Ο Πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα κ. Άριε Μέκελ: «Υπάρχει ισραηλινό ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Ελλάδα»

Συνέντευξη στον Δημήτρη Μπεκιάρη

Τον μακροπρόθεσμο χαρακτήρα της στρατηγικής απόφασης της Ελλάδας και του Ισραήλ να προχωρήσουν σε αναβάθμιση των σχέσεών τους επισημαίνει, στην αποκλειστική συνέντευξη την οποία παραχωρεί στην «Α», ο πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα κ. Αριε Μέκελ. Ο κ. Μέκελ μιλά για το ισραηλινό ενδιαφέρον το οποίο αφορά στην ανάπτυξη επενδύσεων στη χώρα μας, για τους τομείς στους οποίους έχει ήδη ξεκινήσει να αποδίδει η συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες και αναφέρεται στις πρωτοβουλίες του πρώην πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, όπως και στο πρόσφατο ταξίδι το οποίο πραγματοποίησε στο Ισραήλ ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς. Επίσης μιλά για την προοπτική να γίνει η Ελλάδα κόμβος διαμετακόμισης ισραηλινού φυσικού αερίου, για τη συνεργασία με την Κύπρο, για τον βαθμό ετεροπροσδιορισμού της τριγωνικής σχέσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ από το επίπεδο των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων, αλλά και για την αμυντική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ. Ο κ. Μέκελ δεν παραλείπει να τονίσει ότι το Ισραήλ επενδύει στην ενίσχυση των σχέσεων με την Ελλάδα, σε κρίσιμους τομείς όπως είναι η οικονομία, ο τουρισμός και η άμυνα.
Στο θέμα του Παλαιστινιακού, επισημαίνει: «Ολες αυτές οι προσπάθειες των Παλαιστινίων να αποκτήσουν αναγνώριση από τον ΟΗΕ, άλλα κράτη, την UNESCO κ.λπ., αποτελούν μια προσπάθεια παράκαμψης της ειρηνευτικής διαδικασίας με το Ισραήλ» και αναλύει τις επιπτώσεις της «Αραβικής Ανοιξης», όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τις εξελίξεις στον βορειοαφρικανικό χώρο και στη Μέση Ανατολή, αλλά και σε ό,τι αφορά στις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις.


- Κύριε πρέσβη, οι σχέσεις Ελλάδας – Ισραήλ έχουν προσλάβει στρατηγικό χαρακτήρα. Πόσο μακροπρόθεσμη είναι αυτή η συνεργασία;

- Η συνεργασία θα είναι μακροπρόθεσμη διότι είναι το αποτέλεσμα μιας στρατηγικής απόφασης των δύο χωρών να αναβαθμίσουν τις σχέσεις τους με βάση τα αμοιβαία συμφέροντά τους. Υπάρχει υποστήριξη στις κυβερνήσεις τόσο της Ελλάδας όσο και του Ισραήλ για την ενίσχυση αυτών των σχέσεων. Αυτή η στενή σχέση ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2010 με την ιστορική ανταλλαγή επισκέψεων των πρωθυπουργών Ελλάδος και Ισραήλ, κ. Παπανδρέου και κ. Νετανιάχου, στην Ιερουσαλήμ και την Αθήνα αντίστοιχα. Αυτή την πρωτοβουλία ακολούθησε ένας άνευ προηγουμένου αριθμός αμοιβαίων επισκέψεων υψηλόβαθμων αξιωματούχων από τις δυο χώρες, καθώς η συνεργασία μας στην κυριολεξία εκτινάχθηκε σε αρκετούς τομείς.
Ο υφυπουργός Εξωτερικών μας, ο κ. Ντάνι Αγιαλόν, ήταν ο πρώτος ξένος αξιωματούχος που επισκέφθηκε την Ελλάδα μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τη νέα μεταβατική κυβέρνηση υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο τον Νοέμβριο. Συναντήθηκε με τον Ελληνα ομόλογό του τον κ. Δ. Δόλλη, με τον υπουργό Εξωτερικών κ. Στ. Δήμα και τον υπουργό Αμυνας κ. Δ. Αβραμόπουλο. Σε όλες τις συναντήσεις οι δύο πλευρές εξέφρασαν τη βούλησή τους να συνεχίσουν και να εμβαθύνουν τη συνεργασία Ελλάδας και Ισραήλ που αναπτύχθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση υπό τον κ. Γιώργο Παπανδρέου.
Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Αντώνης Σαμαράς, ολοκλήρωσε επίσης πρόσφατα μια άκρως επιτυχημένη επίσκεψη στο Ισραήλ, όπου είχε πολύ εποικοδομητικές συνομιλίες με τον πρωθυπουργό μας, κ. Μπενιαμίν Νετανιάχου, τον πρόεδρο, κ. Σίμον Πέρες, και τον αναπληρωτή πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών, κ. Αβίγκντορ Λίμπερμαν. Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς δήλωσε πολύ ικανοποιημένος από την επίσκεψή του και εξέφρασε την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ. Είναι σαφές ότι επενδύουμε στη διαδικασία της ενίσχυσης των σχέσεών μας σε όλους τους τομείς, όπως είναι η οικονομία, η ενέργεια, ο τουρισμός, η άμυνα κ.λπ., με στόχο τη δημιουργία ενός στρατηγικού συνεταιρισμού που θα ωφελήσει και τις δύο χώρες.

- Πόσο προσδιορίζει η διάρρηξη στις σχέσεις του με την Τουρκία την απόφαση του Ισραήλ να ενισχύσει τη συνεργασία του τόσο με την Ελλάδα όσο και με την Κύπρο;

- Η επιθυμία του Ισραήλ για στενή συνεργασία με την Ελλάδα δεν συνδέεται με τις σχέσεις του με την Τουρκία. Θα επιθυμούσαμε να έχουμε στενή συνεργασία με τις δύο χώρες καθώς και με πολλές άλλες. Η ενίσχυση των σχέσεων του Ισραήλ με την Ελλάδα και την Κύπρο σε όλα τα επίπεδα έχει τη δική της δυναμική και λογική και δεν κατευθύνεται εναντίον τρίτων. Αντίθετα, έχει ως στόχο την προώθηση της σταθερότητας. Η Ελλάδα και το Ισραήλ είναι δύο σταθερές, δημοκρατικές χώρες, σε μια ασταθή περιοχή –η οποία βρίσκεται σε μια περίοδο αλλαγών– οι λαοί των οποίων διατηρούν αρχαίους δεσμούς καθώς και αμοιβαία στρατηγικά συμφέροντα. Ως εκ τούτου, έχουμε συμφέρον να αναπτύξουμε τις διμερείς μας σχέσεις στο μέγιστο δυνατό επίπεδο, όχι μόνο προς αμοιβαίο όφελος, αλλά και για την ευρύτερη σταθερότητα της περιοχής. Το ίδιο ισχύει και για τη συνεργασία μας με την Κύπρο.

- Θα μπορέσει η Ελλάδα να γίνει κέντρο διαμετακόμισης ισραηλινού φυσικού αερίου στην Ευρώπη; Ποια είναι η πιο εφικτή λύση; Να κατασκευαστεί αγωγός μεταφοράς υδρογονανθράκων ή να δημιουργηθούν σταθμοί μεταφόρτωσης LNG σε άλλες περιοχές της Ελλάδας;

- Το φυσικό αέριο είναι τομέας-κλειδί για τη συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ. Η ιδέα είναι να μετατραπεί η Ελλάδα σε διαμετακομιστικό κέντρο για τη μεταφορά του φυσικού αερίου των μεγάλων κοιτασμάτων που έχουν ανακαλυφθεί στο Ισραήλ προς την Ευρώπη. Αυτό είναι κάτι που εκπληρώνει ταυτόχρονα το συμφέρον να υπάρξει διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών όσο και των διαμετακομιστικών κέντρων. Δεν έχει ακόμα διευθετηθεί το θέμα σχετικά με το ποια μέσα θα χρησιμοποιηθούν για να υλοποιηθεί το έργο. Ομως γίνονται σοβαρές διαβουλεύσεις που αφορούν πολλές από τις ιδέες που θέσατε στην ερώτησή σας. Σε πρόσφατες δηλώσεις του σε ελληνικά ΜΜΕ, ο δικός μας υπουργός Εθνικών Υποδομών, κ. Ούζι Λάνταου, ο οποίος είναι αρμόδιος σε θέματα Ενέργειας, δήλωσε ότι η έκθεση βιωσιμότητας για συνεργασία στο θέμα των εξαγωγών με άλλες χώρες θα ολοκληρωθεί στο Ισραήλ το 2012. Εξέφρασε την πεποίθηση ότι η Ελλάδα θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο σε αυτή την προσπάθεια. Ο Ελληνας υπουργός Περιβάλλοντος, κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, είχε την ευκαιρία να συζητήσει το θέμα με τον κ. Λάνταου σε πρόσφατή επίσκεψή του στο Ισραήλ. Το θέμα τέθηκε και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ισραηλινού υφυπουργού Εξωτερικών, κ. Αγιαλόν, στην Αθήνα. Αυτή η συνεργασία προφανώς αφορά και την Κύπρο, όπου έχουν ανακαλυφθεί επίσης μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου.


- Υπάρχει ενδιαφέρον από ισραηλινές εταιρείες για την ανάπτυξη επενδύσεων στην Ελλάδα; Σε ποιους τομείς πιστεύετε ότι μπορούν να υπάρχουν ισραηλινές επενδύσεις στη χώρα μας;

- Σαφώς υπάρχει ισραηλινό ενδιαφέρον για επενδύσεις σε αρκετούς τομείς όπως είναι ο τουρισμός, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η αφαλάτωση, η διαχείριση υδάτινων πόρων και λυμάτων κ.λπ. 400.000 Ισραηλινοί τουρίστες επισκέφθηκαν την Ελλάδα φέτος και η ελπίδα είναι ότι αυτός ο αριθμός θα αυξηθεί το 2012. Η συνεργασία στους τομείς των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της διαχείρισης υδάτινων πόρων συζητήθηκε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του Ελληνα υπουργού Περιβάλλοντος, κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου, στο Ισραήλ πριν από μερικές εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Κάρολου Παπούλια, στο Ισραήλ τον Ιούλιο καθώς και εκείνης του πρόεδρου της Νέας Δημοκρατίας, κ. Αντώνη Σαμαρά, πριν από μερικές εβδομάδες, διοργανώθηκαν και συνέδρια με μεγάλες αντιπροσωπείες Ισραηλινών επιχειρηματιών με στόχο την προώθηση των επενδύσεων. Επιπλέον, υπάρχουν αρκετοί και σημαντικοί Ισραηλινοί επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται για τα μεγάλα έργα αποκρατικοποιήσεων που θα γίνουν στην Ελλάδα.


- Η Ελλάδα και το Ισραήλ έχουν διευρύνει και ενισχύσει την αμυντική και στρατιωτική συνεργασία. Μάλιστα, τον περασμένο Σεπτέμβριο υπεγράφη επιχειρησιακό μνημόνιο αμυντικής συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες, ενώ ήδη πραγματοποιούνται κοινές ελληνοϊσραηλινές στρατιωτικές ασκήσεις. Ποια θα είναι τα επόμενα βήματα;

- Δεν μπορώ να εισέλθω σε λεπτομέρειες για την αμυντική μας συνεργασία. Παρά ταύτα, δεν αποτελεί μυστικό ότι υπάρχει ένας ενισχυμένος διάλογος καθώς και πυκνότερες ανταλλαγές μεταξύ των Αρχών άμυνας των δύο χωρών μας. Επίσης δεν αποτελεί μυστικό ότι η ελληνική Πολεμική Αεροπορία και η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία έχουν πραγματοποιήσει μια σειρά από επιτυχημένες κοινές ασκήσεις. Η πιο πρόσφατη πραγματοποιήθηκε στο Ισραήλ.


Για το Παλαιστινιακό κράτος

- Πρόσφατα, η Παλαιστίνη εντάχθηκε στην UNESCO, ενώ και η Ισλανδία αναγνώρισε παλαιστινιακό κράτος. Τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι εξελίξεις για την ειρηνευτική διαδικασία στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη;

- Ολες αυτές οι προσπάθειες των Παλαιστινίων να αποκτήσουν αναγνώριση από τον ΟΗΕ, άλλα κράτη, την UNESCO κ.λπ., αποτελούν μια προσπάθεια παράκαμψης της ειρηνευτικής διαδικασίας με το Ισραήλ και ουσιαστικά δεν θα κάνουν τίποτα για την επίλυση των κρίσιμων εκκρεμών ζητημάτων μεταξύ των δύο πλευρών, όπως είναι ο καθορισμός των συνόρων, η Ιερουσαλήμ, το καθεστώς των προσφύγων, οι διευθετήσεις ασφάλειας κ.ά. Αυτή η στρατηγική της μονομέρειας έρχεται σε αντίθεση με την ίδια την ουσία της ειρηνευτικής διαδικασίας, των Συμφωνιών του Οσλο που υπεγράφησαν με το Ισραήλ καθώς και τις εκκλήσεις του Διεθνούς Κουαρτέτου (ΗΠΑ, Ε.Ε., ΟΗΕ και Ρωσία) για την επανέναρξη των απευθείας διμερών διαπραγματεύσεων.
Το Ισραήλ έχει αγκαλιάσει τη λύση δύο κρατών, που προϋποθέτει τη σαφή αναγνώριση του Ισραήλ ως το κράτος του εβραϊκού λαού και ένα παλαιστινιακό κράτος για τον παλαιστινιακό λαό τα οποία θα συνυπάρχουν με ειρήνη και ασφάλεια. Ενώ το Ισραήλ επιδιώκει την ειρήνη με ένα παλαιστινιακό κράτος, οι Παλαιστίνιοι επιδιώκουν ένα κράτος χωρίς την ειρήνη. Στην πραγματικότητα, ένα παλαιστινιακό κράτος και η ανεξαρτησία μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσω απευθείας διαπραγματεύσεων με τη χώρα που έχει το μεγαλύτερο συμφέρον να οικοδομήσει ένα μέλλον ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας με τον παλαιστινιακό λαό – το κράτος του Ισραήλ.


