… θα θερίσουν θύελλες

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Η τρόικα, ο γερμανικός πολιτικός παράγοντας και το διεθνές τραπεζικό σύστημα έχουν δείξει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι στις πρόθεσή τους είναι να εξανδραποδιστεί ο ελληνικός λαός, να καταργηθεί στην πράξη η ελληνική εθνική κυριαρχία, να υφαρπαγούν οι κλασσικές αρμοδιότητες του εγχώριου πολιτικού συστήματος και να διαλυθεί το κοινωνικό κράτος.

Συνοδοιπόροι των διεθνών τοκογλύφων, των «οικονομικών δολοφόνων» και του Δ΄ Ράιχ είναι οι εκφραστές της ντόπιας διαπλοκής, οι ευρισκόμενοι σε διατεταγμένη υπηρεσία opinion leaders και οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί κύκλοι, οι οποίοι ασκούν αφόρητες πιέσεις προς το πολιτικό σύστημα, ώστε να συναινέσει και να καταστεί συνένοχο στη διάπραξη του στυγερού εγκλήματος σε βάρος του ελληνικού λαού και εισηγούνται την πλήρη και άνευ όρων υποταγή στους νεοφιλελεύθερους δομικούς εξαναγκασμούς.   

Τα ψέματα τελείωσαν. Χρέος του πολιτικού προσωπικού της χώρας, έστω αυτή την ύστατη ώρα, είναι να αποτρέψει στο ελληνικό κοινοβούλιο, στον χώρο που για το αστικοκοινοβουλευτικό σύστημα ισοδυναμεί με τον «ναό της δημοκρατίας», έναν ακόμη βιασμό της δημοκρατικής διαδικασίας, άλλον ένα διασυρμό των θεσμών, άλλη μία παραβίαση της συνταγματικής τάξης και άλλη μία απόπειρα εξόντωσης του ελληνικού λαού.

Χρέος του πολιτικού προσωπικού της χώρας, το οποίο πρέπει να υπηρετεί τον ελληνικό λαό και μόνο, είναι να μην ενδώσει στους εκβιασμούς της τρόικας.

Οι βουλευτές, δηλαδή οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού έχουν χρέος και δημοκρατικό καθήκον να καταψηφίσουν τη νέα δανειακή σύμβαση και να αρνηθούν τα σκληρά μέτρα που το συνοδεύουν, στο όνομα του λαού και της πατρίδας. Μόνο έτσι θα γλιτώσουν από τις ερινύες και από την «καταδικαστική απόφαση» της Ιστορίας, η οποία είναι αμείλικτη, μόνο έτσι θα αποτρέψουν την καταστροφή της χώρας μας.

Οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων που συγκροτούν το «μαύρο μέτωπο» της συγκυβέρνησης – μαριονέτας, αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, και ανεύθυνοι απέναντι στους Έλληνες, όχι διότι όπως «παπαγαλίζουν» οι ευθυγραμμισμένοι με τα υπερεθνικά πολιτικά και οικονομικά συστήματα και κέντρα «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» καθυστέρησαν να υποχωρήσουν έναντι των απαιτήσεων του ΔΝΤ, των Βρυξελλών και του Βερολίνου, αλλά διότι συμφώνησαν από κοινού με τον δοτό πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο να παραδώσουν τη χώρα στους δανειστές καταδικάζοντας για πολλές δεκαετίες τον ελληνικό λαό.

Απέναντι στο «μαύρο μέτωπο», το οποίο υποθηκεύει τις ζωές όλων μας και των παιδιών μας, ο ελληνικός λαός πρέπει να ξεκινήσει ανένδοτο, δημοκρατικό και πατριωτικό αγώνα.    

Σε αυτόν τον αγώνα, η ενότητα και η κοινωνική συνοχή, η διαρκής κινητοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων και των εργαζομένων, η συσπείρωση και ο συντονισμός όλων όσοι αντιστέκονται στην πολιτική του μνημονίου, αποτελούν τα κύρια εργαλεία για την ανατροπή της έξωθεν επιβαλλόμενης κοινωνικής γενοκτονίας.

Οι δανειστές της χώρας μας και οι ντόπιοι συνεργάτες τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι έσπειραν ανέμους και θα θερίσουν θύελλες.   

