή αυτή, ανατίθεται από την ίδια την Ιστορία στην Αριστερά.

Τα κόμματα της έχουν την ιστορική ευθύνη να εντοπίσουν τα σημεία στα οποία συμφωνούν και να παρουσιάσουν, ως ενιαίος πολιτικός φορέας, υπό οποιαδήποτε μορφή, την εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Ένας «κυβερνήτης» και μία κυβέρνηση χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο διορισμός του Λουκά Παπαδήμου, γνήσιου εκπροσώπου του τραπεζικού και πολυεθνικού Κεφαλαίου, ως «μεταβατικού πρωθυπουργού» της Ελλάδας αποτέλεσε μία επιβεβλημένη «λύση» από οικονομικά και πολιτικά κέντρα του εξωτερικού και από τμήματα των ντόπιων ξενόδουλων συμφερόντων. Η αποστολή του είναι σαφής: Να εφαρμόσει, ως εντολοδόχος διορισμένος κυβερνήτης από τα κέντρα πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων της υπερεθνικής ελίτ,  όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά και σκληρά, την επιβεβλημένη, από την Τρόικα και από το Βερολίνο, πολιτική του μνημονίου και να εφαρμόσει το σχέδιο εξανδραποδισμού της χώρας και του λαού μας.

Η κυβέρνηση – συγκυβέρνηση – σύμπραξη, η οποία συγκροτείται δεχόμενη τον εγγυητικό ρόλο του ΠΑΣΟΚ, της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, έρχεται για να εφαρμόσει με πιο σκληρό τρόπο την πολιτική, την οποία δεν μπόρεσε να υλοποιήσει η κυβέρνηση του πρώην πρωθυπουργού κου Γιώργου Παπανδρέου, η οποία συνετρίβη ανάμεσα στις λαϊκές αντιδράσεις για την καταστροφική πολιτική λιτότητας και στις ασφυκτικές πιέσεις που άσκησαν οι νεοφιλελεύθεροι ταγοί, τα εξαρτημένα τμήματα της medioκρατίας και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα για πιο σκληρή επιβολή της νέο – αποικιοκρατίας. Ο διορισμός του κυβερνήτη Λουκά Παπαδήμου συνιστά μεγαλύτερη εθνική ταπείνωση  από εκείνη, την οποία προκάλεσαν οι δηλώσεις της Γερμανίδας Καγκελάρίου Άνγκελας Μέρκελ και του Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί μετά τη συνάντηση την οποία είχαν με τον Γιώργο Παπανδρέου στο περιθώριο της G20 στις Κάννες της Γαλλίας.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών υπενθύμισαν το περιεχόμενο του σχετικά πρόσφατου τηλεγραφήματος του πρακτορείου Reuters, το οποίο, εν όψει της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών αποκάλυπτε  τη δήλωση αξιωματούχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι «Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει Ελληνικά, αλλά να μην είναι με την πλευρά των Ελλήνων». Το πρακτορείο Reuters έκανε τότε λόγο για μία νέα μορφή αποικιοκρατίας.

Η τοποθέτηση του πρώην αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη θέση του προέδρου της «μεταβατικής κυβέρνησης» συνιστά ξεκάθαρη αλλοίωση της λαϊκής κυριαρχίας και παραβίαση των άρθρων 37, 38 και 120 του Συντάγματος. Οι πεμπτοφαλαγγίτες της μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα και τα ντόπια δουλικά της υπερεθνικής ελίτ κατέβαλαν λυσσαλέο αγώνα, ώστε να διοριστεί κυβερνήτης της Ελλάδας ο Λουκάς Παπαδήμος, έχοντας εκ προοιμίου απορρίψει οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο για τη θέση του «μεταβατικού πρωθυπουργού» και θέτοντας εκβιαστικά διλλήματα προς στον ελληνικό λαό. Κυρίως, όμως, αγωνίστηκαν ενάντια στη βούληση του λαού, ο οποίος ζήτησε μαζικά και ξεκάθαρα, ολόκληρο το προηγούμενο χρονικό διάστημα «Εκλογές εδώ και τώρα» και δημοκρατική διέξοδο από την κρίση του πολιτικού συστήματος.  Επόμενος στόχος των δομημένων συμφερόντων που προαναφέρθηκαν είναι να επιβάλλουν την παραμονή αυτής της κυβέρνησης για όσο γίνεται μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Το επόμενο χρονικό διάστημα, ο ελληνικός λαός πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός απέναντι στην προπαγάνδα και στους μηχανισμούς της. 

Ο «μεταβατικός πρωθυπουργός» Λουκάς Παπαδήμος, χωρίς να υπολογίζει κανένα πολιτικό κόστος, χωρίς να λογαριάζει τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως χωρίς να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση για την άσκηση των καθηκόντων του θα υλοποιήσει το πολιτικό πρόγραμμα, το οποίο έχουν προαποφασίσει και επιβάλλουν το διεθνές τραπεζικό σύστημα και οι αγορές. Τα εξαρτημένα τμήματα της medioκρατίας, μετατόπισαν όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα το επίκεντρο της συζήτησης από το κορυφαίο ζήτημα των αντιλαϊκών μέτρων και της εκχώρησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων σε εκείνο της δήθεν επιτακτικής ανάγκης για τη συγκρότηση κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» ή «εθνικής σωτηρίας» έχοντας αποκρύψει σκόπιμα ότι αποστολή αυτής της κυβέρνησης είναι η υλοποίηση ακόμη σκληρότερης αντιλαϊκής πολιτικής. Τώρα έχουν ξεκινήσει αγώνα δρόμου με στόχο την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, της πολιτικής και της πάλης των ιδεών, για να πείσουν μελλοντικά τον ελληνικό λαό , και αφού θα έχουν  παρουσιάσει ως θετικά τα αποτελέσματα της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, ότι ο διορισμένος από τις αγορές και τις τράπεζες πρόεδρος της νέας κυβέρνησης πρέπει να συνεχίσει το έργο του. Σε αυτή τη βάση θα κάνουν χρήση του επιχειρήματος  ότι το «χρεοκοπημένο» πολιτικό σύστημα δεν θα είναι έτοιμο να διαχειριστεί τις νέες κρίσεις που έρχονται. Παράλληλα με αυτή τη διαδικασία, στο παρασκήνιο θα δρομολογήσουν τις εξελίξεις για τη διαμόρφωση της άνευ περιεχομένου «κουλτούρας συναίνεσης» με αντικειμενικό σκοπό την αποδόμηση των ιδεολογιών, η οποία αποτελεί τμήμα του διαδικαστικού πλαισίου συρρίκνωσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών.

Αυτή τη διαρκή εκτροπή ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να την επιτρέψει.