Για την εξέλιξη της «Αραβικής Ανοιξης»

- Πόσο ανησυχεί το Ισραήλ η εξέλιξη της «Αραβικής Ανοιξης», δεδομένου ότι θα προκύψουν και μουσουλμανικές κυβερνήσεις σε κράτη της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής; Επίσης, πόσο ανησυχούν το Ισραήλ οι βίαιες εξελίξεις των τελευταίων μηνών τόσο στη Συρία όσο και στην Αίγυπτο;

- Ως το μόνο δημοκρατικό κράτος στην περιοχή, το Ισραήλ ελπίζει ότι θα αναδυθούν και άλλες δημοκρατίες στην περιοχή. Ταυτόχρονα, περιμένει από τους γείτονές του να συμμορφωθούν με τις διεθνείς δεσμεύσεις και συμφωνίες τους. Η «Αραβική Ανοιξη» αποδεικνύει επίσης ότι η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση δεν είναι το κεντρικό ζήτημα στην περιοχή, όπως έχουν ισχυριστεί πολλοί στο παρελθόν. Οι αλλαγές που συντελούνται υποδεικνύουν και τους κινδύνους όπως το Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα, που αποτελεί απειλή για την περιοχή και όλον τον κόσμο, καθώς και τον ρόλο περιφερειακών ταραξιών όπως είναι η Συρία, η οποία έχει λειτουργήσει όχι μόνο ως υποστηρικτής τρομοκρατικών οργανώσεων (Χεζμπολάχ στον Λίβανο, Χαμάς στη Γάζα), αλλά και ως σύνδεσμος μεταξύ αυτών των ομάδων και της Τεχεράνης. Τέλος, η κατάσταση στην περιοχή αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τη σημασία της συνεργασίας μεταξύ σταθερών δημοκρατιών όπως είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ στην περιοχή, με τρόπο που συμβάλλει στη σταθερότητα.


(Συνέντευξη, την οποία μου παραχώρησε ο Πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα κ. Άριε Μέκελ και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η ΑΞΙΑ" την Παρασκευή 23/12/2011)

Η ομάδα των τεσσάρων, η «πέμπτη φάλαγγα» και ο νεο-μπλερισμός στο ΠΑΣΟΚ

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Η αρχή έγινε με το κοινό άρθρο των Ανδρέα Λοβέρδου, Αννας Διαμαντοπούλου και Γιάννη Ραγκούση –το περιβόητο «κείμενο των τριών»– και τις πιέσεις οι οποίες ασκήθηκαν από το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ προς τον πρόεδρο του Κινήματος και πρώην πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου. Η συνέχεια δόθηκε με το άρθρο του πρώην Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλου, ο οποίος ζήτησε την παράταση της θητείας της εγκατεστημένης κυβέρνησης Παπαδήμου και σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι «η χώρα δεν χρειάζεται εκλογές αλλά μια κυβέρνηση με ικανότητες που θα εργασθεί να τη βγάλει από τους κινδύνους τους οποίους διατρέχει». Τη σκυτάλη από τον Κωστή Στεφανόπουλο παρέλαβε η υπουργός Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία με άρθρο της τάχθηκε και η ίδια υπέρ της παράτασης της θητείας της σημερινής μη λαϊκά και δημοκρατικά νομιμοποιημένης κυβέρνησης, όπως και ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΟΑΣΕ. Η «παρέα των τριών», στην οποία προστέθηκε και ο πρώην υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος Ηλ. Μόσιαλος, συνεδρίασε τις προηγούμενες ημέρες και οι συμμετέχοντες συμφώνησαν ότι η θητεία της σημερινής κυβέρνησης πρέπει να παραταθεί και οι ίδιοι πρέπει να συντονίσουν τη στάση και τις ενέργειές τους από εδώ και πέρα. Οι τέσσερις δεν είναι μόνοι τους στην προσπάθεια που καταβάλλουν να διαιωνισθεί το έλλειμμα δημοκρατίας και να προχωρήσει η υλοποίηση των πλέον νεοφιλελεύθερων και αντιλαϊκών πολιτικών. Εκδοτικά συμφέροντα, υπερεθνικά πολιτικά και οικονομικά κέντρα και ντόπιοι εξωθεσμικοί μηχανισμοί και παράγοντες βρίσκονται πίσω από αυτή τη διαδικασία. Τα τέσσερα αυτά πρόσωπα, το καθένα από τα οποία έχει αναλάβει να διαδραματίσει διαφορετικό αλλά πολύ συγκεκριμένο ρόλο, επιχειρούν να εγκαταστήσουν ένα μοντέλο νεο-μπλερισμού στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η πολιτική τους πλατφόρμα και το πολιτικό τους σχέδιο.

Ο μπλερισμός

Η ομάδα των τεσσάρων, η οποία έχει συγκροτηθεί ως εσωκομματικός –μάλλον δεξιός– πόλος στο ΠΑΣΟΚ, έχει ήδη μοιράσει τους ρόλους: Ο Ανδρέας Λοβέρδος προαλείφεται για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, η Αννα Διαμαντοπούλου διαδραματίζει τον ρόλο του διαμεσολαβητή με συγκεκριμένα συμφέροντα και με υπερεθνικά πολιτικά κέντρα της Ευρώπης τα οποία επιβάλλουν πολιτικές, ο Γιάννης Ραγκούσης φέρεται να συμμετέχει σε συζητήσεις με εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ πρόσωπα για το μέλλον του «νεο-εκσυγχρονισμού» στο Κίνημα ή ακόμη και για τη δημιουργία ενός κεντρώου – εκσυγχρονιστικού κόμματος, συνεχιστή της πολιτικής του «Κόμματος του Μνημονίου», το οποίο κυβερνά σήμερα υπό τον Λουκά Παπαδήμο, ενώ ο Ηλίας Μόσιαλος ενισχύει με την παρουσία του τη γενικότερη στρατηγική της παραπάνω «τρόικας», μάλλον για να διασφαλίσει περαιτέρω την καριέρα του στην πολιτική. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ενδεχομένως η σύγκρουση Λοβέρδου – Βενιζέλου για την ηγεσία του Κινήματος, κι ενώ η ομάδα των τεσσάρων παρουσιάζεται ήδη ως τρίτος πόλος μετά τους «προεδρικούς» και τους «βενιζελικούς», θα προσλάβει χαρακτηριστικά αντίστοιχα με εκείνα της αναμέτρησης του Τόνι Μπλερ με τον Γκόρντον Μπράουν για την ηγεσία των Εργατικών στη Βρετανία. Τι σημαίνει όμως «νεο-μπλερισμός»; Η ομάδα των τεσσάρων και όσοι τη στηρίζουν θεωρούν ότι πρέπει να διαμορφωθεί ένας πόλος στην πολιτική ζωή ο οποίος θα εκφράσει τον «μεσαίο χώρο», το «πολιτικό κέντρο», περίπου όπως είχε κάνει ο Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία. Σε αυτή τη βάση θεωρούν ότι πρέπει το ΠΑΣΟΚ να απομακρυνθεί από την έννοια του κρατισμού την οποία είχε εκφράσει επί δεκαετίες. Ωστόσο, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι τελικά ο Τόνι Μπλερ στη Βρετανία προσέγγισε τελικά τον θατσερισμό.

Παλιό φαινόμενο

Η ελληνική εκδοχή του μπλερισμού δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Αν ανατρέξει κανείς στο 1998, δύο χρόνια πριν από τις εκλογές του 2000, τις οποίες οριακά είχε κερδίσει το ΠΑΣΟΚ υπό τον Κώστα Σημίτη, θα διαπιστώσει ότι και τότε διεξαγόταν συζήτηση περί του ενδεχομένου αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας των εσωτερικών αντιθέσεων. Ενας ήπιος προσδιορισμός του ελληνικού μπλερισμού θα μπορούσε να είναι ο εξής: «σοσιαλφιλελευθερισμός» ή «σοσιαλφιλελεύθερος εκσυγχρονισμός» και τελικά «μεσαιοχωριτισμός». Ακόμη κι ο εμπνευστής του εκσυγχρονιστικού πολιτικού προγράμματος, πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, είχε αναγνωρίσει τον υποτιμητικό χαρακτήρα που προσλαμβάνει η έννοια του «σοσιαλφιλελευθερισμού». Στο βιβλίο του «Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα», στη σελίδα 554, ο Κώστας Σημίτης έγραψε μεταξύ άλλων: «Μεταφέρθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα από τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία ο όρος “σοσιαλφιλελευθερισμός”. Ο όρος υποδηλώνει με τρόπο απαξιωτικό μια σοσιαλιστική κυβέρνηση που ασκεί φιλελεύθερη πολιτική. Θα αναφερθώ σε τρία θέματα, που προβάλλονται ως δήθεν απόδειξη τη ιδεολογικής μεταστροφής του ΠΑΣΟΚ: το χαμηλό ύψος των κοινωνικών δαπανών, οι αποκρατικοποιήσεις και αποχώρηση του κράτους από την αναπτυξιακή δραστηριότητας».

Ο στόχος

Ποιο είναι το πολιτικό σχέδιο των τεσσάρων και όσων στηρίζουν το «μεσαιοχωρίτικο» αντιδραστικό εγχείρημα; Να μην πραγματοποιηθεί καμία επανακρατικοποίηση στο μέλλον, καμία αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, καμία αύξηση των φορολογικών συντελεστών των προνομιούχων και των ευπόρων και από εκεί και πέρα να απορρυθμιστούν πλήρως η οικονομία και το εργασιακό status στον βωμό του ανταγωνισμού, να συνεχιστούν πλήρως οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι οποίες θα εκμηδενίσουν τον ρόλο του κράτους, να καταργηθεί το κράτος πρόνοιας, να καταργηθούν όλα τα κοινωνικά επιδόματα σε μια χρονική συγκυρία φτώχειας και έξαρσης της ανεργίας και της υποαπασχόλησης.

Με την καθοδήγηση της «Καθημερινής»

Στην πολιτική τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η εσωκομματική ομάδα των τεσσάρων διαθέτει και την «πέμπτη φάλαγγά» της, την εφημερίδα «Καθημερινή», η οποία έχει αναλάβει εργολαβικά καθοδηγητικό ρόλο. Τα άρθρα του διευθυντή της εφημερίδας, Αλέξη Παπαχελά, δίνουν τον τόνο όταν και όποτε χρειαστεί και ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει την απόλυτη ταύτιση του εν λόγω δημοσιογράφου, καθώς και άλλων, με τις πλέον αντιδραστικές πολιτικές, οι οποίες ήδη εφαρμόζονται και θα γίνουν ακόμη πιο σκληρές σε βάρος του ελληνικού λαού. Πρόσφατα, ο διευθυντής της «Καθημερινής», ο οποίος κόπτεται δήθεν και για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, σε άρθρο του με τίτλο «Το ΠΑΣΟΚ και ο μικρόκοσμός του», αξιολογεί τον μεγάλο όγκο του στελεχιακού δυναμικού του Κινήματος με το επιχείρημα ότι «άνθρωποι που δεν θα προσελάμβανε ποτέ κανείς μας για μια υπεύθυνη θέση σε μια ιδιωτική εταιρεία θεωρούνται “βαρώνοι”, δελφίνοι ή δεν ξέρω τι άλλο μέσα σε ένα κόμμα». Εγραψε επίσης ο κ. Παπαχελάς: «Βλέπω ακόμη τη λύσσα με την οποία επιτίθενται στην Αννα Διαμαντοπούλου για την υπόθεση των βιβλίων, λες και θέλουν να κοντύνουν όποιον εμφανίζεται λίγο πιο μεθοδικός και επαγγελματίας», ή «Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται έναν Τόνι Μπλερ, που θα το εκσυγχρονίσει εκ βάθρων μακριά από συνδικαλιστές και συντεχνίες». Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να γίνουν τρεις παρατηρήσεις για να κατανοήσει κανείς το πλαίσιο. Στο εν λόγω άρθρο διαπιστώνει κανείς: ιδιωτικολαγνεία, σκληρά νεοφιλελεύθερη τοποθέτηση, πλήρη αδιαφορία για τις ελλείψεις στα σχολικά συγκροτήματα (οι ιδιώτες να είναι καλά και ας μην έχουν βιβλία οι μαθητές) και, τέλος, πολιτική πρόταση η οποία αποτυπώνεται ως «νεο-μπλερισμός». Στην ίδια γραμμή και ο Κωνσταντίνος Ζούλας, ο οποίος, σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα με τίτλο «Υπαρξιακό σοκ… του ΠΑΣΟΚ», μη έχοντας προφανώς καμία αίσθηση των ζυμώσεων και των αντιδράσεων στο εσωτερικό του Κινήματος και στη βάση του, διαπιστώνει, αυθαίρετα μάλλον, ότι «οι σημερινοί “πράσινοι” ψηφοφόροι στηρίζουν αναφανδόν π.χ. τους κ.κ. Ανδρ. Λοβέρδο, Αννα Διαμαντοπούλου και Γ. Ραγκούση, οι οποίοι δεν διστάζουν να έρθουν σε ρήξεις ακόμη και με τις συντεχνίες που το κόμμα τους δημιούργησε».