("Η ΑΞΙΑ", από τη στήλη "Επί ξυρού ακμής", Σάββατο 11/2/2012)

Μια Δεξιά μέσα στο ΠΑΣΟΚ

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Η εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου, της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής η οποία για πάνω από δύο χρόνια υλοποιείται καθ’ υπόδειξη των δανειστών της χώρας μας και της τρόικας, έχει συγκεκριμένους εκφραστές και συγκεκριμένους υποστηρικτές του εγχειρήματος «διάσωσης της οικονομίας», οι οποίοι στην πορεία διέπρεψαν ως «βασιλικότεροι του βασιλέως» και «φυσικοί αυτουργοί της τραγωδίας».

Κάποιοι εξ αυτών, όπως ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου Ευάγγελος Βενιζέλος και ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, αποφάσισαν ότι πρέπει να πορευτούν μαζί, ώστε να εγγυηθούν το οριστικό τέλος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήδη καταρρέει στις δημοσκοπήσεις, όντας καταδικασμένο στη συνείδηση του λαού για την πολιτική την οποία ακολούθησε από το 2009, διαρρηγνύοντας τη βαθιά σχέση με τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του Κινήματος από το 1974. Διάφοροι κύκλοι υποδέχτηκαν τη συμπόρευση Βενιζέλου-Λοβέρδου ως «ανάσα» ή «φιλί της ζωής» για την από εδώ και πέρα πορεία του ΠΑΣΟΚ, εν όψει και των επικείμενων εκλογών.

Είτε ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου είχε συμφωνήσει στο παρασκήνιο είτε όχι να παραδώσει το δαχτυλίδι στον Ευάγγελο Βενιζέλο, η βασική διαπίστωση είναι η εξής: Στο ΠΑΣΟΚ υφίσταται μια ισχυρή τάση Δεξιάς και νεοφιλελεύθερης απόχρωσης, η οποία εκφράζεται από το σχήμα Βενιζέλου-Λοβέρδου, αρχηγού και υπαρχηγού. Τα χαρακτηριστικά της Δεξιάς παρέκκλισης είναι τα εξής: νεοφιλελεύθερη στρατηγική και πολιτική, εισήγηση για την εκλογή ηγεσίας από κλειστά ιεραρχικά συστήματα και υποσυστήματα, πλήρης υποταγή στις απαιτήσεις των υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών κέντρων, των αγορών και των δανειστών, διαδραμάτιση ρόλου εντεταλμένου συστήματος από εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα και από τη διαπλοκή και παλαιοκομματισμός.

Τι προσδοκά η Δεξιά τάση; Να διατηρήσει κάποια από τα ποσοστά του το ΠΑΣΟΚ, ώστε σ’ ένα πολυδιασπασμένο και κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα και με την προοπτική της άσκησης της διακυβέρνησης της χώρας από συγκυβερνήσεις πολιτικών φορέων, να συνεχίσει, στο πλαίσιο ενός σύνθετου αντιδραστικού πόλου σύμπραξης σοσιαλφιλελεύθερων και νεοφιλελεύθερων πολιτικών σεχτών, να συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων καθ’ υπόδειξη των αγορών και των δανειστών.

Είναι τουλάχιστον εκτός λογικής να πιστεύει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ έχει «καταδικαστεί» απλώς εξαιτίας της «παράλογης» εμμονής του Γιώργου Παπανδρέου να μην προχωρήσει με άμεσο, επιτακτικό και εκτός καταστατικού τρόπο τη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου. Το ΠΑΣΟΚ είναι καταδικασμένο εξαιτίας των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών που υλοποίησε ως κυβέρνηση από το 2009, εξαιτίας της δεξιάς στροφής που ακολούθησε από την εκλογή Σημίτη το 1996 και μετά και της πλήρους διάρρηξης της σχέσης εμπιστοσύνης με τα λαϊκά στρώματα.

Πιθανή επικράτηση του διδύμου Βενιζέλου-Λοβέρδου και της συν αυτοίς πιθανής ηγετικής ομάδας στο ΠΑΣΟΚ, που θα είναι πρόθυμη να συμμετάσχει στα επερχόμενα εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού, θα είναι η οριστική ταφόπλακα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο πλέον δεν θα είναι Κεντροαριστερά αλλά Νεοδεξιά, και μάλιστα μεταμοντέρνα.

("Η ΑΞΙΑ", απο τη στήλη "Επί ξυρού ακμής", Σάββατο 4/2/2012)