Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Η εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου, της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής η οποία για πάνω από δύο χρόνια υλοποιείται καθ’ υπόδειξη των δανειστών της χώρας μας και της τρόικας, έχει συγκεκριμένους εκφραστές και συγκεκριμένους υποστηρικτές του εγχειρήματος «διάσωσης της οικονομίας», οι οποίοι στην πορεία διέπρεψαν ως «βασιλικότεροι του βασιλέως» και «φυσικοί αυτουργοί της τραγωδίας».
Κάποιοι εξ αυτών, όπως ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου Ευάγγελος Βενιζέλος και ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, αποφάσισαν ότι πρέπει να πορευτούν μαζί, ώστε να εγγυηθούν το οριστικό τέλος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήδη καταρρέει στις δημοσκοπήσεις, όντας καταδικασμένο στη συνείδηση του λαού για την πολιτική την οποία ακολούθησε από το 2009, διαρρηγνύοντας τη βαθιά σχέση με τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του Κινήματος από το 1974. Διάφοροι κύκλοι υποδέχτηκαν τη συμπόρευση Βενιζέλου-Λοβέρδου ως «ανάσα» ή «φιλί της ζωής» για την από εδώ και πέρα πορεία του ΠΑΣΟΚ, εν όψει και των επικείμενων εκλογών.
Είτε ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου είχε συμφωνήσει στο παρασκήνιο είτε όχι να παραδώσει το δαχτυλίδι στον Ευάγγελο Βενιζέλο, η βασική διαπίστωση είναι η εξής: Στο ΠΑΣΟΚ υφίσταται μια ισχυρή τάση Δεξιάς και νεοφιλελεύθερης απόχρωσης, η οποία εκφράζεται από το σχήμα Βενιζέλου-Λοβέρδου, αρχηγού και υπαρχηγού. Τα χαρακτηριστικά της Δεξιάς παρέκκλισης είναι τα εξής: νεοφιλελεύθερη στρατηγική και πολιτική, εισήγηση για την εκλογή ηγεσίας από κλειστά ιεραρχικά συστήματα και υποσυστήματα, πλήρης υποταγή στις απαιτήσεις των υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών κέντρων, των αγορών και των δανειστών, διαδραμάτιση ρόλου εντεταλμένου συστήματος από εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα και από τη διαπλοκή και παλαιοκομματισμός.
Τι προσδοκά η Δεξιά τάση; Να διατηρήσει κάποια από τα ποσοστά του το ΠΑΣΟΚ, ώστε σ’ ένα πολυδιασπασμένο και κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα και με την προοπτική της άσκησης της διακυβέρνησης της χώρας από συγκυβερνήσεις πολιτικών φορέων, να συνεχίσει, στο πλαίσιο ενός σύνθετου αντιδραστικού πόλου σύμπραξης σοσιαλφιλελεύθερων και νεοφιλελεύθερων πολιτικών σεχτών, να συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων καθ’ υπόδειξη των αγορών και των δανειστών.
Είναι τουλάχιστον εκτός λογικής να πιστεύει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ έχει «καταδικαστεί» απλώς εξαιτίας της «παράλογης» εμμονής του Γιώργου Παπανδρέου να μην προχωρήσει με άμεσο, επιτακτικό και εκτός καταστατικού τρόπο τη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου. Το ΠΑΣΟΚ είναι καταδικασμένο εξαιτίας των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών που υλοποίησε ως κυβέρνηση από το 2009, εξαιτίας της δεξιάς στροφής που ακολούθησε από την εκλογή Σημίτη το 1996 και μετά και της πλήρους διάρρηξης της σχέσης εμπιστοσύνης με τα λαϊκά στρώματα.
Πιθανή επικράτηση του διδύμου Βενιζέλου-Λοβέρδου και της συν αυτοίς πιθανής ηγετικής ομάδας στο ΠΑΣΟΚ, που θα είναι πρόθυμη να συμμετάσχει στα επερχόμενα εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού, θα είναι η οριστική ταφόπλακα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο πλέον δεν θα είναι Κεντροαριστερά αλλά Νεοδεξιά, και μάλιστα μεταμοντέρνα.
("Η ΑΞΙΑ", απο τη στήλη "Επί ξυρού ακμής", Σάββατο 4/2/2012)