Πιέσεις και αλληλοστήριξη

Η «Καθημερινή», κυρίως μέσω του Αλέξη Παπαχελά, ήταν εκείνη η οποία πίεσε για την επιλογή Παπαδήμου ή, εν πάση περιπτώσει, για την τοποθέτηση μη εκλεγμένου από τον ελληνικό λαό τεχνοκράτη πρωθυπουργού και, ασκώντας κριτική στη συμμετοχή πολιτικών προσώπων στη νέα κυβέρνηση, έδωσε το στίγμα, πριν από καιρό, της σημερινής τάσης που επικρατεί στο Μέγαρο Μαξίμου για «ανασχηματισμό» της κυβέρνησης, ώστε να προσεγγίσει το μοντέλο της κυβέρνησης Μόντι στην Ιταλία, το οποίο στηρίζεται σε μια ομάδα τεχνοκρατών οι οποίοι συμμετέχουν σε ένα ολιγομελές και «σφιχτό» κυβερνητικό σχήμα. Στις σελίδες της εν λόγω εφημερίδας δημοσιεύθηκε το άρθρο του Κωστή Στεφανόπουλου, καθώς και ένα ακόμη άρθρο του Γιάννη Ραγκούση με τίτλο «Σύγκρουση με τη σκοτεινή πλευρά της μεταπολίτευσης», στο οποίο το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Αριστερής Πρωτοβουλίας Γιώργος Παναγιωτακόπουλος απάντησε: «Ο κ. Ραγκούσης ήταν και είναι βασικός τρόφιμος από το 1982 μέχρι και σήμερα. Είναι πάντα διορισμένος διότι στην ουσία και δήμαρχο τον διόρισε η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ». Η «Καθημερινή» είναι η εφημερίδα η οποία στηρίζει τον αντιεκπαιδευτικό νόμο, τον οποίο προωθεί η κ. Διαμαντοπούλου στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Και, για να μην ξεχνιόμαστε, ο κ. Παπαχελάς και η κ. Διαμαντοπούλου είναι ομοτράπεζοι στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Και φυσικά ο κ. Παπαχελάς, όπως και ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission), η οποία διασυνδέεται με τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, της οποίας είναι, όπως προαναφέραμε, μέλλος η άλλοτε εκλεκτή των Βρυξελλών κ. Αννα Διαμαντοπούλου. Ολα αυτά τα πρόσωπα αναλαμβάνουν τη διάχυση και τον προσανατολισμό των αποφάσεων στην Ελλάδα, οι οποίες λαμβάνονται σε υπερεθνικό επίπεδο. Και προφανώς, όταν κρίνεται αναγκαίο, αλληλοστηρίζονται. Ενα παράδειγμα: Στηρίζοντας τη στρατηγική των εγχώριων και ξένων εξωθεσμικών κέντρων για πλήρη ιδιωτικοποίηση της παιδείας, η οποία συνοδεύεται από απαξίωση του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου, ο κ. Παπαχελάς διαπίστωσε ότι «η κ. Διαμαντοπούλου επέδειξε επαγγελματισμό σε συνδυασμό με πολιτικότητα». Τέτοιος είναι ο επαγγελματισμός της κ. Διαμαντοπούλου, ώστε στα ελληνικά δημόσια σχολεία, τα οποία έχουν εξελιχθεί «σε σχολεία ενός κατώτερου Θεού», δεν υπάρχουν βιβλία. Και κατέληγε τον περασμένο Αύγουστο στο σχετικό άρθρο ο κ. Παπαχελάς: «Η κ. Διαμαντοπούλου κέρδισε με σκληρή δουλειά, αλλά και την ικανότητά της να πείθει χωρίς να λαϊκίζει, πως είναι μία εκ των ελαχίστων Ελλήνων πολιτικών που μπορούν να τα βγάλουν πέρα στα νέα σκληρά δεδομένα της πολιτικής, τα οποία απαιτούν μέθοδο, επαγγελματισμό αλλά και πυγμή!». Τα συμπεράσματα εναπόκεινται στην κρίση του καθενός.

(" Η ΑΞΙΑ", Σάββατο 17/12/2011)

Από τον Τσώρτσιλ στον Κάμερον

Του Δημήτρη Μπεκιάρη


Η κίνηση του Ντέιβιντ Κάμερον να ασκήσει βέτο στην αλλαγή των συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τον τρόπο που πρότεινε ο γαλλογερμανικός άξονας δεν αποτελεί έκφραση της δήθεν «παράδοσης ανεξαρτησίας που διέπει τους Βρετανούς», όπως με απλοϊκό τρόπο υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα της παρασκηνιακής συμμαχίας της Μεγάλη Βρετανίας με τις ΗΠΑ, ώστε να αντιμετωπιστούν η επεκτατική πολιτική της Γερμανίας εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης και τα οδυνηρά αποτελέσματα της πολιτικής μυωπίας των περιφερειακών συμμάχων του Δ’ Ράιχ. 


Εξάλλου, ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό της εξωτερικής πολιτικής της Μεγάλης Βρετανίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα είναι η προσκόλληση στον αμερικανικό παράγοντα, όταν και όποτε χρειάστηκε, με ή χωρίς όρους. Στην ιστορία έχουν μείνει τα δίδυμα Τσώρτσιλ - Ρούσβελτ, Θάτσερ - Ρήγκαν, Μπλερ - Μπους, τηρουμένων των αναλογιών σε κάθε περίπτωση.
Αυτή τη στιγμή στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη διεξάγεται πόλεμος στο πεδίο της οικονομίας, ο οποίος έχει προσλάβει διαπλανητικά χαρακτηριστικά. Αν πραγματοποιηθεί Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αυτός θα είναι οικονομικός. Αν είναι οικονομικός, τότε έχει ξεκινήσει ήδη. 


Οι ΗΠΑ ανησυχούν πολύ για τις επιπτώσεις που θα έχει η κρίση χρέους της Ευρωζώνης στη δική τους οικονομία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός ήρθε σε πλήρη συνεννόηση με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, ώστε να ανακοπεί ο οικονομικός ιμπεριαλισμός της Γερμανίας. Εξάλλου, ούτε μία ούτε δύο, αλλά 25 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοσή τους στο Βερολίνο, και κάτι έπρεπε να γίνει. Στον αμερικανικό Τύπο έγινε ήδη λόγος για αμερικανογερμανική σύγκρουση. Πολύ νωρίτερα, τα ξημερώματα της 28ης Νοεμβρίου, είχε υπάρξει προειδοποίηση εξ Αμερικής, αφού ο οίκος αξιολόγησης Moody’s απειλούσε τη Γερμανία με υποβάθμιση, αλλά το Βερολίνο και το Παρίσι σφύριζαν αδιάφορα. 
Καθίσταται πλέον αντιληπτό ότι ο αμερικανικός παράγοντας, με τη συνδρομή της Βρετανίας, θα προβάλει σοβαρά εμπόδια στην ασύδοτη πολιτική του Βερολίνου και στις προθέσεις της Γερμανίας να εγκαταστήσει την επικυριαρχία της στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Το μόνο που μένει είναι να μπει στο παιχνίδι και η Ρωσία, η οποία ήδη σκέφτεται να συνεισφέρει οικονομική ενίσχυση στην Ευρωζώνη, ενώ μάλιστα τον προηγούμενο μήνα ο πρωθυπουργός της χώρας Βλαντιμίρ Πούτιν είχε κατακρίνει τη δομή του EFSF.


Σε διεθνές επίπεδο καθίσταται προφανές ότι οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία μπορούν να ανακόψουν τη γερμανική οικονομική και γεωγραφική διεύρυνση, όπως έπραξαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πιέζοντας το Βερολίνο απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα.


Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ήταν από τους ελάχιστους Βρετανούς πολιτικούς που δεν πίστευαν στην πολιτική κατευνασμού της Γερμανίας. Κάπως έτσι έδειξε ότι σκέφτεται σήμερα ο Ντέιβιντ Κάμερον, παρά τις όποιες αντιδράσεις εκδηλώνονται στο εσωτερικό της χώρας του. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι νικητές ήταν τρεις: οι ΗΠΑ του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, η Μεγάλη Βρετανία του Ουίνστον Τσώρτσιλ και η Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών του Ιωσήφ Στάλιν. 


Σήμερα, 66 χρόνια μετά, οι λαοί της Ευρώπης έχουν να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα της Γερμανίας σε βάρος τους. Το στοιχείο της αυτοσυντήρησης μεγάλων δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, ακόμη και η Βρετανία, μπορεί να οδηγήσει σ’ έναν νέο συνασπισμό απέναντι στο Δ’ Ράιχ. Οι ομοιότητες με την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι πολλές. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει ότι η «Μεσόγειος είναι το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, και ιδιαίτερα η Ιταλία», και με αυτόν τον τρόπο ήθελε να δείξει ποιο ήταν το αδύνατο σημείο τoυ Γ’ Ράιχ. Ομοίως και σήμερα η Ιταλία είναι το αδύναμο σημείο, το μαλακό υπογάστριο της Ευρωζώνης. Εδώ στον ευρωπαϊκό νότο θα ανατραπούν τα γερμανικά σχέδια. 


(«Η ΑΞΙΑ», από τη στήλη «Επί ξυρού ακμής», Σάββατο 17/12/2011)

Ελλάδα - Ισραήλ: Τα πεδία συνεργασίας μιας μακροπρόθεσμης σχέσης

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Η συμβολή του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργου Παπανδρέου στην στρατηγικού χαρακτήρα προσέγγιση και συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ είναι αναμφισβήτητα μεγάλη και αποτελεί διαχρονικό, ξεχωριστό και σημαντικό κεφάλαιο για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Αντιλαμβανόμενος την έννοια της συνέχειας του κράτους, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος επισκέφθηκε το Ισραήλ τις προηγούμενες ημέρες και πραγματοποίησε συναντήσεις με την εκεί πολιτική ηγεσία, κατέστησε δηλωτική τη διάθεσή του να εξελιχθεί η στρατηγική προσέγγιση και συμμαχία Ελλάδας - Ισραήλ σε μακροπρόθεσμη σχέση. Και αυτό έχει ιδιαίτερη αξία, διότι, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις σχετικά με την πρόθεση ψήφου στην Ελλάδα, η Νέα Δημοκρατία θα είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές, έστω κι αν δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα εξασφαλίσει την αυτοδυναμία. Σε κάθε περίπτωση ο Αντώνης Σαμαράς προετοιμάζεται για πρωθυπουργός και σε αυτή τη βάση η επίσκεψή του στο Ισραήλ και οι επίσημες συναντήσεις που είχε με τον πολιτικό κόσμο της χώρας δεν περνούν απαρατήρητα, αφού κατέστησε απόλυτα σαφές ότι αν εκλεγεί πρωθυπουργός θα συνεχίσει με σταθερό και απαρέγκλιτο τρόπο τη συνεργασία με την ισραηλινή πλευρά. Η ισραηλινή εφημερίδα «Jerusalem Post» σημείωσε μεταξύ άλλων ότι «ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τον οποίον τα γκάλοπ δείχνουν φαβορί για τη νίκη στις επερχόμενες εκλογές, είπε πως μία από τις ελάχιστες πολιτικές του Παπανδρέου που υποστήριξε το κόμμα του ήταν η σύσφιγξη των σχέσεων με το Ισραήλ».

Οι τομείς της συνεργασίας

Η συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ προχωρά με σταθερό τρόπο σε όλα τα επίπεδα και αφορά κυρίως τους τομείς της ενέργειας, των επενδύσεων, του τουρισμού και του προσκυνηματικού τουρισμού, του πολιτισμού , της αμυντικής και στρατιωτικής συνεργασίας. Εκτός αυτών, η ελληνική πλευρά, τόσο ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου όσο και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς, έχει πιστέψει στη μεγάλη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η πανίσχυρη εβραϊκή διασπορά στον κρίσιμο τομέα της οικονομίας και στο πεδίο της δραστικής αντιμετώπισης της κρίσης χρέους. Εξάλλου τον Ιούνιο του 2011 η ισραηλινή εφημερίδα «Jerusalem Post» είχε δημοσιεύσει ένα αποκαλυπτικότατο άρθρο για τις προσπάθειες που κατέβαλε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου ώστε να βοηθήσει την Ελλάδα στον τομέα της οικονομίας, με τίτλο «Νετανιάχου, ο νέος λομπίστας υπέρ της Ελλάδας». Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, σε συζητήσεις που είχε τότε με αξιωματούχους από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, κατέστησε απολύτως σαφή την πρόθεσή του να βοηθήσει την Ελλάδα.

Ενδιαφέρον για επενδύσεις

Στο πλαίσιο της ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας πρέπει να συμπεριληφθεί και το ισραηλινό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη επενδύσεων στη χώρα, επενδύσεων που αφορούν τον τουρισμό, την αγροτική οικονομία, την αφαλάτωση υδάτων και βεβαίως την ενέργεια. Η ανάγκη για στενή συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ προκύπτει σήμερα κυρίως από τις ραγδαίες εξελίξεις και τις ανακατατάξεις που σημειώνονται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, του βορειοαφρικανικού γεωγραφικού χώρου και της Μέσης Ανατολής, καθώς και από τη γεωπολιτική και γεωγραφική αξία της Ελλάδας στην περιοχή. Δεδομένης μάλιστα της στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασίας του Ισραήλ με την Κύπρο, κυρίως στον τομέα της εξόρυξης φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα που έχουν εντοπιστεί εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, ο παράγοντας Ελλάδα έχει ιδιαίτερη αξία στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου για τα συμφέροντα του Ισραήλ, το οποίο αναζητά το στρατηγικό του βάθος στη Μεσόγειο. Εξάλλου οι Ισραηλινοί και το αμερικανοϊσραηλινό σύμπλεγμα συμφερόντων στη γεωπολιτική και στην ενέργεια προορίζουν την Ελλάδα για διαμετακομιστικό κέντρο διοχέτευσης υδρογονανθράκων από την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου στην Ευρώπη.

Ενέργεια

Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεχή επαφή με την ισραηλινή πλευρά για το θέμα της συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ στον τομέα της ενέργειας. Σε αυτό το πλαίσιο, κομβικός θα είναι ο ρόλος της Κρήτης, όπου ήδη υπάρχουν σοβαρότατες ενδείξεις για την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πριν από μερικούς μήνες εκπρόσωποι της ισραηλινής εταιρείας Delek, η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα των υδρογονανθράκων και συνεργάζεται με την αμερικανική Noble Energy για την εξόρυξη φυσικού αερίου εντός της ισραηλινής ΑΟΖ στο γιγαντιαίο κοίτασμα Λεβιάθαν, είχαν βρεθεί στην Αθήνα και συζήτησαν το ενδεχόμενο να τοποθετηθεί γεωτρύπανο στη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά και ανατολικά της Κρήτης. Μάλιστα οι εκπρόσωποι της Delek εστίασαν το ενδιαφέρον τους στη θαλάσσια περιοχή που συνορεύει με την κυπριακή ΑΟΖ, την περιοχή δηλαδή που βρίσκεται κοντά στο Καστελόριζο. Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετήθηκαν οι εκπρόσωποι της ισραηλινής εταιρείας Delek υπήρξε αποκαλυπτικός των ισραηλινών προθέσεων για ενοποίηση, επί της ουσίας, των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ, η οποία συνεπάγεται μακροπρόθεσμη συνεργασία στους τομείς της εξόρυξης και της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.

Η Τουρκία

Ως γνωστόν, η Τουρκία, οι σχέσεις της οποίας με το Ισραήλ έχουν διαρραγεί πλήρως, αντιδρά έντονα στην προοπτική καθορισμού ελληνικής ΑΟΖ που θα συμπεριλαμβάνει το Καστελόριζο, δεδομένου ότι μια τέτοια προοπτική όχι μόνο ισοδυναμεί με ενοποίηση των ΑΟΖ της χώρας μας με εκείνες της Κύπρου και του Ισραήλ, αλλά αποκλείει και τις δυνατότητες να εφάπτεται η δική της ΑΟΖ με της Αιγύπτου, με αποτέλεσμα να περιορίζεται.

Ενδιαφέρον και σενάρια

Σήμερα πραγματοποιούνται εκτεταμένες αναφορές για το ενδιαφέρον της ισραηλινής εταιρείας Anver Oil, θυγατρικής της Delek, η οποία ενδιαφέρεται για συμμετοχή στην εξόρυξη φυσικού αερίου στο «Οικόπεδο 12» της κυπριακής ΑΟΖ, ζητώντας ποσοστό από την αμερικανοεβραϊκή Noble Energy. Αναφορικά με τις εξελίξεις στο πεδίο της συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ σε ό,τι έχει να κάνει με την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, εξαιρετικά μεγάλης σημασίας θεωρείται το ταξίδι που θα πραγματοποιήσει μέσα στον ερχόμενο Ιανουάριο ο Ελληνας υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δόλλης, ο οποίος χειρίζεται μεγάλο μέρος των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων. Ενα κρίσιμο σημείο σε ό,τι έχει να κάνει με τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Ισραήλ και γενικότερα από την Ανατολική Μεσόγειο στις αγορές της Ευρώπης έχει να κάνει με τον τρόπο. Δύο είναι τα σενάρια που εξετάζονται, αυτό της μεταφοράς LNG (υγροποιημένου φυσικού αερίου)με πλωτά μέσα και εκείνο της κατασκευής υποθαλάσσιου αγωγού, η δημιουργία του οποίου έχει, όμως, υψηλό κόστος και δεν ευνοείται από τη μορφολογία του υποθαλάσσιου εδάφους. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η Κρήτη και η Ελλάδα θα έχουν προσλάβει χαρακτήρα κεντρικού κόμβου διαμετακόμισης υδρογονανθράκων.

Αμυνα

Εξαιρετικά μεγάλης σημασίας, τόσο για την Αθήνα όσο και για το Τελ Αβίβ, θεωρείται η συνεργασία ανάμεσα στις δύο πλευρές στον στρατιωτικό και αμυντικό τομέα. Μάλιστα, κατόπιν ανταλλαγής απόψεων όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, αλλά και πληροφοριών ανάμεσα σε Ελληνες και Ισραηλινούς αξιωματικούς, αποφασίστηκε η πραγματοποίηση κοινών ασκήσεων προσομοιώσεων αερομαχιών, για περίπου τρεις εβδομάδες, στις οποίες θα συμμετέχουν 52 αεροσκάφη. Ηδη Ελληνες πιλότοι μαχητικών αεροσκαφών και τουλάχιστον πέντε F-16 έχουν φτάσει στη βάση Οβντα του Ισραήλ, η οποία βρίσκεται στο Νεγκέφ. Οπως αναφέρουν καλά πληροφορημένες πηγές, «Δεν αποκλείεται αυτές οι ασκήσεις να εντάσσονται στο πλαίσιο της αποστολής ηχηρού μηνύματος προς την Τεχεράνη και της προετοιμασίας του ισραηλινού στρατού για πιθανή επίθεση στο Ιράν στο μέλλον». Ταυτόχρονα, όμως, στο Ισραήλ επισημαίνεται με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι εγκαταλείπεται οριστικά η πραγματοποίηση κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με την Τουρκία, επιλέγοντας πλέον την Ελλάδα.

Κοινές ασκήσεις

Η συνεργασία με το Ισραήλ στον τομέα της Αμυνας αποτέλεσε για την κυβέρνηση του πρώην πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου μια από τις πλέον κεντρικές επιλογές στις διεθνείς σχέσεις. Αλλά και στις συναντήσεις που είχε ο Αντώνης Σαμαράς στο Ισραήλ, το θέμα της Αμυνας βρέθηκε πολύ ψηλά στην ατζέντα. Υπενθυμίζεται ότι ο πρώην υπουργός Εθνικής Αμυνας κ. Πάνος Μπεγλίτης υπέγραψε μνημόνιο στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ τον περασμένο Σεπτέμβριο, κατά την επίσκεψή του στη χώρα. Η αμυντική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ αφορά επίσης τον τομέα των εξοπλισμών και ιδιαίτερα την κατασκευή ισραηλινών αμυντικών συστημάτων στην Ελλάδα και στις κοινές αεροναυτικές ασκήσεις. Ως κεντρική στρατηγική επιδίωξη προβάλλεται η περιφερειακή ασφάλεια, ιδιαίτερα σήμερα που η ρευστότητα στον βορειοαφρικανικό χώρο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή είναι μεγάλη, που η επιθετικότητα της Τουρκίας είναι έντονη και που το Ισραήλ πιέζεται όλο και πιο πολύ εντός ενός εχθρικού περιβάλλοντος γειτόνων. Σε αυτή τη βάση, σπουδαία αναμένεται να είναι τα αποτελέσματα της επίσκεψης του υπουργού Αμυνας του Ισραήλ στην Αθήνα, στις αρχές του 2012.

Ενισχυμένη η προσέγγιση και με την Κύπρο

Ταυτόχρονα ενισχύεται και η αμυντική συνεργασία Κύπρου - Ισραήλ. Μάλιστα τις προηγούμενες ημέρες, στο πλαίσιο άσκησης του ισραηλινού στρατού στην Ανατολική Μεσόγειο, προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο της Λάρνακας οκτώ μαχητικά ελικόπτερα τύπου Black Hawk. Δημοσιεύματα στην Κύπρο συνδέουν την κινητικότητα του ισραηλινού στρατού στην περιοχή με προσεχείς θετικές ανακοινώσεις αναφορικά με τα αποτελέσματα των γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ. Επίσης πρέπει να επισημανθεί ότι από την περασμένη Πέμπτη μέχρι σήμερα πραγματοποίησε επίσκεψη στην Κύπρο και ο υπουργός Ασφάλειας του Ισραήλ Γιτζάκ Αχαρόνοβιτς, ενώ τις επόμενες ημέρες ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Λεόν Πανέτα θα επισκεφθεί την Τουρκία, όπου θα πραγματοποιήσει επαφές και συζητήσεις με επίκεντρο τις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ.

("Η ΑΞΙΑ", Σάββατο 17/12/2011) 

Λούκα Κατσέλη: «Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει λαϊκή και δημοκρατική νομιμοποίηση»

 Συνέντευξη στον Δημήτρη Μπεκιάρη

Την αλλαγή της στάσης των πολιτικών ηγεσιών θέτει ως προαπαιτούμενο για τη διάσωση της Ευρωζώνης η βουλευτής Β΄ Αθήνας και πρώην υπουργός Οικονομίας και Εργασίας κ. Λούκα Κατσέλη, η οποία μιλά αποκλειστικά στην «Α». Η κ. Κατσέλη αναφέρεται στο «συστημικό πρόβλημα» της ζώνης του ευρώ, στους λόγους που δεν επέτρεψαν να προχωρήσουν με ταχείς ρυθμούς οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι αποκρατικοποιήσεις στην Ελλάδα, στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου και στον βαθμό νομιμοποίησής της, στους οίκους αξιολόγησης και στο σενάριο για μια Ευρώπη «δύο ταχυτήτων». Επίσης μιλά για το ζήτημα της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, για το μέλλον της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα και για την προοπτική «αριστερής διακυβέρνησης» και συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά, για το ενδεχόμενο διάσπασης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών.


- Πρόσφατα η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ δήλωσε ότι «η Ελλάδα έχει κάνει σημαντικά βήματα ως προς τη μείωση του ελλείμματος, ωστόσο το πρόγραμμα βρίσκεται σε δύσκολη φάση, με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις να προχωρούν αργά, την οικονομία να είναι αδύναμη και το εξωτερικό περιβάλλον να επιδεινώνεται». Εσείς υπήρξατε υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου και μάλιστα σε υπουργεία μέσω των οποίων είχατε συνεχή επαφή με την τρόικα. Για ποιον λόγο δεν προχωρούν οι διαρθρωτικές αλλαγές; Για ποιον λόγο δεν προχωρούν οι αποκρατικοποιήσεις;

- Οι επισημάνσεις της κ. Λαγκάρντ είναι σωστές. Πράγματι τα δύο αυτά τελευταία χρόνια έγινε μια πολύ ουσιαστική δημοσιονομική προσαρμογή, με αποτέλεσμα όμως η ύφεση να βαθύνει. Η ύφεση αυτή τη στιγμή είναι το κυρίαρχο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και, για να βγούμε από την κρίση, από αυτή τη βαθειά ύφεση, θα πρέπει να προχωρήσουν τάχιστα οι διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν δρομολογηθεί και ταυτόχρονα, καθώς προχωράμε στο 2012, να γίνουν διορθωτικές παρεμβάσεις στο μείγμα της οικονομικής πολιτικής. Διαρθρωτικές παρεμβάσεις νομοθετήθηκαν πολλές. Η δυσκολία ήταν και παραμένει στην εφαρμογή τους. Ο λόγος είναι ότι δεν διαθέτουμε το διοικητικό σύστημα που θα υλοποιήσει τέτοιου εύρους μεταρρυθμίσεις και το ίδιο το πολιτικό σύστημα δεν έχει μάθει να ενεργεί ως «μάνατζερ» των διοικητικών παρεμβάσεων. Χρειάζεται άλλος τρόπος οργάνωσης, κινητοποίησης στελεχών, συνεργασιών ανάμεσα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και ενεργοποίησης των αξιόλογων στελεχών της δημόσιας διοίκησης, ώστε να πραγματοποιηθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αποτελεσματικά. Αυτή την αδυναμία την είδαμε και στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, όπου επί δύο χρόνια δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε αποτελεσματικά, και στην αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα, όπου τα μέτρα της εφεδρείας και του προσυνταξιοδοτικού καθεστώτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά έκφανση της αδυναμίας μας να αναδιατάξουμε αποτελεσματικά και με σύγχρονο τρόπο το δημόσιο τομέα.



- Θεωρείτε ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου θα πετύχει στο έργο της; Είναι νομιμοποιημένη αυτή η κυβέρνηση;

- Πολλά πράγματα θα εξαρτηθούν από το τι θα γίνει στην Ευρωζώνη μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Η επιτυχία της κυβέρνησης Παπαδήμου στον τομέα της ολοκλήρωσης των δεσμεύσεων απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους θα εξαρτηθεί σε μεγάλο ποσοστό από αυτό. Εάν μπορέσει η Ευρωζώνη να κερδίσει τη μάχη απέναντι στις χρηματοπιστωτικές αγορές, πράγμα το οποίο θεωρώ πολύ δύσκολο δεδομένης της συντηρητικής αντίληψης που επικρατεί στην Ευρώπη, νομίζω ότι θα μπορούσε να ολοκληρωθεί και η νέα δανειακή σύμβαση, και ένα καινούριο ή τροποποιημένο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, και το PSI. Και ελπίζω ότι αυτό θα συμβεί το γρηγορότερο δυνατό. Ωστόσο οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγάλοι και προσωπικά κρατάω μικρό καλάθι, δεδομένου ότι δεν βλέπω οι προτάσεις της κ. Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί να είναι σε θέση να αναχαιτίσουν την πίεση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει τη λαϊκή και δημοκρατική νομιμοποίηση, αλλά νομίζω ότι υπάρχει διάχυτη ανοχή και στήριξή της από μια σημαντική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ως κυβέρνησης ανάγκης. Αυτό εξάλλου αποτιμάται και στις δημοσκοπήσεις.

- Πότε πιστεύετε ότι πρέπει να γίνουν εκλογές;

- Βλέποντας τα ανοιχτά θέματα και μέτωπα που υπάρχουν και εκτιμώντας ότι αυτά δεν θα κλείσουν πριν από το Φλεβάρη-Μάρτη, αλλά και δεδομένης της πίεσης κυρίως της Νέας Δημοκρατίας και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης για τη διεξαγωγή εκλογών, πιστεύω ότι οι εκλογές θα διενεργηθούν την άνοιξη ή το αργότερο το φθινόπωρο, κι αυτό είναι πολύ λογικό.

- Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης διεξάγεται συζήτηση για έλλειμμα δημοκρατίας. Ηδη, στο τιμόνι της διακυβέρνησης της Ελλάδας και της Ιταλίας βρίσκονται τεχνοκράτες όπως οι κ. Παπαδήμος και Μόντι, οι οποίοι χαρακτηρίζονται «ευπατρίδεις των τραπεζών» και έγιναν πρωθυπουργοί χωρίς να έχουν διεξαχθεί εκλογές. Οι κυβερνήσεις τραπεζιτών και τεχνοκρατών, χωρίς να έχει εκφραστεί η λαϊκή βούληση, αποτελεί απειλή για τους δημοκρατίες στην Ευρώπη;

- Είναι έκφανση αποδυνάμωσης της δημοκρατίας. Θέλω να κάνω δύο παρατηρήσεις. Δεν πιστεύω ότι τεχνοκράτες οι οποίοι ασχολούνται με τα κοινά δεν έχουν πολιτική ατζέντα. Ο τεχνοκράτης ο οποίος τίθεται επικεφαλής μιας κυβέρνησης, στην ουσία διαχειρίζεται βασικά πολιτικά θέματα. Η υλοποίηση της πολιτικής πρέπει να έχει την έγκριση των λαών. Ομως δημοκρατία δεν είναι μόνο το να ψηφίζουν οι πολίτες. Είναι αναγκαία και η οικονομική δημοκρατία. Η έννοια της οικονομικής δημοκρατίας έχει να κάνει με τη διαπραγματευτική ισχύ του πολίτη μέσα στις αγορές. Γι’ αυτό χρειάζονται νέες συλλογικότητες. Στην Ευρώπη όμως οι συλλογικότητες έχουν φθαρεί και δυσφημιστεί. Εχουν δυσφημιστεί τα συνδικάτα, οι εργοδοτικές οργανώσεις, οι συνεταιρισμοί, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Οι συλλογικότητες οι οποίες προάγουν την οικονομική δημοκρατία αντιμετωπίζουν έναν ενορχηστρωμένο πόλεμο εδώ και αρκετές δεκαετίες από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις. Είναι επομένως η στιγμή να κάνουμε βήματα προς την ενίσχυση όχι μόνο της πολιτικής αλλά και της οικονομικής δημοκρατίας.

Για το ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά

- Η συζήτηση για την επόμενη ημέρα στο ΠΑΣΟΚ έχει ήδη ξεκινήσει και διάφοροι κύκλοι εντός του κινήματος διατυπώνουν θέσεις για το μέλλον της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα ή εκδηλώνουν επιθέσεις σε βάρος του Γιώργου Παπανδρέου. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κατέβει στις επόμενες εκλογές με πρόεδρο και υποψήφιο πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου; Αν όχι, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο τρόπος για να ανοίξει η διαδικασία διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ;
- Πριν απαντηθεί το ερώτημα «ποιος πρέπει να είναι ο επόμενος υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ», πρέπει να απαντηθεί ένα άλλο ερώτημα: Ποιο ΠΑΣΟΚ και με ποια ατζέντα θα κατέβει στις εκλογές; Αν δεν απαντηθεί πειστικά αυτό το ερώτημα και δεν αποφασίσουμε τις μεγάλες προτεραιότητες που θα θέσουμε για τα επόμενα χρόνια ώστε να καλέσουμε τον κόσμο να μας ψηφίσει, δεν μπορούμε να δούμε και ποιος μπορεί να εκφράσει καλύτερα αυτές τις προτεραιότητες. Αρα το ζητούμενο αυτής της περιόδου δεν είναι τίποτε άλλο πέρα μια ουσιαστική συζήτηση για τη διετία που μας πέρασε. Από εκεί και πέρα πρέπει να δούμε μέσα στο καινούριο πλαίσιο που διαμορφώνεται –διότι μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο– πώς θα αναδείξουμε τις προοδευτικές προτεραιότητες που θα κινητοποιήσουν τους πολίτες, από τους οποίους θα ζητήσουμε να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ για να υλοποιήσει αυτές τις ρεαλιστικές αλλά αναγκαίες πολιτικές. Θα πρέπει να δούμε ποια πρόσωπα μπορούν να πείσουν τον κόσμο ότι μπορούν πραγματικά να υλοποιήσουν αυτές τις πολιτικές. Αυτό θα έλεγα ότι είναι το ζητούμενο αυτή τη στιγμή στο ΠΑΣΟΚ, αντί να βάζουμε το άλογο πριν από το κάρο.


- Θα βλέπατε διάσπαση του ΠΑΣΟΚ αν δεν επιτευχθούν όλα τα παραπάνω;

- Στην πολιτική όλα είναι ανοικτά. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Η κρίση έχει αλλάξει τα πάντα και υπάρχουν μεγάλες μετατοπίσεις ψηφοφόρων. Η πρόκληση για όλους μας στα μεγάλα κόμματα, στα κόμματα εξουσίας, είναι να εκφράσουμε την εποχή και τις τάσεις που διαμορφώνονται, αλλά και να υπάρξει σύνθεση απόψεων που θα εκφράζει αυθεντικά τα αιτήματα των καιρών. Είναι πολύ καλό να υπάρχουν δημιουργικές αντιθέσεις μέσα στα κόμματα, τα κόμματα να είναι ζωντανοί οργανισμοί και να αναδειχθούν προτάσεις και πολιτικές που μπορούν να πάνε τον τόπο μπροστά.


- Συμφωνείτε με παρεμβάσεις όπως εκείνη του κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη; Προσφέρουν κάτι τέτοιου είδους κινήσεις;

- Δεν νομίζω ότι ήταν παρέμβαση. Ηταν μια κριτική άτοπη κατά τη γνώμη μου, κυρίως διότι πιστεύω στη συνέπεια λόγων και πράξεων και θα περίμενα, αν ισχύουν πραγματικά τα όσα είπε ο κ. Χρυσοχοΐδης, να τα είχε πει στα δύο χρόνια που το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση. Αυτό είναι και το ζητούμενο μέσα στον πόλεμο. Να μπορέσεις να πολεμήσεις και να αντισταθείς. Μετά είναι εύκολο να λέμε όλοι τι άλλο θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει.

- Πρόσφατα είπατε ότι θα προτιμούσατε μια συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά. Θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια προοπτική αριστερής διακυβέρνησης;

- Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα αντλεί τη δύναμή του από αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε Κεντροαριστερά. Επομένως το ζητούμενο για μένα είναι μέσα από μια νέα πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης, η οποία θα λαμβάνει υπόψη της τις καινούριες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί μετά το 2010, το ΠΑΣΟΚ να κινητοποιήσει τον κόσμο και, γιατί όχι, να είναι πρώτο κόμμα, έτσι ώστε να μπορέσει, ως αναμορφωμένο κόμμα και με βάση τους αξιόπιστους εκφραστές του προγράμματός του, να διαμορφώσει νέες συναινέσεις και στη βάση και στην κορυφή με κόμματα της Αριστεράς που δεν φοβούνται να κυβερνήσουν.

 Για την Ευρωζώνη, την οικονομία και τους οίκους αξιολόγησης

- Το μέλλον της Ευρωζώνης κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Εσείς έχετε σπουδάσει οικονομικές επιστήμες και έχετε εργαστεί σε κρίσιμες θέσεις. Ποια περιθώρια υπάρχουν για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της σφοδρής κρίσης χρέους και να διασωθεί η ζώνη του ευρώ;
- Για να σωθεί η Ευρωζώνη απαιτείται αλλαγή της στάσης των πολιτικών ηγεσιών. Η μυωπία των πολιτικών ηγεσιών και ειδικότερα των συντηρητικών κυβερνήσεων της Ευρώπης –και έχουμε 22 τέτοιες– είναι επικίνδυνη και απαράδεκτη. Σε αυτό τον πόλεμο, σε αυτή τη μάχη που διεξάγεται μεταξύ χρηματοπιστωτικών αγορών και πολιτικού συστήματος, αλλά θα έλεγα και παραγωγικού κεφαλαίου, οι πολιτικές ηγεσίες θα έπρεπε να έχουν πράξει τα ακριβώς αντίθετα. Πρώτον, οι ΗΠΑ, οι δυνατές οικονομίες της ΕΕ, η Ιαπωνία, η Κίνα και οι αναδυόμενες οικονομίες θα πρέπει να επιδιώξουν τον καλύτερο συντονισμό των μακροοικονομικών πολιτικών και μια επεκτατική αναπτυξιακή πολιτική. Μόνο μέσα από αναμενόμενες υψηλότερες αποδόσεις στον οικονομικό τομέα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν κίνητρα για τις αγορές μακριά από τις κερδοσκοπικές τάσεις, κίνητρα για υψηλότερες αποδόσεις μέσα από την παραγωγή, αλλά και για επενδυτικές πρωτοβουλίες που θα είναι θετικές και όχι καταστροφικές για τις κοινωνίες. Αρα χρειάζεται συντονισμός πολιτικών για ανάπτυξη και συντονισμός των κεντρικών τραπεζών, κάτι που έγινε δειλά την περασμένη εβδομάδα από τις έξι τράπεζες, έτσι ώστε να μπορούν να παρέμβουν στις αγορές και να εξασφαλίσουν τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Επίσης χρειάζεται προικοδότηση του EFSF, δηλαδή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, έτσι ώστε να μπορεί να παρεμβαίνει στην πρωτογενή και δευτερογενή αγορά ομολόγων, μακριά από τις πολιτικές διεργασίες στα κοινοβούλια, προκειμένου να διαχειριστεί το χρέος της Ευρωζώνης. Ακόμη χρειάζονται νέα εργαλεία όπως το ευρωομόλογο, τα οποία θα διασπείρουν τον κίνδυνο, καθώς και μια απόφαση σε επίπεδο G20 για ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών και κυρίως των αγορών παραγώγων και των CDS, έτσι ώστε να υπάρχουν κανόνες στον τρόπο λειτουργίας και των αγορών και των οίκων αξιολόγησης και έλεγχος των φορολογικών παραδείσων. Επίσης πρέπει να απλωθεί ένα δίχτυ πολιτικών κοινωνικής προστασίας, οι οποίες θα είναι συντονισμένες, κυρίως στην Ευρώπη, για τη στήριξη των ανέργων και την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για τον Ευρωπαίο πολίτη.



- Είναι πρωταθλητισμός ή ανευθυνότητα το να δηλώνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ότι μπορεί να συμμετάσχει στη νέα συνθήκη του ευρώ χωρίς καμία διαπραγμάτευση;

- Νομίζω ότι καθεμία από τις χώρες που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη πρέπει να έχει άποψη για τις βασικές συνθήκες που θα διέπουν την Ευρωζώνη στο μέλλον. Παρόλο που η δημοσιονομική πειθαρχία και ο έλεγχος είναι σημαντικά στοιχεία της Ευρωζώνης, δεν επιλύουν το συστημικό της πρόβλημα και δεν διασφαλίζουν την ανάπτυξη, την απασχόληση, ένα επίπεδο ευημερίας όπως αυτό που θα θέλαμε μέσα στη νομισματική ένωση. Επομένως η πρόταση που παρουσιάζεται από την κ. Μέρκελ και τον κ. Σαρκοζί είναι κατά τη γνώμη μου ένα μόνο στοιχείο που θα μπορούσε να το συμπεριληφθεί σε μια συνολικότερη πρόταση για το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρωζώνης, για τις απαιτούμενες ενέργειες και για το τι πρέπει να γίνει. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Το EFSF φτιάχτηκε στο θεσμικό οικοδόμημα της Ευρωζώνης χωρίς να διασφαλίζει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Φτιάξαμε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, της δώσαμε αρμοδιότητες μόνο στο χώρο του αντιπληθωρισμού και τώρα βλέπουμε την ανάγκη να δρα και ως δανειστής τελευταίας καταφυγής. Δεν υπάρχει σε επίπεδο Ευρωζώνης ένα αντίστοιχο ΤΕΜΠΜΕ, δηλαδή ένας οργανισμός παροχής εγγυήσεων προς υγιείς ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, οι οποίες να θέλουν πραγματικά να μεγαλώσουν και να αναλάβουν επενδυτικές πρωτοβουλίες και οι οποίες αντιμετωπίζουν τρομακτικό πρόβλημα χρηματοδότησης από ένα τραπεζικό σύστημα που πλήττεται από την κρίση. Δεν υπάρχουν εργαλεία όπως το ευρωομόλογο, το οποίο θα μπορούσε πραγματικά να δράσει αναπτυξιακά. Δεν υπάρχει συντονισμός ανάμεσα στην μακροοικονομική πολιτική, στη δημοσιονομική πολιτική και στην κοινωνική πολιτική ή στην πολιτική απασχόλησης. Αρα αυτά είναι τα ζητούμενα τα οποία πρέπει να συζητήσει η Ευρωζώνη και να λάβει αποφάσεις και κυρίως πώς θα μοιραστούν δίκαια, μέσα από τον συντονισμό των πολιτικών, τα οφέλη και τα βάρη. Αυτά είναι τα ζητήματα που έχει ανοίξει η κρίση και περιμένουν απαντήσεις.



- Θα πρέπει η Ελλάδα να συμπεριλάβει ως σενάριο προς εξέταση και τη ζώνη του δολαρίου στον ευρωπαϊκό νότο και στη Μεσόγειο; Ηδη έρχονται στη δημοσιότητα κάποια τέτοια σενάρια.
- Εδώ μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα. Το πρώτο είναι ζήτημα οικονομικής συνεργασίας, για την ενίσχυση της οποίας νομίζω ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια ανάμεσα σε χώρες της Μεσογείου, της νοτιοανατολικής Ευρώπης γενικότερα. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές γειτονίας που είχαν προωθηθεί πριν από μερικά χρόνια ήταν προς αυτή την κατεύθυνση. Νομίζω ότι αυτό είναι στρατηγικό συμφέρον της Ελλάδας, να αναδείξει δηλαδή και να χρησιμοποιήσει ως στρατηγικό εργαλείο ανάπτυξης τη θέση της στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν ελληνικές επιχειρήσεις που δρουν σε όλη αυτή την ευρύτερη αγορά και η συγκρότηση μιας δυναμικής περιφερειακής αγοράς όπου η Ελλάδα παίζει σημαντικό ρόλο είναι προς το συμφέρον της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Σε αυτή τη συγκρότηση της περιφερειακής αγοράς, το γεγονός ότι είμαστε στην Ευρωζώνη και έχουμε ένα ισχυρό νόμισμα είναι σημαντικό ατού και δεν πρέπει να το χάσουμε. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η παραμονή μας στο ευρώ και στην Ευρωζώνη αποτελεί στρατηγική επιλογή και είναι προς το συμφέρον μας, παρ’ όλα τα προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν. Αυτό σημαίνει ότι το στοίχημα της ανταγωνιστικότητας πρέπει να το κερδίσουμε μέσα από τη βελτίωση της παραγωγικότητας, τις επενδύσεις, την αναδιάρθρωση της παραγωγής σε καλύτερης ποιότητας και με πιο ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες. Γι’ αυτό δεν πιστεύω στην Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων, διότι τη στιγμή που θα γίνει αυτό ουσιαστικά θα καταρρεύσει η ίδια η έννοια της Ευρωζώνης. Πιστεύω αντίθετα στην ενίσχυση της Ευρωζώνης και στην άρση του συστημικού προβλήματος που αντιμετωπίζει για την ανάπτυξη του θεσμικού οικοδομήματος και των νέων εργαλείων.



- Τι σημαίνει το τελεσίγραφο της Standard and Poor’s για όλους τους ΑΑΑ;
- Εντάσσεται στον πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και πολιτικού συστήματος. Είναι μια κίνηση που βάζει σε κίνδυνο το EFSF, εκβιάζει πολιτικές και γι’ αυτό πιστεύω ότι θα έπρεπε οι πολιτικές ηγεσίες να προχωρήσουν πολύ πιο τολμηρά και αποφασιστικά στον έλεγχο και των αγορών και των οίκων αξιολόγησης.


(Συνέντευξη, την οποία μου παραχώρησε η βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στη Β΄Αθήνας και πρώην υπουργός Οικονομίας και Εργασίας κα Λούκα Κατσέλη και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η ΑΞΙΑ" το Σάββατο 10/12/2011)

Επιστροφή στο 1992… Μια (αληθινή) ιστορία σύγκλισης του νεοφιλελευθερισμού με τον εκσυγχρονισμό

Του Δημήτρη Μπεκιάρη


Τo 1992, κι ενώ τον Αύγουστο του ίδιου έτους ο τότε υπουργός Οικονομίας Στέφανος Μάνος είχε ανακοινώσει τα έκτακτα δημοσιονομικά μέτρα, τα οποία μεταξύ άλλων προέβλεπαν και την υποτίμηση της δραχμής, στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε πραγματοποιηθεί μια σύσκεψη. Σε εκείνη τη σύσκεψη συμμετείχαν ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Τίμος Χριστοδούλου, προκάτοχος του Στέφανου Μάνου στο υπουργείο Οικονομίας, και ο τότε οικονομικός σύμβουλος της τράπεζας και νυν μεταβατικός πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος. Οι δύο τραπεζίτες είχαν απορρίψει το πλαίσιο της οικονομικής πολιτικής την οποία εισηγούνταν τρία πρόσωπα: ο Στέφανος Μάνος, ο πρώην υπουργός Οικονομικών και πρωτεργάτης του ξεπουλήματος του ΟΤΕ στην Deutsche Telekom Γιώργος Αλογοσκούφης και η γνωστή από τη θητεία της στο ΔΝΤ και φιλοξενούμενη συγκεκριμένων τηλεοπτικών σταθμών, σήμερα, Μιράντα Ξαφά. Ο Γιώργος Αλογοσκούφης, ορμώμενος τότε εκ Λονδίνου, και η Μιράντα Ξαφά, προερχόμενη από το ΔΝΤ, είχαν επιβληθεί από τον Στέφανο Μάνο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο μεν πρώτος ως σύμβουλος του ίδιου και πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, η δε δεύτερη ως σύμβουλος στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η συγκεκριμένη τριάδα προσώπων, τα οποία έχουν σκληρά νεοφιλελεύθερες περγαμηνές, σφράγισε, οπωσδήποτε, με την παρουσία και τις εισηγήσεις της μία από τις πλέον κοινωνικά ανάλγητες περιόδους διακυβέρνησης στη χώρας μας: την περίοδο 1990-1993. Σήμερα ο Στέφανος Μάνος (έχει πει ότι επιλογή Παπαδήμου είναι από τις καλύτερες), η Μιράντα Ξαφά και, πιθανότατα, ο Γιώργος Αλογοσκούφης είναι κάποιοι από τους θερμότερους υποστηρικτές της «λύσης Παπαδήμου», ίσως διότι αυτή η κυβέρνηση - σύμπραξη, η οποία καταγράφεται στο συλλογικό ασυνείδητο ως «Κόμμα του Μνημονίου», εφαρμόζει ακόμη πιο ανάλγητη και επιθετική πολιτική απέναντι στον ελληνικό λαό και από εκείνη της οποίας εμπνευστές υπήρξαν αυτά τα τρία πρόσωπα. Το σχέδιο για τον χαρακτήρα της οικονομικής πολιτικής «σοκ» την οποία είχε εμπνευστεί η συγκεκριμένη τριάδα είχε απορρίψει ο Λουκάς Παπαδήμος το 1992, όταν πραγματοποιείτο μεγάλη συζήτηση για τη μεθοδολογία της σύγκλισης σε ό,τι είχε να κάνει με την οικονομική πολιτική και τη δημοσιονομική εξυγίανση. Σήμερα σε πολιτικό επίπεδο, μια άλλη σύγκλιση είναι ορατή: αυτή των θιασωτών του νεοφιλελευθερισμού με τους αρχιτέκτονες του εκσυγχρονισμού.


Για να θυμόμαστε…


Δεν είναι η πρώτη φορά σήμερα που η Ελλάδα δέχεται έξωθεν παρεμβάσεις για την οικονομική της πολιτική, που δέχεται αρνητικά σχόλια για τις «μεταρρυθμίσεις» οι οποίες δεν γίνονται ή καθυστερούν, που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και που βιώνει οικονομική κρίση εισπράττοντας όλες τις αρνητικές της συνέπειες. Της επιθετικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του πρώην υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη είχε προηγηθεί το τριετές πρόγραμμα σταθεροποίησης, το οποίο είχε εμπνευστεί ο πρώην πρωθυπουργός και επικεφαλής του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος Κώστας Σημίτης από τη θέση του «τσάρου» της οικονομίας το 1985 και για την επόμενη τριετία. Εκείνο το πρόγραμμα σταθεροποίησης προέβλεπε, μεταξύ πολλών άλλων, υποτίμηση της δραχμής και πάγωμα των μισθών, αλλά και κάτι ακόμη, το οποίο ελάχιστοι θα θυμούνται σήμερα: Η εφαρμογή εκείνου του προγράμματος δεσμευόταν από ένα ευρωπαϊκό δάνειο ύψους 2 δισ. ECU.  Εκείνο το δάνειο όριζε ουσιαστικά την Κομισιόν ως τοποτηρητή της ελληνικής οικονομίας και αποτελούσε όχημα για σκληρές αποφάσεις εκείνη την εποχή, στα μέσα της δεκαετίας του 1980. 


Τα πρόσωπα 


Οπως εύκολα διαπιστώνει ο καθένας, πρόσωπα τα οποία πρωταγωνίστησαν ως εμπνευστές ή παράγοντες της εφαρμογής των πλέων σκληρών και αντιλαϊκών οικονομικών πολιτικών, στο όνομα πάντοτε του «νοικοκυρέματος» των δημοσιονομικών υποθέσεων της χώρας ή της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», πρόσωπα τα οποία διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας και στην πορεία της ελληνικής οικονομίας, εισαγωγείς σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και συμμετέχοντες στο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, έστω κι αν κάποτε διαφώνησαν για την ένταση των μέτρων λιτότητας, των αποκρατικοποιήσεων και των κοινωνικά ανάλγητων πολιτικών, συμμετέχοντες είτε στην Κεντροαριστερά είτε στην Κεντροδεξιά, αλλά πάντοτε σε συστήματα εξουσίας. Πρόσωπα διασυνδεμένα με πολιτικά και οικονομικά κέντρα αποφάσεων του εξωτερικού, σήμερα συμφωνούν και ως προς τη δήθεν αναγκαιότητα να ακολουθηθεί η μνημονιακή πολιτική, και ως προς τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και τις εγκατεστημένες κυβερνήσεις τύπου Παπαδήμου στην Ελλάδα και τύπου Μόντι στην Ιταλία και στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και στην επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας. Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι αναφορές σε έναν υποθετικό σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών συμφωνούσαν στη συμμετοχή προσώπων τα οποία είτε θήτευσαν στο «σχολείο» του νεοφιλελευθερισμού, είτε πλαισίωσαν τον Κώστα Σημίτη σε όλες τις φάσεις της προετοιμασίας και εξέλιξης του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος. 


Δεν είναι η πρώτη φορά 


Ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Τίμος Χριστοδούλου είχε απορρίψει την πολιτική πρόκλησης «σοκ» στην ελληνική κοινωνία, με τον τρόπο που ήθελαν να την επιβάλουν οι τότε θιασώτες του λεγόμενου εμπροσθοβαρούς προγράμματος. Το ΔΝΤ δεν ήρθε πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2010. Εχει ξαναέρθει, όχι για να δανείσει, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά για να προσφέρει εμπειρογνωμοσύνη. Ο εμπειρογνώμονες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κλήθηκαν επί κυβέρνησης Μητσοτάκη και, πλαισιώνοντας το «συμβουλευτικό» νεοφιλελεύθερο δίδυμο Αλογοσκούφη - Ξαφά, προσπάθησαν να υλοποιήσουν την πολιτική σύγκλισης την οποία ζητούσε επιτακτικά ο εγχώριος «γκουρού» του νεοφιλελευθερισμού Στέφανος Μάνος. Οι Αλογοσκούφης - Ξαφά και τα στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προετοιμάζοντας το σφοδρό και «βίαιο» κύμα ιδιωτικοποιήσεων, είχαν εκτοπίσει όλα τα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης, ως προ εικοσαετίας προάγγελοι του Ράιχενμπαχ. Οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπαγόρευαν, κυριολεκτικά, το πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα στη Μιράντα Ξαφά, η οποία είχε προχωρήσει στο ιστορικά αμίμητο: Είχε επιχειρήσει να απελευθερώσει την κίνηση κεφαλαίων σε χρόνο-ρεκόρ, χωρίς όμως να έχει πραγματοποιήσει καμία προετοιμασία και καμία προπαρασκευή, προκαλώντας τη σφοδρή αντίδραση του τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Τίμου Χριστοδούλου και του οικονομικού συμβούλου Λουκά Παπαδήμου, την τοποθέτηση του οποίου στη θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας η κ. Μιράντα Ξαφά χαιρέτισε ως «brilliant» (λαμπρή). Βέβαια η «λεπτομέρεια» του εγχειρήματος της «fast track» απελευθέρωσης των κεφαλαίων το 1992 δεν εμποδίζει την κ. Ξαφά να δίνει σήμερα συμβουλές για την οικονομική πολιτική της Ελλάδας. Oμως είναι αδύνατον να ξεχαστεί το γεγονός ότι, εκτός από τους εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ 20 χρόνια πριν, η κ. Ξαφά μετέφερε στην Ελλάδα τις επιθυμίες του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, των εταιρειών συμβούλων και των διεθνών οίκων, που έμελλε στα επόμενα χρόνια να ορίζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, την κεντρική πολιτική κατεύθυνση, προωθώντας «προκάτ» πολιτικές και μάλλον όχι προς όφελος του λαού. Ανθρωπος του διεθνούς τραπεζικού συστήματος είναι και ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος τα επόμενα χρόνια, δηλαδή τα χρόνια που ακολούθησαν μετά το 1992, συνέχισε να διαφωνεί με τον μετέπειτα υπουργό Οικονομικών Γιώργο Αλογοσκούφη σε ακαδημαϊκό επίπεδο για την ένταξη της δραχμής στον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και για τη σχετική πολιτική συνταγογράφηση, κι όλα αυτά στο πεδίο της γενικότερης συζήτησης που διεξαγόταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 για την προοπτική της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ενωσης και την ένταξη της Ελλάδας, μιας διαδικασίας της οποίας τελικά συμμέτοχος ήταν ο κ. Παπαδήμος. Πρόσφατα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ειπώθηκε ότι θα μπορούσε υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπαδήμου να είναι ο Γιώργος Αλογοσκούφης, κι αυτό κάτι δείχνει για τη συλλογική μνήμη.

Από την πολιτική της σύγκλισης στην πολιτική σύγκλιση 


Η παραπάνω αληθινή ιστορία είναι ενδεικτική σε έναν βαθμό του «παιχνιδιού» το οποίο παίχτηκε δεκαετίες πριν, ώστε να ελεγχθούν ασφυκτικά το πολιτικό σύστημα και η ελληνική οικονομία από εξωθεσμικά και υπερεθνικά κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας σε συνεργασία με Ελληνες πρόθυμους. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα, στο παιχνίδι του ελέγχου που επιχειρήθηκε κυριάρχησαν δύο εγχώρια συστήματα, τα οποία πέτυχαν ισχυρή διασύνδεση και αποκόμισαν την πλήρη στήριξη τμημάτων της ντόπιας μιντιοκρατίας: οι εκσυγχρονιστές και οι νεοφιλελεύθεροι. Σήμερα αυτοί οι δύο πυλώνες της παράδοσης της χώρας, είτε ανήκουν στον «κύκλο της Φρανκφούρτης», είτε στις… δαγκάνες του ΔΝΤ και της Κομισιόν, είτε σε διεθνείς κερδοσκόπους, έπαψαν να αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και ενσωματώνονται σε έναν κύκλο ο οποίος θα ικανοποιήσει τις επιθυμίες και θα επιβάλει τις πολιτικές των υπερεθνικών και διευρωπαϊκών οικονομικών και πολιτικών ομίλων. Το πολιτικό προσωπικό υπάρχει και θα το εντοπίσει κανείς στην εγκατεστημένη κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία στην πράξη συνιστά το «Κόμμα του Μνημονίου», όπως και στο εσωτερικό των πολιτικών φορέων που συμπράττουν. Αν στο μέλλον δημιουργηθεί κάποιο κεντρώο κόμμα ως εξουσιαστικό μόρφωμα, θα είναι εύκολο κανείς να διακρίνει και τις δύο κυρίαρχες τάσεις στο εσωτερικό του. Φυτώρια του πολιτικού προσωπικού του θα αναζητήσει κανείς στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ του ΠΑΣΟΚ, στα «νεοφιλελεύθερα ορφανά» της Νέας Δημοκρατίας, στη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, σε αποϊδεολογικοποιημένα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς και σε τυχοδιώκτες του ΛΑ.Ο.Σ. Την πολιτική παράδοση αυτού του πιθανού μελλοντικού μορφώματος θα την αναζητήσει κανείς στο πρόγραμμα σταθερότητας που είχε ανακοινώσει ο Κώστας Σημίτης το 1985 και στο εμπροσθοβαρές πρόγραμμα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.

("Η ΑΞΙΑ", Σάββατο 3/12/2011) 

Το «νέο ΕΑΜ», η αντιμνημονιακή συνεργασία και ο νέος πόλος εξουσίας

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Ολο και συχνότερα, το τελευταίο χρονικό διάστημα, διεξάγεται η συζήτηση σχετικά με τις δυνατότητες εκλογικής συνεργασίας των κομμάτων της Αριστεράς και των ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων, οι οποίες θα συγκροτήσουν το ενιαίο και αρραγές μέτωπο σύγκρουσης  με το «Μαύρο Μέτωπο», το οποίο απαρτίζουν τα κόμματα της κυβερνητικής σύμπραξης ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, ο εγκατεστημένος κυβερνήτης Λουκάς Παπαδήμος, οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη και οι αγορές.

Δεδομένης της ύπαρξης και λειτουργίας του «Κόμματος του Μνημονίου», δηλαδή του ετερογενούς πολιτικού εκτρώματος που κυβερνά, σε βάρος του λαού, τον τόπο τούτες τις στιγμές, η αναγκαιότητα για τη δημιουργία του «Κόμματος της Κοινωνικής Αντίστασης» είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Το «Κόμμα της Κοινωνικής Αντίστασης» δεν μπορεί να αποτελεί παρά έναν συνασπισμό αριστερών, δημοκρατικών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, οι οποίες θα συμπράξουν ως «νέο ΕΑΜ», ώστε να μετεξελιχθούν σε πόλο εξουσίας υπέρ των συμφερόντων του λαού. Το είπε στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη ο πρόεδρος του Συνασπισμού και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ότι «Μπορούμε να ξανακάνουμε ένα μέτωπο, κοινό σαν το ΕΑΜ, στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αντιμετώπισης της πείνας του ελληνικού λαού». Το επισήμανε και η ανεξάρτητη βουλευτής και πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Σοφία Σακοράφα, σε άρθρο της με τίτλο «Ενα νέο ΕΑΜ είναι σήμερα ώριμο τέκνο της ανάγκης».

Mέρα με την ημέρα, όχι μόνο τμήματα του πολιτικού προσωπικού της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και μεγάλος όγκος του ελληνικού λαού, ο οποίος  οδηγείται στην εξαθλίωση και στο περιθώριο, συνειδητοποιούν ότι έφτασε η στιγμή της αποδέσμευσης από τα μνημονιακά δεσμά και της ομόψυχης απόρριψης των εκβιαστικών διλημμάτων, τα οποία θέτουν τα διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας, το διεθνές τραπεζικό σύστημα, οι διευρωπαϊκοί πολιτικοί και οικονομικοί όμιλοι και οι αγορές. Οι πολιτικές δυνάμεις και οι οργανώσεις της Αριστεράς θα πρέπει αφού συνεννοηθούν και συνεργαστούν στην Ελλάδα, να αναζητήσουν ακολούθως προοπτικές συνεργασίας και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η συνεννόηση και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εκτός του ότι θα προκύψει από τις συνθήκες, είναι άκρως επιβεβλημένη, δεδομένου ότι οι αγορές και ισχυρά κράτη, όπως η Γερμανία, επιβάλλουν κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, καταργούν την εθνική κυριαρχία, υφαρπάζουν τις κλασικές και παραδοσιακές αρμοδιότητες των εθνών-κρατών, παραβιάζουν τη συνταγματική τάξη,  στραγγαλίζουν οικονομικά τους λαούς, απογυμνώνουν τις χώρες από τον πλούτο τους, απο-κοινωνικοποιούν και απ -εθνικοποιούν συνάμα τα μέσα παραγωγής, συσκοτίζουν τη διαδικασία ενίσχυσης των οικονομικών εθνικισμών των ισχυρών κρατών μέσω της προπαγάνδας χαρακτηρισμού της έννοιας του έθνους-κράτους ως αναχρονιστικής, δημιουργούν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και αποβλέπουν στην ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, κάτω από ενιαία κεντρική διοίκηση. Αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες αποτελούν τη βάση για την επιβεβλημένη συμφωνία των δυνάμεων της Αριστεράς στον ελλαδικό χώρο, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τουλάχιστον σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα συνεργασίας. Στην Ελλάδα το «νέο ΕΑΜ» πρέπει να λειτουργήσει ως μαζική οργάνωση των κοινωνικών ομάδων και των τμημάτων του λαού που καταπιέζονται από την πολιτική του μνημονίου και από τον εχθρικό προς τη δημοκρατία νεοφιλελευθερισμό. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη απευθύνει προσκλητήριο για τη συγκρότηση ενός ισχυρού αντιμνημονιακού μετώπου, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι το ισχυρότερο Αριστερό κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, δηλαδή το ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας τα καθ’ όλα σεβαστά και πολύ σοβαρά επιχειρήματα της διατήρησης των ιδεολογικών στεγανών και του εξ’ ολοκλήρου αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού της αντίστασης στις έξωθεν επιβαλλόμενες πολιτικές, θα αρνηθεί οποιαδήποτε πρόταση για συμπαράταξη ή συνεργασία. Ταυτόχρονα, πέρα από τον παραπλανητικό καθημερινό βομβαρδισμό με πληροφορίες και εκτιμήσεις για την «επόμενη ημέρα στο ΠΑΣΟΚ» και για τα ζητήματα διαδοχής, αποκρύπτεται η εξέλιξη ενός πολύ σημαντικότερου διαδικαστικού πλαισίου εντός του κινήματος, το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου: Οι πιο ριζοσπαστικές και αριστερές ομάδες μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνοντας και καταγγέλλοντας τις παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα στην ελληνική πολιτική ζωή, την ολοκληρωτική εφαρμογή νεοφιλελεύθερων οικονομικών προγραμμάτων και την πλήρη δραστηριοποίηση των εξωθεσμικών κέντρων εξουσίας,  που έστησαν κυβέρνηση-δούρειο ίππο, «με εργαλεία τα φερέφωνα της διαπλοκής και τους δεξιούς βουλευτές εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, με τη Ν.Δ., το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, τη ΔΗΣΥ και άλλους πρόθυμους της Βουλής», δραστηριοποιούνται για την ανασύνταξη της Δημοκρατικής Παράταξης. Αν δεν ανακαταλάβουν το ΠΑΣΟΚ αυτές οι ομάδες θα αναζητήσουν συμμαχίες για τη δημιουργία ενός ευρύτατου «δημοκρατικού μετώπου», το οποίο θα μετεξελιχθεί σε πολιτικό φορέα, ο οποίος θα εκφράσει την ιδέα της «Παναριστεράς». Εκτός, όμως, από τις φυγόκεντρες τάσεις που εκδηλώνονται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αντιμνημονιακές ομάδες αριστερής προέλευσης, αποτελούμενες από βουλευτές και ακαδημαϊκούς, συγκροτούνται και δραστηριοποιούνται ώστε να αποτελέσουν όχι μόνο τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και για να διαδραματίσουν μέσα από την πείρα τους ουσιαστικό, διαφωτιστικό και πολιτικό ρόλο εντός του «νέου ΕΑΜ», το οποίο σιγά σιγά διαμορφώνεται  ως ο προάγγελος της επερχόμενης δημοκρατικής διακυβέρνησης του ελληνικού κράτους. 

(«Η ΑΞΙΑ», από τη στήλη «Επί ξυρού ακμής», Σάββατο 3/12/2011)

Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ: Άξονας σταθερότητας

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, η σφοδρή κρίση χρέους που πλήττει τη χώρα μας και την ευρωζώνη,  αλλά και η ρευστότητα, η οποία διαπιστώνεται στην ευρύτερη περιοχή του βορειαφρικάνικού χώρου, της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής δεν διαταράσσουν την στρατηγική της ελληνικής διπλωματίας, η οποία είναι σταθερά προσανατολισμένη προς την κατεύθυνση της συμμετοχής σε έναν σταθερό στρατηγικού χαρακτήρα άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ. Η ελληνο – ισραηλινή προσέγγιση ξεκίνησε το 2010 και έχει εξελιχθεί σε σταθερή συνεργασία σε τομείς όπως η ενέργεια, η άμυνα, ο τουρισμός και οι επενδύσεις.
Η πρόσφατη επίσκεψη του υφυπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ στην Αθήνα Ντάνι Αγιαλόν, του πρώτου ισραηλινού κυβερνητικού αξιωματούχου, ο οποίος επισκέφτηκε την Ελλάδα μετά την ανάληψη των καθηκόντων της μεταβατικής κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, επαναβεβαίωσε τη σταθερή βούληση για στενή συνεργασία ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Ισραήλ ανεξάρτητα από πολιτικές αλλαγές.  Εξάλλου νωρίτερα ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμόν Νετανιάχου συνομίλησε σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα με τον Έλληνα μεταβατικό πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνομιλίας, την οποία είχαν οι δύο άνδρες. Οι δύο χώρες επιθυμούν να διαδραματίσουν σταθεροποιητικό ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο. Στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας βρίσκεται η Κύπρος, η οποία υλοποιεί την ενεργειακή της πολιτική, παρά τις απειλές της Τουρκίας και την συμφωνία της Ανώνυμης  Εταιρείας Πετρελαίου (TPAO) της γειτονικής χώρας με τον Ολλανδο – βρετανικό ενεργειακό Κολοσσό, την εταιρεία Shell. Πρόκειται για μία συμφωνία η οποία αποτελεί αντίμετρο στην απότομη διακοπή από την πλευρά της Λευκωσίας των συζητήσεων για την υπογραφή συμφωνίας 20ετούς διάρκειας με τη Shell για την αποκλειστική προμήθεια φυσικού αερίου.

Ενέργεια

Ο υφυπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Ντάνι Αγιαλόν τόνισε σε πρόσφατες δηλώσεις του ότι «Η Ελλάδα είναι μιας στρατηγικής σημασίας χώρα, λόγω της εγγύτητας σε μας στην ανατολική Μεσόγειο και κυρίως λόγω  της ύπαρξης πετρελαίου και φυσικού αερίου» για να προσθέσει ότι «Θα συζητήσουμε για το πώς θα αναδείξουμε την Ελλάδα και την Κύπρο σε κέντρα διανομής φυσικού αερίου από το Ισραήλ». Η ύπαρξη υδρογονανθράκων στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, εντός της Κυπριακής ΑΟΖ, στο  Αιγαίο και στην Κρήτη αποτελούν την βάση της διασφάλισης τουλάχιστον πολυετούς συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο Ισραήλ. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ισραηλινού υφυπουργού Εξωτερικών έχουν ιδιαίτερα μεγάλη σημασία, δεδομένου του προβληματισμού τον οποίο προκάλεσαν οι πρόσφατες τοποθετήσεις ανώτατων στελεχών της αμερικανικής εταιρείας Noble Energy. Οι αξιωματούχοι της Noble Energy, η οποία έχει αναλάβει την εξόρυξη του φυσικού αερίου στο «Οικόπεδο 12» εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, στο πλαίσιο παρουσίασης την οποία πραγματοποίησαν σε οικονομικούς αναλυτές δεν έδειξαν να θεωρούν καθόλου δεδομένη την προοπτική κατασκευής τερματικού σταθμού μεταφόρτωσης φυσικού αερίου στην Κύπρο, αλλά ούτε και εκείνη της διοχέτευσής των υδρογονανθράκων στην Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα παρουσίασαν εκτιμήσεις αναφορικά με τις ποσότητες φυσικού αερίου, που εντοπίζεται στον Οικόπεδο 12 κατώτερες των αισιόδοξων προβλέψεων που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αναφορικά με την εξαγωγή φυσικού αερίου, ο ίδιος ο πρόεδρος της αμερικανικής εταιρείας δήλωσε ότι «Ευρώπη ή Άπω Ανατολή, αυτό είναι νωρίς να το πούμε». Το αιτιολογικό πλαίσιο αυτών των τοποθετήσεων, οι οποίες οπωσδήποτε προκάλεσαν μεγάλο προβληματισμό στην πολιτική ηγεσία της Κύπρου θα μπορούσε να εντοπιστεί σε τρία ανεξάρτητα επίπεδα - σενάρια:

• Σε τεχνικής φύσης προβλήματα τα οποία έχει διαπιστώσει η αμερικανική εταιρεία
• Στο ενδεχόμενο οι τουρκικές αντιδράσεις για την ενεργειακή πολιτική που ακολουθεί με σταθερό τρόπο η κυπριακή Δημοκρατία, να βρήκαν πρόσφορο έδαφος σε πολιτικούς κύκλους στις ΗΠΑ, οι οποίοι διασυνδέονται στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο με αμερικανικές ενεργειακές εταιρείες
• Σε πιθανές πιέσεις τις οποίες με αυτόν τον τρόπο θέλησε να ασκήσει η Noble Energy στην κυπριακή κυβέρνηση δεδομένου ότι η αμερικανική εταιρεία έχει υποβάλει ήδη από τις 14 Απριλίου πρόταση σχετική με την κατασκευή τερματικού σταθμού μεταφόρτωσης φυσικού αερίου, χωρίς να έχει λάβει απάντηση από την κυπριακή πλευρά.

Ωστόσο η στάση αυτή της Noble Energy, αφορά στην εν λόγω εταιρεία και μόνο. Τόσο ο ισραηλινός, όσο και ο αμερικανικός παράγοντας στην περιοχή, δεν έχουν τροποποιήσει τις στρατηγικές τους, τόσο σε ότι έχει να κάνει με την εξόρυξη και εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, το οποίο εντοπίζεται στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, όσο και με την στήριξη που παρέχουν στην Κυπριακή Δημοκρατία. Με λίγα λόγια η στρατηγική των ΗΠΑ και του Ισραήλ στον τομέα της γεωπολιτικής στην ανατολική Μεσόγειο περιλαμβάνει τη στήριξη της Κύπρου. Η στήριξη αυτή εκδηλώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ισραηλινού Προέδρου Σιμόν Πέρες στην Κύπρο.

Η συνεργασία, τόσο με την Ελλάδα, όσο και με την Κύπρο, είναι ιδιαίτερα σημαντική για το Ισραήλ, το οποίο προσβλέπει σε κοινό σχέδιο για τη μεταφορά του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Παρά τις αναφορές των ανώτατων στελεχών της αμερικανικής εταιρείας Noble Energy για το ενδεχόμενο το φυσικό αέριο να εξαχθεί στην Άπω Ανατολή, η ισραηλινή πλευρά αξιολογεί ως ιδιαίτερα κοστοβόρα τη διοχέτευση του φυσικού αερίου στην Κίνα. Δεδομένου μάλιστα του εξαιρετικά μεγάλου ενδιαφέροντος, το οποίο εκδηλώνεται από τις ευρωπαϊκές αγορές, το ζητούμενο είναι η ασφαλής, στο μέλλον, μεταφορά του φυσικού αερίου. Σε αυτή τη βάση καθίσταται απόλυτα αντιληπτό ότι ο ισραηλινός παράγοντας θα επιδιώξει με κάθε τρόπο τη διασφάλιση της μεταφοράς των υδρογονανθράκων συμβάλλοντας ουσιαστικά στη διαμόρφωση πλέγματος ασφαλείας τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Κύπρο ,αλλά πρωτίστως για τα ισραηλινά συμφέροντα. Γεγονότα, όπως η ανατίναξη τμήματος αγωγού, ο οποίος μετέφερε φυσικό αέριο στο Ισραήλ και στην Ιορδανία, πριν από μερικές ημέρες και ο οποίος υφίσταται δολιοφθορά για 8η φορά, τοποθετούν το ζήτημα της ασφαλούς μεταφοράς των υδρογονανθράκων πολύ ψηλά στις προτεραιότητες της ισραηλινής πλευράς. Επίσης σε ότι έχει να κάνει με τις τουρκικές προκλήσεις το Ισραήλ έχει καταστήσει απόλυτα σαφές ότι δεν αφήσει χωρίς απάντηση, οποιαδήποτε απειλή στραφεί εναντίον των πλατφορμών εξόρυξης φυσικού αερίου στο «Οικόπεδο 12» ή σε άλλα θαλάσσια Οικόπεδα εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου, δεδομένου ότι η Λευκωσία προχωρά στον δεύτερο γύρος αδειοδοτήσεων στον οποίο εμπλέκονται ξένες εταιρείες από το Ισραήλ, από τις ΗΠΑ, από τη Γαλλία, από τη Νορβηγία, από τη Ρωσία, από την Βρετανία και από αλλού.

Στο πλαίσιο της δημιουργίας του στρατηγικού άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, ωριμάζει όλο και περισσότερο η ιδέα της τριμερούς συνεργασίας στον τομέα της Ενέργειας, η οποία θα εκφραστεί μέσω της προώθησης σχεδίου Τριμερούς Μνημονίου Συνεννόησης, το οποίο εκτός από την ενέργεια θα αφορά και στην εκμετάλλευση και διαχείριση των υδάτινων πόρων.

Αναφορικά με τη διοχέτευση του ισραηλινού φυσικού αερίου στις διεθνείς αγορές, όλα δείχνουν ότι θα προκριθεί η λύση της μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου με πλωτά μέσα, αντί της κατασκευής υποθαλάσσιου αγωγού που δεν ευνοείται ούτε από το υψηλό κόστος του εγχειρήματος, ούτε βέβαια από την μορφολογία του εδάφους κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο σχεδιασμός της μεταφοράς του φυσικού αερίου από την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου προς τις χώρες της Ευρώπης, προβλέπει για την Ελλάδα τον ρόλο του διαμετακομιστικού κέντρου, ενός δηλαδή κόμβου μεταφοράς υδρογονανθράκων.

Άμυνα

Η συνεργασία στον τομέα της Άμυνας είχε αποτελέσει για την κυβέρνηση του πρώην πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου στρατηγική επιλογή. Ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Πάνος Μπεγλίτης, ο οποίος επισκέφθηκε το Ισραήλ τον περασμένο Σεπτέμβριο υπέγραψε μνημόνιο στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ. Η αμυντική συνεργασία των δύο χωρών, αφορά κυρίως στον τομέα των εξοπλισμών και ιδιαίτερα σε ότι αφορά στην κατασκευή ισραηλινών αμυντικών συστημάτων στην Ελλάδα, στις κοινές αεροναυτικές ασκήσεις, αλλά και στον τομέα της αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης. Σε αυτή τη βάση η αμυντική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ αποτελεί άλλον έναν παράγοντα, ο οποίος καθιστά τις δύο χώρες στρατηγικούς εταίρους. Αντικειμενικός σκοπός και ευρύτερα στρατηγική επιδίωξη είναι η περιφερειακή ασφάλεια σε μια χρονική συγκυρία που η ρευστότητα στον βορειοφρικανικό χώρο και στη Μέση Ανατολή είναι μεγάλη, η επιθετικότητα της Τουρκίας αυξάνεται και το Ισραήλ αισθανόμενο ότι πιέζεται από τις εντάσεις στην περιοχή αλλά και από τον «ισλαμικό κλοιό» και από ένα εχθρικό περιβάλλον γύρω του αναζητά το στρατηγικό του βάθος στη Μεσόγειο και πιο συγκεκριμένα στον άξονα Κύπρου – Κρήτης – Μάλτας – Γιβραλτάρ. Στο Ισραήλ κυριαρχεί μεγάλο σκεπτικισμός και προβληματισμός για την πολιτική ρευστότητα που διαπιστώνεται έπειτα από την εκδήλωση της «Αραβικής Άνοιξης» και για το ενδεχόμενο να καλυφθεί το κενό από το πολιτικό Ισλάμ, με αποτέλεσμα να διαδραματίσει ρόλο η Τουρκία ως περιφερειακή ή παγκόσμια δύναμη, με την οποία οι σχέσεις έχουν διαρραγεί.

Στον κρίσιμο τομέα της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – Ισραήλ, σπουδαία αναμένεται τα αποτελέσματα της επίσκεψης του υπουργού Άμυνας του Ισραήλ στην Αθήνα, στις αρχές του 2012.

Τουρισμός – Επενδύσεις 

Τον Απρίλιο του 2011 ο υπουργός πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος και ο Ισραηλινός υπουργός Τουρισμού Σταζ Μισέζνικοφ υπέγραψαν στην Αθήνα συμφωνία συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Ισραήλ στον τομέα του τουρισμού. Οι σχέσεις των δύο κρατών ενισχύονται διαρκώς και όλο και περισσότεροι ισραηλινοί τουρίστες επισκέπτονται την Ελλάδα. Βασικοί πυλώνες της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας στον τομέα του τουρισμού είναι η ενίσχυση της αεροπορικής σύνδεσης Θεσσαλονίκης – Τελ Αβίβ, η ενδυνάμωση του τομέα της κρουαζιέρας ως αναπτυσσόμενου κλάδου στην ανατολική Μεσόγειο και του προσκυνηματικού τουρισμού και η ανάδειξη των πολιτισμικών δεσμών ανάμεσα στις δύο χώρες.

Τα τελευταία δύο χρόνια είναι εντυπωσιακή η αύξηση των τουριστών από το Ισραήλ προς την Ελλάδα και αναμφίβολα εξαιρετικά σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει το τεταμένο κλίμα στις σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το προηγούμενο έτος την Ελλάδα επισκέφτηκαν περισσότεροι από 400.000 Ισραηλινοί τουρίστες. Ταυτόχρονα εξαιρετικά μεγάλο είναι το ισραηλινό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη επενδύσεων στον τομέα του τουρισμού, σημαντικό, όμως, είναι και το ενδιαφέρον για την ανάπτυξη επενδύσεων και στον τομέα της αφαλάτωσης ύδατος.

Διασπορά και βοήθεια στην οικονομία

Από το ξέσπασμα της σφοδρής οικονομικής κρίσης, η οποία πλήττει την Ελλάδα η ισραηλινή πολιτική ηγεσία κατέστησε σαφές ότι στηρίζει τις προσπάθειες της χώρας μας για την αντιμετώπιση της. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπένιαμιν Νετανιάχου κατέστησε απόλυτα δηλωτική την στήριξή του για έξοδο της Ελλάδας από την οικονομική κρίση και την κρίση χρέους κατά τη διάρκεια των δύο διαδοχικών συναντήσεων που είχε το καλοκαίρι του 2010 με τον πρώην Έλληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Μάλιστα άρθρο της ισραηλινής εφημερίδας Jerusalem Post το οποίο δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2011 έφερε τον τίτλο ««Νετανιάχου, ο νέος λομπίστας υπέρ της Ελλάδας». Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου σε συζητήσεις που είχε εκείνη την περίοδο με αξιωματούχους από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ κατέστησε σαφές ότι πρόθεσή του είναι να βοηθήσει την Ελλάδα. Πολύ μεγάλης σημασίας σε αυτό το επίπεδο είναι η βοήθεια της εβραϊκής διασποράς, εξέχοντα μέλη της οποίας συνεργάζονται με Έλληνες της διασποράς κυρίως στις ΗΠΑ. Εξάλλου οι ιστορικοί και πολιτιστικοί δεσμοί ανάμεσα σε Έλληνες και Εβραίους, όπως επίσης ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Ισραήλ είναι ιδιαίτερα ισχυροί. Σήμερα τα ισχυρότερα συστήματα της εβραϊκής διασποράς είναι διατεθειμένο να συμβάλλουν στη διαδικασία ανάτασης της ελληνικής οικονομία, σε μία συγκυρία, μάλιστα που η κρίση χρέους «χτυπάει» στο κέντρο της Ευρώπης. Όπως επίσης λέγεται Εβραίοι παράγοντες, αλλά και το ίδιο το Ισραήλ παρενέβησαν θετικά για την Ελλάδα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο στο πλαίσιο των συνομιλιών με τον γερμανικό πολιτικό παράγοντα. Το προηγούμενο χρονικό διάστημα πολλά εξέχοντα μέλη της εβραϊκής διασποράς επισκέφτηκαν την Ελλάδα, ενώ σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά πραγματοποιούνται προετοιμασίες για τη διεξαγωγή κοινού συνεδρίου Ελλήνων και Εβραίων της διασποράς στην Ελλάδα.

Copyright: www.rieas.gr (http://www.rieas.gr/research-areas/greek-studies-gr/1649-2011-12-04-07-25-22.html)